2 Eylül 2013 Pazartesi

40 Yıl öncesinden bir köy Öğretmeninin anıları...


Bir yaz tatili de göz açıp kapayıncaya kadar geldi geçti. Şimdi yeni bir eğitim yılına daha girmek üzereyiz. Tatilin son günleri yaşanırken, yeni eğitim döneminin hummalı koşuşturmacaları da başladı. Yeni kayıtlar, yeni formalar, okul araç-gereçleri- kırtasiye alımları... diğer yandan, özlem duyulan arkadaşlara ve en önemlisi de değerli Öğretmenlere kavuşacak olmanın heyecanı var... Bizler de o heyecanı çocuklar(ımız)la birlikte yaşarken, kendi öğrencilik yıllarımız da gözümüzün önüne geliyor çoğu kez... özellikle ilkokul çağlarımız, okula ilk başladığımız o gün ve her birimizin hayatında özel bir yere sahip olan İlkokul Öğretmenimizi hiç bir zaman unutmuyoruz... öyle değil mi!

Öğretmenlik mesleğinin ne kadar özel ve kutsal bir meslek olduğunu kendi ilkokul öğretmenimi anımsadıkça çok daha iyi anlıyorum. Zaman zaman günümüz Öğretmenlerini, öğrencileri ve eğitim öğretim anlayışını sorguladığım da sıkça oluyor... Bir, şimdi ki zamana bakıyorum bir de, kendi yetiştiğim zamanlara... (Davranış ve yetiştirme tarzlarına; disiplin, özveri ve fedakarlıklara...)

Yeni bir eğitim ve öğretim yılına girmek üzereyken, şimdiden tüm öğrencilere ve değerli öğretmenlere başarılı bir yıl diliyor...ve sizlere, Kemahkalesi blogunda yer alan ve okurken son derece etkilendiğim, sizin de ilginizi çekeceğine inandığım, kırk yıl öncesine ait bir köy öğretmeninin duygu dolu anılarını, Abdullah Bozdemir'in sunuş yazısı ile birlikte sizlerle paylaşıyorum...
40 yıl önce Kemah'ın Atma ve Karadağ köylerinde Öğretmen olmak…  
Sema UĞURCAN Öğretmenin 1972 yılında mesleğine başladığı ilk görev yeri olan Kemah'ın Atma ve daha sonraki görev yeri olan Karadağ Köylerinde yaşamış olduğu duygu dolu Öğretmenlik anılarını sizlerle paylaşıyoruz.
Daha önce çeşitli web sitelerinde yayınlanan bu anılardan o kadar çok çıkarılacak mesleki ve hayat dersi var ki; bunları ne kadar fazla kişiye ulaştırabilirsek kendimizi o kadar bahtiyar sayarız. Değerli Öğretmenimize de bir nebze olsun şükranlarımızı ve minnettarlığımızı ifade etme fırsatını yakalamış oluruz.  İşte bu duygularla bu anıları siz değerli okuyucularımıza sunuyoruz.
Sema Öğretmenin anılarını okurken aslında 40 yıl öncesinin Anadolu’sunu okuyoruz. Görüntüler siyah-beyaz film şeridi gibi gözümüzün önünden akıp gidiyor. Fonda bir Anadolu türküsü, elde var hüzün, duvarda üzerlikten nazarlık, tarlada başak, harmanda sarı buğday. Çocukların ayağında kara lastik, memleket dağların ardında mahsun, gurbet her daim yürekte kor. Fırat boylarından salınıp giden doğu ekspresini seyreden yorgun ama umutlu yürekler; yayla zamanı, kuşluk vakti hayvanların peşinden gitmekten yorulmuş, tarlada anaların yanında kavrulmuş küçük ve ürkek bedenlerin okul günleri. Kara kışta kar altında kalmış yaşamın çıra sıcaklığı, hastanın çilesi, ustanın güz yorgunluğu. Kara demlikte çay, lüks ışığında hikaye zamanı. Tandırlarda anaların ekmek bereketi, babaların kara sabanla çift sürme vakti. Sağlık memurunun aşı, öğretmenin karne zamanı. Cuma’nın insan bereketi; sazın divanı, Ustanın sözü :
Beşikler vermişim Nuh'a / Salıncaklar, hamaklar, / Havva Ana'n dünkü çocuk sayılır, / Anadolu'yum ben, / Tanıyor musun?
Utanırım, / Utanırım fukaralıktan, /  Ele, güne karşı çıplak... / Üşür fidelerim, / Harmanım kesat. / Kardeşliğin, çalışmanın, / Beraberliğin, / Atom güllerinin katmer açtığı, / Şairlerin, bilginlerin dünyalarında, / Kalmışım bir başıma, / Bir başıma ve uzak. / Biliyor musun?
Sema Öğretmenin Atma ve Karadağ Köyü anılarında Öğretmenliğin bütün imkansızlıklara ve zorluklara rağmen nasıl bir fedakarlık ve insan sevgisiyle yapılabildiğini okuyacak, duygu dolu satırları tüketirken, içinizdeki insanı! ve Anadolu’yu! çoğaltacaksınız.  
Değerli Sema Uğurcan Öğretmenimize bu kıymetli anılarını paylaştığı için çok teşekkür eder, bugüne kadar KemahErzincan ve İstanbul'daki Öğretmenliğinde ve son olarakta Zihinsel Engelli ve Otistik Çocuklar eğitimlerindeki fedakarlıkları, öğrettikleri ve bundan sonrada öğretecekleri için bir kez daha şükranlarımızı sunarız.

Abdullah Bozdemir
Kemahkalesi.com



Dağlar Arkasında “Öğretmen Olmak” / Sema UĞURCAN

Ben SEMA UĞURCAN, 1971–72 öğretim yılı Elazığ Kız ilköğretim okulu mezunuyum. İlk tayin yerim Erzincan ili Kemah kazası ATMA köyü idi. Kurada bu köy bana çıkınca müfettişler ve müdürlerin yüz ifadelerinden iyi bir yer olmadığını tahmin etmiştim zaten. Önce Kemah ilçe milli eğitim müdürlüğüne göreve başlamak üzere gittiğimde milli eğitim müdürü Sayın Arif Tekin çok şanssız olduğumu söylemişti. O köyden olan Celal Beyi yanımıza verdi sizi köye götürecek. Köye bakarsın kalmak istersen kalırsın kalmak istemezsen dönersin demişti. Trenden indikten sonra beş saat yürüyeceğimi ve patika yol olacağını hiç tahmin edememiştim, yarım saat yürüyeceğimi zannediyordum. Trenden inince istasyon aradım ama öyle bir şey yoktu, Fırat’ın kenarında indik hani okul neresi diye sorduğumda yanımızdaki bey yürümemiz gerek şu tepenin arkasında dedi ve yola koyulduk. Her tepenin arkasına çıktığımızda şu tepeyi de dönelim orda diyordu Artık üç saatin sonunda ayaklarımızda derman kalmamıştı ne geri dönebiliyoruz (çünkü yirmi dört saatte bir tren geçiyormuş) ne ileri gidebiliyordum önümüz çok yokuş ve dikti. Neyse beş saatten fazla bir zamanda köye varabildik (benim yürümemle beş saat köyde yaşayanlar alışkın olduğu için daha çabuk gidiyorlarmış.) ve muhtarın evine gittiğimizde akşam yanımıza birkaç bey geldi hepsi çok yaşlıydı. Bütün erkekler dört veya beş kişiymiş. Diğerleri İstanbul’da çalışıyorlarmış. Sabah okulu görmek istediğimde köyün üst tarafında yıkık dökük bir binayı gördüm. Ortada bir soba ve direkler vardı. Ben o arada yolda gelirken çektiğim beş saatlik sıkıntıyı unutup özene bezene hazırladığım tarih şeridi mevsim şeridi ve grafiklerimi nereye asabilirim düşünüyordum. Beş sınıfı aynı anda okutacaktım bu iş nasıl olacaktı kafamda bunları tasarlıyordum ki babamım sözleriyle irkildim. Kızım ben seni buralarda bırakmam ben senin yatılı okul borcunu öderim dönüyoruz dedi ama ben orda kalmaktan başka bir şey düşünmüyordum. Öğretmenlik yapmak için okumuştum oradaki çocukları kim okutacaktı? 

