‘İzler ve Yansımalar’ ın ilk yaz güncesi yakında…

Buralarda değildim birkaç haftadır. ‘Yokluğum fark edildi mi?’ diye sormayacağım sizlere J Giderken ardımızda bıraktığımız; elem veren, kederlendiren, üzen ve artık olup bitenleri nitelendirmekte kelimelerin yetersiz kaldığı yoğun ülke gündeminden bir süreliğine uzaklaşıp Anadolu’nun tozlu, virajlı dağ yollarına, vadilerine atıp kendimizi, yalnızca doğanın sesleriyle buluşup nefes almak istedik bir nebze de olsa. Karayolu ile İstanbul’dan Amasya’ya, Amasya’dan Erzincan’a ve buradan da demiryolu ile 5 yıl önce Haydarpaşa’dan Kemah’a 'Doğu Ekspresi' ile yapmış olduğumuz tren yolculuğumuzun devamını gerçekleştirmeyi hedefledik. Bkz

Ve Kemah’tan Kars’a Doğu Ekspresi Treni’nin son istasyonuna kadar gidip bu nostaljik! yolculuğun izini sürdük.

Yataklı vagonlarda Doğu Ekspresi ile Kemah’tan hareketle Kars’a kadar yol alırken, kulaklarımızda rayların sesleri, bir yanımızda bize eşlik eden Fırat nehri, diğer yanda rüzgarın uğultusuyla ıslık çalan dağlar, sarp kayalıklar, ovalar vardı. Kıvrıla büküle, dağları yararak,  tünellerden geçip, vadilere doğru uzandığımız, adını duyduğum ama ilk kez kıyısından ve bazen de içinden geçtiğimiz şehirlerimizle, Anadolu’yla buluşmak heyecan vericiydi.

Bu arada dağların doruklarında özgürce uçan o kadar çok kartal gördüm ki!.  pike yaparak süzülürcesine uçuşlarını seyrettim durdum. Tren camından bakarken bakir arazilerde tilkileri, sansarları, atları ve meralarda otlayan yüzlerce büyükbaş hayvanı bir arada gördüm. Ve tarlalarda çalışan köylülerimizi, bazı ücra dağ köylerini, kerpiç evleri…  yalınayak, darmadağınık, yoksul görüntülerine rağmen yaşam sevinci dolu çocukları gördüm. Anadolu’muzu doyuran sarı kızlara, kuzulara, keçilere ve onlara yoldaş olan çobanlara, trenlerle yarışan tatlı köy çocuklarına el salladım.

Yemyeşildi tarlalar, gelincikler, papatyalar sarmıştı her yanı. Mis kokulu çiçeklerle renklenmişti tüm doğa. Başları dimdikti başakların… Olgunlaşıp, serpilmeye başlamıştı. Rüzgâr olup geçerken yanlarından, hafifçe eğilerek selamladılar bizi. Her bir kareyi ölümsüzleştirmek için, göz kırpmadan deklanşöre bastık durduk. Ve Doğu Ekspresi ile yolculuğumuz boyunca saniye saniye hard diskler dolusu fotoğraf ve film çektik. Bugün var ama yarına meçhul olan her şey adına! şip-şak, şip-şak, kare kare fotoğraflar…

Bir daha kim bilir? ne zaman gider görürüz… Cebimizde biriktirdiklerimiz bize uzunca bir süre yetsin istedik. Çünkü Allah izin verirse!.. daha gidilecek ve görülecek çokkk yolumuz var. Her yolculuk bize, bizi anlatıyor!. Bize ne çok dersler veriyor…
 

Bereketli topraklarımız, dağlarımız, yaylalarımız, vadilerimiz, derelerimiz içimize huzur verirken, diğer yandan sıklıkla karşılaştığımız elektrik santralleri ve baraj yapımı için kelaynaklara dönmüş ormanlarımız, derelerimiz…  

Ve bir de toplu konutların tarihi ve doğal dokuya dikkat edilmeksizin konumlandırıldığı Toki’ler ile yurdun her yerinde karşılaşmak yine içimizi sızlattı, endişelerimizi arttırdı. Doğayı nasıl da vahşice tüketiyoruz. Ve böyle acımasızca tükettikçe giderek eksiliyor, azalıyoruz!.  
 

Böylece bizler, muhtemelen yakın bir tarihte yerini hızlı trenlere bırakacak ve kendisi de mazi olup anılacak olan Doğu Ekspresi treni ile son yolculuğumuzu da tamamladık.

 

İstanbul’dan Erzincan’a ve oradan da Kars’a uzanan tatil programımızda belirlediğimiz yol güzergâhımızda  özellikle görmeyi çok istediğimiz Amasya’ya hayran kaldık.

Ve hem giderken hem de gelirken bu tarihi ve kültürüyle, coğrafi konumu ile bizi etkileyen şehirde birer gün konaklamalı olarak kaldık. 
 

Üstelik her yıl 12-22 Haziran tarihlerinde  düzenlenen uluslararası Atatürk Kültür ve Sanat Haftası Etkinliklerine de tanık olduk. Etkinlik kapsamında gerçekleştirilen; Çuvaşistan, Kazakistan ve Gürcistan'dan gelen halk dansları topluluklarının gösterileri ise oldukça renkli idi.

Ve ayrıca her yıl Haziran ayında Kemah'ta gerçekleştirilen Sultanmelik Tarih, Kültür ve Spor Şenlikleri’ne, Kemah'ı merkez seçtiğimiz tatil sürecimize denk gelişi ise  güzel bir tesadüf oldu bizim için.

Yaklaşık iki haftaya yakın bir süreçte tamamladığımız Anadolu yollarındaki gezimiz yorucu ama gerçekleştirdiğimiz belgesel çekimlerimiz, söyleşi ve röportajlarımız  ve pek çok anımız ile son derece dolu ve doyurucu bir gezi oldu bizim için.

Ve yine döndük dolaştık geldik kendi yuvamıza.) Bu zaman zarfında yine neler olmamış ki yurdumuzda! Ortalık yine toz duman!.
 

Ama ben ayağımın tozuyla gelip sıfırladığım beynime, toz zerrecikleri konsun istemedim doğrusu! üfledim hepsini bir çırpıda .)


Ne toz kaldı ne de duman!. Sanki içime doğmuş gibi artık sadece özel günlerde değil daima camımda asılı duran bayrağıma baktım saygıyla!. Ve  ‘Aferin’ dedim kendime bir kez daha J

 

Hoş geldim dostlarım.) dilerim sizler de hoş gelirsiniz .)
 

Şimdi zamanıdır yine izleri yansıtmanın… Erzincan ve ilçelerini, Amasya’yı ve Doğu Ekspresi ile Kemah'tan Kars’a yapmış olduğumuz nostaljik tren yolculuğumuzun renkli görüntülerini çok yakında sizlerle paylaşmak üzere…

Sevgiler, esenlikler ve hoşça muhabbetler dilerim her birinize J







Esin Bozdemir

 

Doğu Ekspresi ile Anadolu Manzaraları