'Yedinci Gün'de kayboldum!

Okuduğum kitapta sayfalar arasında dolanırken öyle derinlere daldım ki!!! Düşler sokağında heyecanla keşiflere çıkarken buldum kendimi!.. kitabın ortalarına doğru ilerlerken, bir an arapsaçına döndü tüm hikâye! Sokak aralarında kayboldum!.. Arı kovanına öyle bir daldım ki, ne yaptıysam bir türlü çıkamadım!.. bilmece çözeceğim derken, biraz da yorgun düştüm, ağırlık çöktü üzerime! çizgilerde değil, kürelerde gezindim durdum... bu nasıl bir hayaldi, nasıl bir gerçeklik!.. ve nasıl bir sonsuzluk!.. Sanki uykuda gibiydim!..

Uykudan uyanıp da, gözümü açtığımda bir de ne göreyim!!! ; “Bir kedim bile yokkk!..anlıyormusun!!”  diye.. hayıflanırken!..  aah!.. yanımda “Kıtmir!”  tuhaf tuhaf bana bakıyor!...  işte o an anladım ki ben,  yüzyıllarrrr öncesine ışınlanmışım!.. 'yolumun buralara düşeceğine hiçç inanmazdım doğrusu!'  :) 'peki diğerlerinize ne oldu !!! ' diyordum ki...

" Sen onları uyanık sanırsın, oysa onlar (derin bir uykuda) uyuşmuşlardır. Biz onları sağ yana ve sol yana çeviriyorduk. Köpekleri de iki kolunu uzatmış yatıyordu. Onları görmüş olsaydın, geri dönüp onlardan kaçardın, onlardan içini korku kaplardı. " 

hııııııı!... Ashab-ıKehf 'e kadar !!!...
nerelere sürüklendim böyle !.. çağlar arasında ışınlandım sonsuzluğa!.. :)


Uzun zamandır okumak isteyip de bir türlü fırsat yaratamadığım ‘Yedinci Gün’ romanını en sonunda bitirebildim!.. Aslında elimde sözlük!!! 'hatmettim' desem yeridir!. Normalde bir kaç gün içinde bitireceğimi düşündüğüm kitap, bir haftalık uzatmaları oynattırdı bana!..Ortalarda biraz kaybolsam da, başı ve sonu keyifliydi hatta finalinde muzipçe tebessüm dahi ettirdi!..

Kitap II. Abdülhamid’in münasebetsiz bir sinek tarafından uyandırılmasıyla başlıyor. Roman kahramanı İhsan Sait’in hayatı Ayastefanos’ta radyo istasyonu vazifesi görmesi için tasarlanmış Ayasofya kadar muazzam devasa bir ahşap binaya sahip olduktan sonra değişir. Oğlu olduğunu iddia eden bir adam çıkar karşısına, sonra güzel bir kadından gelen mektuplarla aklı başından giden İhsan Sait...Sevdiği kadına ulaşmanın yolunu geleceğe seyahat edecek bir hava makinesi -Zeplin- icat etmekte bulur!.. Tarihin bilinmez yollarında gezinirken, icadı yapacağı imalathanenin hemen yanıbaşında kurulan hava mektebinde, Balkan Savaşı bozgunu müttefikimiz Almanların hava mektebinin yönetimini ele geçirmeleri ile İhsan Sait harekete geçer.. Müthiş bir planı vardır İhsan Sait’in, devasa aleti uçuracak, göklere yükselecek ve donmuş bedeniyle gelecekte dirilmeyi bekleyecektir!

Yazar, kutsal kitaplara ve ”Baba, Oğul ve Hayalet” bölümünde ise Hıristiyanlığın yaratılış efsanelerine  göndermeler yapıyor. “Hayalet” adlı son bölümde ise bir hayalet çıkıyor karşımıza!. 1930’lu yıllara gelerek; İdris Amil Zula isimli yetenek fukarası bir yazar etrafında gelişen hikâye, insanı hayretler içinde bırakan olaylarla son buluyor.