Kalıyorum babacığım dedim ve ev ayarlamaya başladık bir ev bulduk. Köydeki çocukları ve annelerini merak ediyordum ama yanıma gelen kimse yoktu beni gören çocuk kaçıyordu. Bir çocuğu yakalayarak beni annene götür dedim çocuk bir yere götürdü bütün kadınlar tandır ekmeği pişirmek için bir yerde toplanmışlar hamur açıyorlardı. Kolay gelsin diyerek yanlarına gittim ben de size yardım edeyim dedim başladım hamurları dizmeye. Neden benim yanıma gelmiyorsunuz ben sizin çocuklarınızı okutmaya geldim bir hoş geldin demenizi bekledim dedim. Bayan öğretmen hiç görmedikleri için çok tuhaflarına gidiyordu. Neyse çok uzatmadan yazayım tekrar Erzincan’a dönüp eşya getirecektik. Gününü kararlaştırıp köyden ayrıldık üç saatte trene indik temelli dönüşte köylüler at ve eşek getireceklerdi köye hayvanlara binip çıkacaktık ama ben çok zor duruyordum atın üstünde. Çünkü köy hayatını bilmem şehirde büyümüştüm. Tam yarı yola geldiğimizde öyle kuvvetli bir rüzgâr çıktı ki beni atın üstünden yere fırlattı ve at kaçtı çantam içinde kalemlerim v.s hepsi gitti. Ben 17 yaşımda 42 kg. ağırlığındaydım. Bizi köye götürmek için gelenler bana gülerek bu kadar zayıf olmasaydınız rüzgâr sizi aşağıya atmazdı demişlerdi. Belim ve boynum çok ağrıdı ama yapacak fazla bir şeyde yoktu. Düşme sonucu o köyden ayrıldıktan sonra belim ve boynum sakatlandı. Belimden iki defa bel fıtığı ameliyatı geçirdim. Köyde daha sonraki aylarda çok hastalandım çünkü müdürlük görevi de bende olduğundan ayda bir yazışmalar ve toplantı için Kemah’ a çağırıyorlardı gitmek mecburiydi. Gecenin iki buçuğunda köylülerden birini yanıma alarak trene binmek için yürüyorduk. Sabah beşte tren geçiyordu tam istasyon olmadığı için okuldan bayrak alıyordum yanıma birde el feneri, kırmızı ışığı görünce biraz yavaşlıyordu ve trenciler beni çekip trene alıyordu. Fırat kenarında 24 saat (tren tehir yaptığı için gelmemişti) beklediğim olmuştu ters yönden gelen trene binerek yarım saat ilerde Güllübağ istasyonuna gider orda beklerdim. Hatta tilki sancısının ne olduğunu orda öğrendim.

Düşünebiliyor musunuz gece karanlıkta Fırat kenarında bir hayvan acayip sesler çıkarıyor ama ne olduğunu bilmeden korku içinde tren bekliyorum sığınacak bir yer yok. Çakşur durağı diye bir yer. Eriç ve Güllübağ arasında. Ama kar yağdığında artık yollar kapalı olduğu için Kemah’a ve Erzincan’a gidemiyordum. Kar belime kadar çıkıyordu. Ayaklarımda cizlavit denilen kara lastikler ve köyden bana ördükleri yün çoraplar kardan ıslanınca buz tutuyordu, trene binince buz çözülür ayaklarım sular içinde kalırdı trenin radyotöründe kuruturdum. Kışın tam ortasında ateşler içinde on gün yattım ve bir böbreğimi kaybettim alındı. Bütün bu zorluklara rağmen köyden çok memnundum yol yok, evlerde su yok, elektrik yok, konuşacak bir meslektaşım ebe hemşire hiç kimse yok. Ama her akşam evim köydeki genç kızlar hanımlardan dolup taşıyordu. Benim evimin biraz yukarısı kom denilen ağıllardı. Kızlar koyunları sağmak için oraya gitmeden ve dönerken bana uğrayıp süt bırakıp evlerine öyle dönüyorlardı bana çok iyi bakıyorlardı. O köyde para geçmezdi para var ama nerden ne alacaksın ki yumurta lazım olunca çocuklar bugün tahta boyanacak dediğimde kırk tane yumurta geliyordu. Tandır ekmeği tulum peyniri bal bana ne yedireceklerini bilmiyorlardı. Bütün köyle içli dışlı olmuştum akşam çocukları gruplara ayırmıştım fener elimde kapı kapı gezip kontrol ediyordum. Hiç unutamadığım o kadar hatıram var ki. Hangisini yazayım.

23 Nisan ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramını kutlarken öğrencim Fadlı nın babasının bacağını domuzun parçalaması, sedye yaparak o kan kaybıyla saatlerce yoldan sonra Erzincan’ a ulaştırmamızı hiç unutmuyorum. Başka bir gün öğlen yemeğinde öğrencimin birisi babasının av tüfeği ile teyzesinin çocuğu İbrahim Akbudak’ı vurması aynı şekilde onu da sedyeyle hastaneye altı saatten sonra kavuşturduk ve kurtardık. Bir gün sabah okula gittiğimde okulun bacasının çökmüş olduğunu gördük ve başladık bahçede bağdaş kurup ders yapmaya. Müfettişler 27 Nisanda teftiş için köye geldiklerinde niçin dışarıda ders yaptığımızı sorduğunda sınıfı gösterdim görünce şaşırıp burada sen nasıl kalıyorsun demişlerdi. Zaten köye gelirken yolun kayan bir bölümü vardı oradan aşağı yuvarlanmışlar ve çok zorluklara köye gelmişlerdi.

Ben oradan geçerken katırın kuyruğundan bezle tutarak geçiyordum. Yazmakla bitmez benim hatıralarım. Gelen müfettişler teklif raporu vererek bir bayan burada öğretmenlik yapamaz dediler ve beni o köyden alarak yine Kemah’ın başka bir köyü olan Karadağ köyüne verdiler. 36 yıl öğretmenlik yaptıktan sonra ATMA ’da okuttuğum öğrencilerimi buldum köylerinin sitesine yazarak onlara ulaştım. Şimdi onlarla yazışıyoruz okuttuğum öğrencilerimin iyi yerlerde olduğunu duymak bana mutluluk verdi. O dağların arkasındaki o ücra köyden doktor olan çocuklarım olmuş. İkinci görev yerim olan Kemah’ın KARADAĞ köyünden de çok memnundum. İki yılda orda kaldım. O köydeki anılarımızda çok yazmakla bitmez. Karadağ’ın yolu Atmaya göre daha iyiydi. Bizi köye Şenol Bey (Akkılıç) jeeple götürüp getiriyordu bazen da Acemoğlu Köprü’süne kadar atlara biniyorduk.

Kemahlılar çok mükemmel insanlar misafirperver, yardımsever ve sıcakkanlılar. Eşim de Kemah’ın Cevizlik Köyünden. Kızım SEVDA ve oğlum SEDAT’ a bu anılarımı anlatarak öğretmenliğin çok kutsal bir meslek olduğunu yeniden dünyaya gelsem yine öğretmen olurdum diyorum. Öğretmenliğimin son 10 yılını zihinsel özürlü ve otistik çocukların eğitimiyle geçirdim onlarla da çok mutluyum severek yapıyorum bu işi. Sevgi her şeyin üstesinden gelir. Öğretmen olunmaz öğretmen doğulur. Günümüzde toplumun en önünde yer aldığı ifade edilen öğretmen, bugün gerçekten toplumun önünde midir?

Öğretmen için en inandırıcı değer, öğrencinin öğretmenine verdiği değerdir. Çünkü onların sevgisi saygısı çok samimi ve sıcaktır. Bunun dışındakiler genel olarak söylemden öteye gitmemektedir. 24 Kasımda göklere çıkarılan öğretmen daha sonra unutulmaktadır. Aslında öğretmenin ve öğretmenliğin sorunları giderilmeden eğitimin sorunları giderilemez. İsterim ki bu ülke öğretmeni 24 Kasımları buruk geçirmesin, daima toplumun en önünde, devletin ve milletin baş tacı olsun. Genç meslektaşlarıma başarılar diliyorum.

Sevgi ve saygılarımla.
Sema UĞURCAN
Kemahkalesi


Sema Öğretmenin anısında adı geçen Güllübağ ve
Eriç İstasyonları arası, 

(Doğu Ekspresi ile Kemah'a Yolculuk Belgeselinden)






Karadağ Köyü, Kardelenlerim / Sema UĞURCAN

Hey gidi yıllar heyyyy. Yıllar var ki, dönüp baktığında çok şeyler gelmiş geçmiş. Fakirlikler, yoksulluklar acılar, sızılar. Hüzün ve kederler, hepsinin yanında kahkahalar, sevinçler, düğünler, bayramlar daha nice unutulmaz anlar ve anılar.


Yıl 1973 ve öğretmenliğimin ikinci yılı. Erzincan ili Kemah ilçesi Atma köyün de bir yıl öğretmenlik yaptıktan sonra teftişe gelen müfettişlerin, ’bir bayan buralarda öğretmenlik yapamaz’ raporu ile tayinim yine Kemah ilçesinin KARADAĞ köyüne çıkmıştı. Adını hiç duymadığım ve görmediğim bir köydü. Nasıl bir yer? diye gitmeden önce günlerce hayalini kurmuş ve gözümde canlandırmaya başlamıştım. Acaba ATMA KÖYÜ gibi mahrumiyet bölgesi miy di? Kendi kendime cevap veriyordum, mahrumiyet olsa o köyden beni almazdı müfettişler diyordum. 


Nihayet Eylül ayı geldi ve okula gitmek için hazırlıklar yapıldı. Önceden aldığım bilgilere göre Karadağ köyü ilkokulu üç öğretmenli, normal eğitim (tam gün) yapan bir okulmuş. Köyde benden başka iki öğretmen daha varmış. Bu öğretmen arkadaşlarımın olmasına çok sevindim, çünkü en azından meslektaş olarak konuşabileceğim arkadaşlarım varmış. Bu köyden önceki ATMA Köyünde yalnız ben olduğum için konuşup tartışabileceğim bir meslektaşım yoktu. Sadece Atma köyünden bir saat daha uzakta Çiğdemli köyü ilkokulu öğretmeni Yaşar bey vardı. Yalnız aylık toplantılarımız da o ve diğer öğretmen arkadaşlarımızla iki saatlik bir konuşma ve görüşme olabiliyordu. Köy hakkındaki tüm bilgileri, Erzincan da manifaturacı olan Arif Taşkın Beyden öğrendim. Heyecanla gideceğim günü iple çektim. Babacığım eşyalarımı kamyona yükleyerek Karadağ köyüne gidecekti. Ben de nişanlım ile birlikte Nişanlımın köyü olan Kemah’ın Cevizlik köyüne gidip, orda bir düğüne katılıp ve nişanlımın akrabalarıyla tanışıp sonra babamla aynı gün Karadağ’a gelecektik. 

Günlerden pazartesi günü sabah İsmet Beyin otobüsünden, tarihi Acemoğlu köprüsünde inerek Karadağ köyünün yoluna koyulduk. İndiğimiz yerde Karadağ 9 km yazıyordu. 9 km bana yakın gibi gelmişti hemen yürüyerek yarım saatte gideceğimizi tahmin ediyordum. Ama nerdeee? Yürüdükçe köyü görüyoruz ama o köye bir türlü ulaşamıyorduk. Üç saat kadar yürüdüğümüzü hatırlıyorum ama en azından düz traktör'ün gidebileceği bir yoldu. Atma gibi uçurum gibi yerden geçerken katırın kuyruğundan tutarak geçmiyordum. Ve köye vardığımızda Karadağlılar, babamı karşılayarak eşyalarımı indirmişler birlikte kalacağımız öğretmen arkadaş eşyaları eve yerleştirmişti bile. Kalacağım ev; okulun hemen yanında Osman amca ve Nigar teyzenin iki odalı bir eviydi. Odasının birinde biz kalacaktık biriside onların kileri olacaktı. Biz diyorum, Birlikte aynı evi paylaşacağım, Kırklareli’den geçen yıl tayini çıkmış olan bir öğretmen arkadaş. Adı; Münevver Demirkesen. Arkadaşımla sanki yıllardan beri berabermişiz ve arkadaşmışız gibi hemen kaynaştık, eşyalarımızı yerleştirdik. Eşyalarımız ne? Karşılıklı iki somya (gündüz oturmak, gece yatmak için), bir masa, iki sandalye, bir piknik tüp, bir lüks lambası, bir gaz lambası ve mutfak için ikişer adet tencere, tas, tabak, çatal, kaşık ve bıçak. Kitaplarım ve okul malzemelerim. Babacığım beni Karadağ’lılara teslim ettikten sonra nişanlımla (şimdi eşim) birlikte Erzincan’a döndüler.