Kitapta, her ‘Amil Zula’ ismi geçtiğinde, yazar sanki Natüralizm'in öncülerinden olan Emile Zola’dan bahsediyor gibi geldi bana!.. Ama ben yine de çok da fazla derinlere inmeye gerek duymadan yazarın hayal gücüne ve usta kurgulama becerisine şapka çıkarıp!.. dünya, tarih, varlık, hiç’lik, zaman, bilim, din ve benzeri felsefi meseleler hakkında başkaca  anlamlar yüklemek istemedim doğrusu...

Yazar, kurduğu engin hayal dünyası içinde, gerçek hayatla ve dünya görüşü  ile gözlemlerini, başka anlatılarla harmanladığı bu kitabında, romanın her türünü; tarih, felsefe, bilim, kurgu, savaş, underground, macera, korku, mizah, cinayet, gerilim ve birazcık da  aşk’a yer vererek türler arasında ama en çok da mizahı kullanarak hem eğlendiriyor hem de eğlendirirken eleştiri oklarını hikâye boyunca hep sürdürüyor. Hem içinden geçen çağlara; İttihatçı’ya, şeriatçısına, alimine, çarıklısına, Osmanlıya, Cumhuriyete, köylüsüne, kentlisine önüne çıkan  herkese ve hem de kendisine!.. hicvetmeden duramıyor!..

Bu tarihi yolculukta yazar; 19. yüzyılın sonlarından 20. yüzyılın ortalarına, Osmanlılar’dan Cumhuriyet’e uzanan çok sayıda hikâyeyi sanki o, yy.larda yaşamışçasına başarı ile kurguladığı  mekanları, giysileri tüm renkleri  ve sesleriyle öylesine sevimli bir dilde anlatmış ki!.. bilmediğim pek çok Osmanlıca kelimeyi hiç üşenmeden, açıp int.te baktım ‘acaba bu da neymiş!.’. diyerek!.. okudum.. hikâyeler arasında birazcık dağılsam da nihayetinde ‘bitirmeliyim kitabı!’ diyerek son bir hamle ile nihayete erdim çok şükür!..

Gerçeklikten ziyade tarihselliğin içinde tarihin kendisinde bıraktığı izleri, nev-i  şahsına münhasır bir hayal gücü ile kelimeler ve imgeler arasında köşe kapmaca oynarcasına okuyucuyu şaşırtan yazarın, sihirli ve gizemli hikâyelerinin sırrını çözeceğim derken oradan oraya sürüklendim  Bu nasıl bir dildir ve nasıl bir kurgudur!.. alışık olmadığım bambaşka bir dünyanın kapısından girip, büyüleyici ortamların ihtişamına kapılarak, bilinen zamanların hiç bilmediğim anlarına doğru yolculuk ettim!.. Kolay değil hiç yaşamadığınız bir zamanı ve mekânı böylesine tasvir edebilmek!..Eskidiğini zannettiğim(iz)  kelimeler, deyimler, deyişler yeniden hayat bulmuş Anar’ın kaleminde!..

İhsan Oktay Anar’ın diğer kitaplarını okumuş iseniz tarzına da vakıfsınız demektir.. bu sefer biraz ağır geldi roman bana..yani uzadı da uzadı hikâyeler!.. yorgun düştüm kurguları ekleyeceğim derken!.kimilerini askıda bıraktım bu yüzden!.. öyle ki yazar, sanki İhsan Sait üzerinden –özeleştiri yapmış !-  son paragrafta bakın neler demiş;

(...) “bu dünyada olup bitenleri bir bir yedi kişiye yazdırdı. Yazdırırken, muhterisleri de düşündü ve bu kitabındaki  kusurları,  rastlayınca sevinip tatmin olsunlar diye onlara sadaka olarak verdi.  Allah kabul etsin. O, bütün rızklara kefildir, umulur ki doyarlar.” (...) “Artık yoruldum ve yarın dinleneceğim, siz de öyle yapın.”  

meğer karşılıklı yorulmuşuz biz ;))

Ve böylece yazar  gülümseten finalinde;  kahramanımız ‘Ali İhsan’  İnsan-ı Kamil’e erince kendisini de affettiriyor bize .) ‘ 7. Gün’’ ü  okuyunca dimağım açıldı iyice! Yazarımızın emeğine sağlık diyorum...

Esin Bozdemir

Yedi Uyurlar Mağarası'na gizemli bir yolculuk