Benim için yeni bir hayat başlıyordu. Ertesi gün okula gidip nasıl bir bina olduğuna ve okulda yapılması gereken işlerin neler olduğuna bakacaktık. O heyecanla ve o yolun yorgunluğuyla uyumuş sabah olmasını iple çekmiştim. Sabah okula gittiğimde çok mükemmel bir bina ile karşılaştım. Kemah’ın hiçbir köyünde olmayan betonerme bir yapı. Ve üç sınıflı, Bir müdür odası (öğretmenler odası olarak kullanılıyordu). O gün diğer öğretmen arkadaş ve o bizden devre olarak büyük olan müdür yetkili Nurten Akın arkadaşımla tanıştım. İki arkadaşıma da çok kanım ısındı ve ikisini de çok sevmiştim. Onlarda beni sevmişlerdi. Nurten hanım Yunus Nadi beyle evli olduğu için o bize yakın ayrı bir evde kalıyormuş. İki arkadaşım da geçen yıldan o köyde olduklarından onların sınıfı belliydi. Münevver, 4 ve 5. sınıfı, Nurten 2 ve 3. sınıfları okutuyormuş. Bana mecburen 1. sınıflar kalmıştı. 22 öğrencimle yeni eğitim ve öğretim yılına başlamıştım. Okul yaşantım ve köydeki yaşantım o kadar güzel geçiyordu ki bunu burada yazıyla anlatmama imkan yoktur. Gündüz okul, okuldan çıkıp akşama kadar dinlenme ev işleri, akşam yemekten sonra bize hoş geldine gelen köy bayanları. Evimizde hergün akşam şenlik vardı. Konuşma gülme şamata. Aynı Atma köyündeki evim gibi. Ama Münevver çok prensipli olduğu için saat 22 olduğu an yatakta olması gerekiyordu.Bu huyunu köylüler bildiği için o saatten önce gidiyorlardı. Bense geç yatmaya alışkın olduğum için radyoyu yorganın altına alarak meclis saati ve radyo tiyatrosunu dinliyordum sessizce. Elektrik bu köyde de yoktu, su da köyde birkaç tane çeşme vardı. Beşinci sınıf öğrencilerinden büyük yaşta olanlar sırayla hergün güğüm denilen bakraçlarla suyumuzu getirirlerdi. Yemeğimizi sırayla yapar, bulaşığımızı sırayla yıkardık. Münevver’le çok iyi anlaşırdık.

Sonra köyümüze bir biçki dikiş kursu açılarak Fatma isimli dikiş öğretmeni ve Zehra Aktaş isimli Ebe hemşire geldi. Çok güzel bir sağlık evi vardı köyümüzün. Böylece köydeki memur sayısı beşe çıkmıştı. Artık günlerimiz daha farklı geçiyordu. Akşamları sırayla birbirimizde toplanıyorduk sohbet ediyorduk. Televizyon yok, elektrik yok, bilgisayar yok. En çok türkü ve şarkı söylerdik. Birde yarışma yapardık herkes bir türküye başlayacak ama herkes kendi türküsünü okumaya devam edecek. Başkasının türküsünü okumaya geçen kaybediyordu. Kaybedene çeşitli cezalar veriyorduk.  Akşamları Karadağ halkı bizleri yemeğe çağırıyorlardı. Evlerinin en güzel odalarında bize yer sofrası kuruluyor, evlerinde ne varsa bize ikram etmek için ellerinden geleni yapıyorlardı. O köyde yediğimiz patates mıhlasının (patatesin haşlanıp ezilerek tereyağında soğan ve salçayla kavrularak üstüne yumurta kırılması) tadını unutmama imkan yok. Soğuk veya sıcak çorba, tereyağlı mis gibi bulgur pilavı, elde kesilmiş köy kadayıfı ve de tavşan kanı gibi demlenmiş çay. Çay yatsı vakti içilir ve çayın yanında yatsılık denilen, peynir, tereyağı, kaymak ve bal da gelirdi hem de tandır ekmeği ile birlikte. Gençlik işte hem yemek hem yatsılık. Kilo almaktan korkmadan büyük bir iştahla yerdik. Ne güzel günlerdi o günlerimiz. O kadar anılarımız var ki anlatmayla bitiremem. Her ay Kemah ta öğretmenler toplantısı olduğu için bizi toplantıya çağırırlardı. Biz o toplantıya nasıl gideceğimizin endişesini yaşardık. Hava güzel olursa kar ve yağmur olmazsa Kemah’ta arazili jepi olan Şenol Akkılıç abimiz gelip bizi toplantıya götürüyordu. Ama hava kötü olursa mecburen at ve eşeklerin sırtına müraacat ve saatlerce yine yürüme. Yada dört saatten fazla yürüyerek, Tımısı deresinden ve köyünden geçerek Karadağ ‘dan Kemah’a kadar yürüyüp, Cirgişin mahallesinde ki Karasu üstündeki asma köprüden geçerek Kemah’a gelebiliyorduk. Bu durumda toplantıya nasıl girilebilir siz düşünün saatlerce at sırtında veya yürüyerek. Kıyafetlerimizi yanımıza alarak Nurten arkadaşımızın Kemah’taki evinde değiştirip toplantıya giriyorduk, tabiki çok bakımlı ve güzel giyimli olarak. Sanki o kadar yolları hiç biz yürümemişiz gibi… Nurten arkadaşımız hamile olduğu için bazen o gelemiyordu araba olmadığı zaman.

Bir defasında yürümemek için arabaya binelim diye zorladık ve tekerler çamura saplanınca inip arabayı ittirmek zorunda kalmıştık. Ununtamadığım bir anımda; Yine Kemah’tan toplantıdan geliyoruz. Ben, Münevver ve Parmakkaya köyünün öğretmeni Balıkesir’li İsmail Bey. Hava karlı olduğu için mecburen köyden at istendi. Coşkun Taşkın ve adını şimdi hatırlamadığım iki öğrenci Acemoğlu köprüsüne iki at ve bir katır getirdiler. Üçümüzde bindik, üstü açık mersedesler bizi köye yakın bir yere kadar getirdiler. Münevver en önde ben ortada İsmail en arkada katırda. Coşkun’un aklına bir muziplik yapmak gelmiş ve İsmail Beyin katırını arkadan ürkütmüş. Katır aniden koşmaya başlayıp gelip benim atıma çarpmasıyla benim atla beraber koşmaya ve bizi üstünden atmak için şahlanmaya başladılar. Benim önümde İsmail Bey yere uzandı. Ben düşmemek için ne kadar çaba sarfettiysem yine kendimi yerde buldum. Ve iki atın koştuğunu gören Münevver’in atıda onu yere fırlatıp üç at birden koşarak köye gittiler. Biz üçümüzde yerlerde. Gülmekten acıyan yerlerimizin acısını anlayamadık. Köye çok zor yürüyebildik kepimizin manto ve paltosu çamur içinde kalmıştı. Bu olay bana çok pahalıya mal olmuştu. Günlerce boynumu hareket ettiremedim acısında kıvrandım ve boyun fıtığı olmuşum haberim bile yoktu. Yıllarca sonra o kazadan olduğunu söyledi doktorlar hala ağrısın çekiyorum. Bel fıtığımda Atma köyündeki, attan düştüğümde olmuştu. Böbreğimi kaybetmem de Atmada on gün kırk derece ateşle yatmamdan olmuştu. Bu hastalıklar bana dağların arkasındaki hatıralar oldu.

Yine unutamadığım bir hatıra da, Kemah’a tiyatroya gittiğimiz gündü. Duyduk ki Kemah’ta tiyatro varmış. Nurten’in eşi (rahmetli olmuş Allah nur içinde yatırsın) Yunus Nadi Bey‘e haber gönderip billet aldırdık. Ama tiyatroya gideceğimiz gün o kadar soğuk ve kar yağdı ki. Araba yok ve hayvanlarla da gidemiyoruz. Mutlaka gitmek istiyoruz. Hepimiz, gidemiyeceğimiz için çok üzüntülü otururken Köyün Bakkalı, muhtarı olan Süleyman Ermurat Abimiz, siz üzülmeyin ben sizi götürücem tiyatroya siz hazırlanın dedi. Ne yapacağını çok merak ediyorduk. Kıyafetlerimizi çantamıza koyarak bakkalın önüne geldiğimizde traktöre römork taktığını gördük. Çabuk atlayın Römorka dedi ve biz Beşimiz Yunus Nadi bey de birlikte altı kişi römorkta oturduk, ortamıza bir fener yaktık, üstümüze bir naylon çekildi. Bu vaziyette biz tiyatroya gidiyoruz, üstümüze yağmur yağıyor, aradan rüzgar vurup feneri söndürüyor ama bizim neşemizi sormayın. Aklımıza ne kadar türkü şarkı geliyorsa dağlara karşı bağıra bağıra söylüyoruz. Neyse zor bir yolculıktan sonra Nurtenlerin evine inip elbiselerimizi değiştirdikten sonra sinema salonundaki tiyatroya girdik. Yine hepimiz çok şık bir şekilde. Çok güzeldi tiyatro ve sonunda Haydar Kekeç ve arkadaşları davul zurna çalmışlardı. Geldiğimize pişman olmamıştık. Gece yine kıyafet değiştirip aynı şekilde traktörün römorkunda köye vardık. Bu hatıralar unutulur mu hiç?

Şimdiki öğretmen olan arkadaşlarıma ben hayret ediyorum. İstanbul’un merkezinde bile okul beğenmiyor, öğrenci beğenmiyorlar. Mesleğini sevmeyen, çocukları sevmeyen kişi ne öğretmen olacak nede öğretmenlik yapacak. Öğretmenlik işi özveri işi, sevmeyen yapamaz. Parayla pulla yapılacak iş değildir.

Arkadaşlarımla hatıralarım o kadar çok ki yazmakla bitiremem. 1973 öğretim yılını Karadağ’da bitirip yaz tatili için hepimiz memleketlerimize döndük ve ben 20 temmuzda evlendim eylül ayında tekrar Karadağ’ın yolunu tutum. Ama Köye vardığımda Çok sevdiğim arkadaşlarım Nurten ve Münevver’in tayinlerinin çıkmış olduğunu görünce çok üzülmüştüm. Kendimi çok yalnız hissettim. Ben okulu yeni eğitim öğretime hazırlamaya başladım ve okulun müdürlük görevide bana verildi. Çok geçmeden eş durumundan, eşim Mevlüt Uğurcan ve Kemah’tan, Saadet Zeybek yeni öğretmenler olarak köyümüze geldiler. Biz okulun lojmanını temizleyerek ev olarak kullanmaya başladık. Evli olarak geçireceğim yeni eğitim ve öğretim yılıydı. Ben ikinci ve üçüncü sınıfları, Münevver’in yerine gelen eşim Mevlüt Uğurcan, Birinci sınıfları, Saadet ise dört ve beşinci sınıfları okutuyordu. Münevver ve Nurten’i çok özlüyordum ama Saadet Hanımada alışmıştım. Evli olunca köydeki günlerimiz daha farklı geçmeye başlamıştı. Eşim Kemah Cevizlik köyünden olduğu için Karadağ’lılar beni gelinleri olarak görmeye başlayıp her akşam yemeğe çağırmaya başladılar. Bizimle birlikte yine köyün ebesi Zehra hanım, biçki dikiş öğretmeni ve biz öğretmenler yine çok güzel günler geçiriyorduk. Benim hamile kalmam ve hastalanmam, çok kansız kalmam, kötü kokulara karşı karşı hassaslığım beni iyice bitap düşürmüştü. Güzel geçen günlerimiz vardı ama bazı günlerim çok kötü geçiyordu. Köyün gençleri, her akşam bir odada toplanıp altıkol denilen iskambil oyunları oynuyorlardı ve eşimide çağırıyorlardı. Eşim onlarla gidince gece saat iki, üç gibi getirip eve bırakıyorlardı ve ben çok korkuyordum evde yalnız olmaktan. Çünkü elektrik yoktu ve evimiz köyün dış kısmında kalıyordu. Çoğu geceler evde korkudan ağlıyordum. Bu durumu önlemek için kayınbiraderim Mehmet’i yanıma getirdi eşim ve birlikte kalmaya başladık. Mehmetin o yıl beklemeye kalması ve okula gitmemesi gerekiyordu. Hemde ders çalışması gerekiyordu. Ama bu defa ayrı sorunlar çıkmıştı. Evimizde bir oda vardı ve üçümüz bir odada kalıyorduk. Mehmet’le ben akşamları gaz lambası ışığında otururduk, eşim gençlerle oyun oynamaya giderdi. En kötü geçen günler ve geceler bunlardı.


Aylar böyle geçiyordu. 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramına hazırlanmaya başlamıştık. Çok güzel bir tiyatro, skeçler, halk türküleri ve folklore hazırlamıştık. Öğrencilerimize ip baskısından hazırlattığımız tiyatro davetiyelerini Erzincan ve Kemah’ın Milli Eğitim Müdürlüklerine ve diğer okul müdürlerine gönderdik. Geleceklerini hiç tahmin etmiyorduk. Merkezlerde ki baloları bırakıp gece vakti köye mi geleceklerdi sanki diye düşünüyorduk. Gündüz bayramı kutladık Türk bayrağı elimizde köyün sokaklarında marşlar okuyarak gezdik, folklor çalışmaları yaptık ve akşam tiyatro ve gösterilerimizi kutlamak için hazırlıklara başladık. Okuldaki sıraların ayaklarını birbirine bağlayarak bir sahne yaptık, önüne büyük perdeleri asarak sahnemizi hazırladık. Köy halkı lüx lambaların ellerine alarak tiyatromuzu izlemeye geldiler. Tüm köy halkı ordaydı. Lüx lambasını tavana asmışlardı ışığını daha iyi versin diye. Çocuklar tam sahnedeyken bir anda lambanın asılı olduğu yerden tavan tutuşmaya başladı. Bir anda panik oldu ve kargaşa başladı. Su serperek çıkan küçük alevler söndürüldü. Tekrar oyunumuza devam etmeye başladık. Sıra gazeteci, Adem Yavuz için yazılmış bir destan ve türkü okunuyordu ki bir kişi seslenmeye başladı. Elinde yine lüx lambası ve arkasında 5 kişi okula girdiler. Ben, Erzincan Milli eğitim Müdürü; Mehmet Kara, Erzincan Sanat Enstitüsü müdürü Esin hanım ve arkasında isimlerini hatırlayamadığım üç kişi daha. Şok olmuştuk, kıyafetleri ayakları çamur içindeydi. O yoldan bu çamurda nasıl geldiklerini sorduk. Jeeple gelmişler ama çamurdan jeepte çıkamamış arkasından ittirmek zorunda kalmışlar. Hemen yer yaptık oturttuk. Adem Yavuz türküsü okunurken, Milli Eğitim Müdürü sahneye çıktı ve hüngür hüngür ağlamaya başladı. Meğer Rahmetli Adem Yavuz Müdürün en samimi arkadaşıymış. Bütün faaliyetlerimiz bitince, bize nasıl teşekkür edeceklerini bilemediler. Hayatım boyunca bu şartlarda olupta böyle hazırlanan öğretmenler sizi gördüm diye bizleri kucakladılar. Ama onların geldiğini gören Süleyman Ermurat hemen kuzuyu kestirip yemekleri o arada hazırlatmıştı bile. Misafir konusunda Karadağlılar eşi bulunmaz insanlardır. Bize gelen misafirlerimizi bile yedirir içirir, yatırıp sonra gönderirilerdi. Allah hepsinden razı olsun. Özellikle kahrımızı çok çeken Süleyman Ermurat beyden. Gösteri bitiminde Süleyman Abinin evinde yemekler yenildi ve misafirler sabah işe yetişmek mecburiyetinde oldukları için dönmek istediler, mecburen yolculadık gittiler.

Bir sabah çok erken saatte kapımızın çok hızla çalındığını duyduk. Kapıyı açtığımızda İlköğretim müfettişiyim okulu açın dedi ve okulda acele sobayı yakıp çayı demledik. Sınıflarımız teftiş edildi. Çok mutlu olduğunu ve herşeyin süper olduğunu söyleyerek bizi tebrik edip ayrıldı. Böylece eğitim öğretim yılının sonuna yaklaşıyorduk. Ve mayıs sonunda Erzincan’a gittik ve 30 temmuzda kızım doğdu. Karadağ köyünü ve insanlarını çok sevmemize rağmen çocukla o köye gidemezdik. Tayin isteyince, Erzincan Bayırbağ köyüne çıktı. Mecburen Karadağ‘dan ağlayarak ayıldık ve Erzincan merkez köyü olan Bayırbağ köyüne göçümüzü tuttuk.

Bu defa da Bayırbağ da ev aramaya başladık hiç bi ev bulamadık. Herkesin kendi evi vardı ve kendileri oturuyorlardı. Tesadüfen bir ev bulduk sahibine yalvararak evi kiraladık. Ev, köyün ortasından akan çay kenarındaydı ve odaların tabanları tahtaydı.Tahtaların altıda boştu. Taşındıktan sonar öyle bir şeyle karşılaştık kin eye uğradığımızı şaşırdık. Ev fare doluydu ve çay kenarında olduğundan bu önlenemiyormuş. Hergün dört adet tuzak kuruluyor onaltı tane fare atılıyordu. Köyün gençleri gelip atıyorlardı. Fareler kızıma bir zarar verecek diye tavandan salıncak kurup kızımı o salıncakta yatırmaya başlamıştık.Bir gece farenin perdelerde be salıncağın ipinde yürürken görünce korkudan bayılmıştım ve derhal şehire taşınıp köye araba tutarak hergün gidip geliyorduk ve özel tuttuğumuz araç için tüm maaş sadece araba parası ve ev kirasına yetiyordu. Kızımıza annemler bakıyordu. Böylece bir eğitim yılı daha geride kalmıştı. Bayırbağ köyün deki anılarımızı daha sonrar anlatacağım kısmet olursa...

Öğretmenlik mesleği hayatımda o kadar çok anım varki yazmakla bitiremem. Hele de benim memleketim Erzincan’da öğretmene verilen değer çok fazladır, bunu yaptığım köylerde fazlasıyla gördüm. Öğretmenlik yaptığım tüm köylerde bana yardımlarını esirgemeyen, her konuda yardımcı olan o sıcakkanlı, misafirperver insanlara binlerce teşekkür ediyorum. İnsan mesleğini severse başarılı olur. Öğretmenlik vicdan mesleği, muhatabımız çocuklar ve geleceği yetiştiriyorsak gereken ne ise yapılmalı, yapmalı eğitimciler. İmkanlar kısıtlı diye yerimizde saymamalıyız. Hedefler olmalı, hedefleri gerçekleştirmek için çabalamalıyız. 40 yıllık meslek hayatımda yapabildiklerimi çok severek yapmaya çalıştım, vicdanen çok rahatım. İyi bir eğitimci olmak yalnız derse girip çıkmakla olmaz. Öğretmenliğin bir meslek mi, yoksa birçok mesleği bünyesinde barındıran kutsal bir görev mi olduğu üzerinde biraz düşünelim.

ÖĞRETMEN : İyi bir hakim, iyi bir psikolog, iyi bir ticaret adamı (bilgisini öğrencisine satan), iyi bir sunucu, iyi bir tiyatro sanatçısı, iyi bir modacı, iyi bir polis, iyi bir masa başı memuru, ilkyardımı bilen iyi bir sağlıkçı, iyi bir yönetici, iyi bir şovmen, iyi bir komedi ustası, sıfır hata ile çalışan mühendis (öğrencinin geleceğini şekillendirirken hata yapmamak için), iyi bir anne, iyi bir baba, iyi bir nöbetçi asker, iyi bir komutan, iyi bir tornacı ustası kadar hassas, kişilikli, karakterli, kendine özgüveni olan, zengin fakir öğrenci ayrımı yapmayan birisi olmalıdır. Bütün bu meslek ve meslek sahipleri alt alta sıralandığında demek ki öğretmenlik bir MESLEK değil birçok mesleği içinde barındıran kutsal bir görevdir. Bir gönül verme sevgi ve sevme işidir.

Kırk yıl içinde öğretmenlik yaptığım, normal öğrencilerimi ve 14 yıl Zihinsel Engelli ve Otistik çocuklarımı sevgiyle kucaklıyor ve gözlerinden öpüyorum. Tüm Kemah ve Erzincan halkına selam ve sevgilerimi gönderiyorum. Kırk yıl sonra Karadağlılar gecesinde öğrencilerimle buluşacağım için çok heyecanlıyım ve yarını iple çekiyorum.


Sema UĞURCAN
Kaynak: Kemahkalesi

22 yorum:

  1. Eşiniz Abdullah Bozdemir'e ve elbette size bu nice isimsiz kahramanlardan birini, Sema UĞURCAN'ı tanıttığınız için çok teşekkür ederim.

    Öğretmenlerimizin hakkı ödenmez; ancak bundan nemalan siyasetçi ve bürokratlara da bir atıfta bulunmadan geçemeyeceğim. Memleketi dershane ticarethanesine dönüştürenler, o kutsal mesleği yapanları birkaç işte çalışmaya mecbur bırakanlar belki şu yazıyı okur da yüzleri kızarır.

    Daha fazla yorum yapmakta kitlendiğim anlar... tekrar teşekkürler! Esen kalın.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. @Mehmet Osman Çağlar - Mavi Mısralar

      Öğretmenlerimiz, misyonu ve vizyonu ile hayatın başında bizlere örnek olan ve yol gösteren önemli insanlardır. Öğretmenlik mesleğine hayatını adamış ve mesleğini layıkıyla yerine getirmiş olan değerli Öğretmenimiz Sema UĞURCAN hanımefendi örnek bir Öğretmendir. Temennimiz, toplumun eğitim politikalarından tüm bireylere kadar öğretmenlerimize gereken değerin verilmesi olacaktır.

      Biz teşekkür ederiz Mehmet Bey..
      Esenliklerimizle...

      Sil
  2. Hem anlayarak hem de ağlayarak okudum yazılanları.. Uzun yazıyı okumaktan sıkılan bir neslin seyircisiyim.. Bitmeseydi keşke dediğimde, benim küçük meslekdaşımı hayalimde öptüm.. sonra yüreği yüce eşini.. ve seni Esin'im..
    Akıllarda yer edebilmek bilgi ile değil o bilgiyi sunuşla mümkün.. ve sen bunu nasıl güzel yapıyorsun anlatamam.. Sağolun.. Varolun.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. @hasret senfonileri,

      Meslektaşınız olan Sema Uğurcan Öğretmen'in anılarını okurken, inanıyorum ki siz çok daha başka bir duyguyla 'yaşayarak' okudunuz.. Çünkü siz de öğretmenlik mesleğini son derece severek, fedakarca, ilkeli ve özveri ile yapmış olan ve öğretmenlik mesleğini tüm yaşamınıza yayan örnek bir insansınız bizler için.

      Değerli görüşleriniz için teşekkür ederiz Gülsen Hoca'm.
      Siz de iyi ki varsınız.
      Sevgi ve saygılarımızla...

      Sil
  3. Yanıtlar
    1. @ali zafer sapci,
      Biz teşekkür ederiz..

      Sil
    2. Sema’nın gözlerim doldu İnan o küçük kız çocuğunun çilesini sevgiyle aşkla çekişine inanamadım seni ilk gördüğüm zaman mini minnacık bir çocuktun meslek aşkı olmasa mümkünsüz başarılanmayacakları başarmışsın kutluyorum seni

      Sil
  4. Bu güzel insanın anılarına blogunu açtığın ve okumamızı sağladığın için sana, ve bu inanılmaz güzellikteki yaşanmışlıkları bulup getirdiği için eşine ben de çok teşekkür ederim Esin' cim.
    İlkokulun üç senesini l959-61) benzer bir okulda okuyan biri olarak müthiş bir keyif duydum. Aynı yaşlarda olduğumuzu tahmin ettiğim bu hanımefendi tüm bu zorlukları yaşarken, ben aynı yıllarda Ataköy' de kaloriferli bir dairede oturuyordum ve biri bana bunları anlatsa belki de inanmazdım. İstanbul' a dönünce unutuvermiştim çünkü.
    Bugün hâlâ bazı yerlerde aynı şartların devam ettiğini görmek ne kadar acıysa, böyle "öğretmen" lerin varolduğunu bilmek de bir o kadar gurur verici. Gıptayla okudum.

    Sevgiler...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. @Asuman Yelen,

      Teşekkür ederiz Asuman Hanım..

      Zaman zaman hayatımıza dokunan ve bizi etkileyen şeyler yaşarız.. kimi zaman filmlerde, kimi zaman romanlarda.. Bir anlıktır belki bunlar, sonra yaşamın diğer renkleri içinde kaybolur gider.. Ta ki gerçek olunca romanlarda ki hayatlar!.. 'bizim de başımıza gelince', yada biz de benzer şeyleri yaşayınca' o zaman çok daha iyi anlarız.. Siz de ilkokulun ilk üç senesini sanırım benzer bir okulda yaşamışsınız.. Zorluklara rağmen ama manevi olarak güzelliklerle dolu, yüreğe dokunan, keyifli zamanlar.. Sonra hayat bir başka yerde, çok başka bir biçimde akıp gitmiş, gitmekte... Bu yüzden yaşanılmış gerçek hikayelerin yazıya dönüşmesi çok önemli. Her birinde gülerken düşündüren, hüzünlenirken sorgulatan nice alınası dersler var çünkü. Bu tür yazılarla karşılaşınca, hele ki konuşur gibi akıcı bir üslup ile de yazılmış ise o yazı.. okura da dokunuyor.. İnsanın yaşamı, film şeridi gibi gözü önüne geliveriyor o zaman.

      *(Bu arada sizin de zaman zaman bizlerle paylaştığınız anı türü yazılarınızı okuduğumda benzer etkiyi hissediyorum Asuman ablacığım. O harika anlatımınızla kaleme aldığınız anılarınıza daha fazla yer vermenizi çok isterim...)

      Sizin de dediğiniz gibi Asuman Hanım.. Bugün 21 yy.dayız ama Anadolu'da bu tür köylerimiz var halâ...ve mesleğini büyük bir sevgi ve özveri ile yapmaktan sakınmayan, direnen Öğretmenlerimiz var! Onlar elleri öpülesi, gurur duyduğumuz Öğretmenlerimizdir.. Her birine sonsuz teşekkürler..

      Sevgilerimizle...

      Sil
  5. Müthiş güzel bir yazı Esin hanım, Ülkemizi bugünlere ulaştıran Sıdıka Avar'ların ne denli çok oldukları görmek göğüs kabartıcı. Tanırım için çok teşekkürler. (Yeni sayfa düzeniniz çok güzel)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. @Mehmet Bilgehan Merki,

      Nice Sıdıka Avar'lar olduğunu bilmek bizler için gurur verici.. Onları ortaya çıkarıp örnek olmalarını sağlamak kadar, sorunlarına yönelik olarak da Öğretmenlik mesleğine gereken değerin verilmesini sağlamak... öyle sanıyorum ki hepimizin görevi. Yanlış eğitim politikaları, toplumsal düzeni etkileyen mekanizmaların sorgulanıp düzeltilmesi...yeni yüzyıla uygun bir forma dönüştürülmesi vb.. gibi..

      Beğeniniz için teşekkür ederim Mehmet Bey..
      Size ve ailenize iyi haftalar, esenlikler dilerim..

      Sil
  6. Sema Hanım yaşadığı tüm zorluklara rağmen ''dimağında'' yer eden lezzeti unutamıyor gördüğümüz gibi. Asıl öğretmenlik budur çünkü. Çocuğa yaşadığı tüm şartlar dahilinde sahip çıkmak, zorluklarla mücadele etmek, sadece onları değil, bulunduğu çevreyi olması gereken hale getirebilmek, ailelerini de ikna yoluyla eğitmek... Mücadele etmek!
    Eğitim-Öğretim yılı deniyor. Köy öğretmenleri için ilk şart ''Eğitim''. Müfredat, ders anlatımı; öğretim bir sonraki sırada...
    Şehirlerdeki okullarda nerede bu anlatılanların binde birini yaşamak? Hatta son dönemlerde bazı velilerde ve öğrencilerde öylesine bir bilmişlik baş gösterdi ki!
    Sema Öğretmen gerçekten elleri öpülesi bir hanımmış Esinciğim. İnsan gözleri dolu dolu okuyor anlattıklarını. Daha 17 yaşında küçücük, gencecik bir öğretmenin mücadelesi, filmmiş gibi kare kare geliyor insanın gözünün önüne...
    Bu arada bizler stajer öğretmenken ''Göcekler Göğerince'' diye bir piyeste rol almıştık. Konusu o kadar benziyor ki burada anlatılanlarla. Tek fark, oradaki başrol''Mine Öğretmen'' idi. O yüzden de iki misli daha fazla etkilendim sanırım...

    Sema Öğretmen'e selam ve sevgilerimizle...

    Bu güzel hatıraları okumamızı sağladığınız için sana ve eşine sonsuz teşekkürler Esinciğim.
    Emeğinize sağlık...
    İyi haftalar ve esenlikler dilerim...

    YanıtlaSil
  7. ''stajyer'' öğretmeni düzeltecektim, unuttum :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. @Zeugma,
      Aklımdakileri heyecanla yazarken, zaman zaman ben de klavyede uçuşan parmağımla tuşları atlıyorum farkında olmadan.. gönderdikten sonra farkına varıyorum..'17 yaşındaki stajyer öğretmenin' enerjisindendir bu:)

      Sil
  8. @Zeugma,
    Sevgili Zeugmacığım, bir öğretmen olarak sen de, eminim ki geçmiş deneyimli öğretmenler ile bugünün öğretmenlerini ve öğrencilerini çok iyi analiz edip değerlendirebilirsin. Politikacısından, eğitimcisine, sanatçısından, memuruna kadar.. meslek bilinci ve sorumluluğunda inanılmaz bir değer kaybı var. Mücadele etmek yerine, kişisel çıkarların ön plana geçtiği bir tutum ve davranım içinde olunca, o eski saygınlığı da kalmıyor mesleklerin!. O'nu yüceltecek olan bizzat o mesleği icra edenlerdir. Devlet politikaları çok önemli ama onun kadar ebeveynlere ve eğitimcilere de iş düşüyor. Zahmetsiz rahmet olmaz derdi eskiler.. Şimdi ise emeklemeden uzun atmala(k) peşinde insanlar...

    O günkü koşullarda Sema Öğretmen(ler), büyük bir sevgi ve özveri içinde mesleklerini yerine getirmişler ve bugünde öğretmenlik misyonunu halen sürdürmekteler.. Daha yeni bir jenerasyon olarak senin de aynı sorumluluk ve sevgi ile öğretmenlik mesleğini yerine getirdiğini düşününce...yine de yarınlardan umudumuz var diyebilirim..

    Değerli yorumun ve mesleğe dair düşüncelerin için teşekkür eder,
    İyi haftalar, esenlikler dilerim Zeugmacığım...

    YanıtlaSil
  9. İnanılmaz, kelimlerle ifade edemiyorum, Çalıkuşu'ndaki Zeyniler köyü bile daha iyiymiş dedim:) Hele bebeğin beşiğinin ipinde farelerin gezmesi, her gün onlarca fare! Ama ençok o köy okulundan doktor çıkmasına sevindim. Eli öpülesi bir öğretmenimiz, hem fedakar Sema öğretmene, hem de çok güzel sunum yazısı yazan eşine ve aktaran sana çok teşekkür ediyorum.
    Sevgilerimle...:)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. @bücürükveben,
      Eytkileyici gerçekten, her bir yaşanılan hikâye roman gibi...filmlere konu olacak türden..Öğretmenlik mesleğinin ne denli kutsal olduğunu ve fedakarlık gerektirdiğini gözler önüne seren yaşanmışlıklar..
      Değerli yorumun için teşekkür ederim. Ve bir kez daha, başta Sema Öğretmen olmak üzere, tüm Öğretmenlerimize en içten sevgi ve saygılarımı sunuyorum.. Sevgilerimle ...

      Sil
  10. Anne ve babam da köy öğretmeniydi. İmkansızlıkların olduğu Anadolu'nun dağ köylerinde yıllarca çalıştılar ve yine o köylerden birinde kesişti yolları. Başka birinde ise ben dünyaya geldim, bir başkasında kardeşim. Bu gururla; Sema Öğretmen'e, eşinize ve size de sonsuz saygılarımı iletiyorum.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. @Yazdan Kalan,
      Onlar, imkansızlıkların olduğu yerde dahi büyük fedakarlıklarla mesleğini severek yerine getiren idealist Öğretmenlerimizdi!. Ben de tüm öğretmenlerimize olduğu gibi, sizin de anne ve babanızı sevgiyle saygıyla yâd ediyorum. Değerli yorumunuz için çok teşekkür ederiz.

      Sil
  11. Sevgili öğretmenim...Bir Erzincanlı Emekli öğretmen olarak yazınızı heycanla zevkle okudum...Yıl 1981 Denizli nin Çardak ilçesi İnceler kasabası Cumhuriyetİlkokulu öğretmeniyken bir nedenden Kale nin Esenkaya Köyüne atandım..Kale ilçesine bir akşam vardım ilçede otel yoktur Kahveci sizi misafir ederim dedi.Kahveyi bana bıraktı yemeğe gitti Sevinçle dönen kahveci Hoca senin köyden biri odun getirmiş Köye sizi götürecek dedi Muhsin amca geldi tanıştık gece yola çıktık orman yolu 30 km Trektör ile 2 saatte vardık..Tek öğretmen Muğla Akçay a yakın bir köy öğretmeni olarak çalıştım..Sizin anlattığınız hikayede kendimi buldum..Selam ve sevgilerimle..

    YanıtlaSil
  12. @Unknown,
    Öğretmenlik kutsal bir meslek. Zor koşullarda büyük bir özveriyle, severek mesleğini icra eden öğretmenlerimiz iyi ki var. Ziyaretinize ve öğretmenlik anınızı bizimle paylaştığınız için çok teşekkür ederiz.Esenlikler dileriz.

    YanıtlaSil
  13. NURTEN Kazakc22 Mart 2023 10:55

    Merhabalar Sema Hanım,
    Bugün tesadüfen okudum yazınızı çok beğendim. İlk görev yerinizin Erzincan olması dolayısıyla ilgimi çekti. Ben de 1979 yılında Sivas Eğitim Enstitüsü’ den mevzun olarak Erzincan’ın bir BiNKOÇ KÖYÜ’ne tayin edildim. Orada yaşadığım dört yıl bana çok şeyler katmıştır. O kadar benzer olaylar yaşamışız ki insan şaşırıyor. Yaşadıklarımın düşüncelerimin önüne geçtiğini hissettim ve kitap haline getirdim. “Tandır Ekmeğinin Çıtırları” isimli kitabımda hiç köy hayatı yaşamamış 19 yaşındaki bir öğretmenin köye gidişi köylülerle iletişimi, öğrencilerle olan çalışmaları, sizin yaşadıklarınıza çok benzer olayları kitapta anlatmaya çalıştım. Erzincan’ı ve Erzincanlıları çok sevdim. 40 yıl önceki anılarımı yazdığım kitabımda ki köyde bana yardım eden koruyan kollayan yüreği temiz insanları İstanbul’da buldum ve onlarla birlikte eski anlarımızı konuştuk yemek yedik gezdik oturduk. Kitap onların içinde çok büyük bir süpriz olmuştu . Yaptıklarını yaşadıklarını çocuklarının okumuş olmasından hepsi çok mutluydu bana bu sabah yaşadıklarımı tekrar hatırlattınız emeğinize yüreginize sağlık.




    YanıtlaSil