Her gün bir yerden göçmek ne iyi. Her gün bir yere konmak ne güzel *

- Sergiler ve resim çalışmalarımla sanatsal yönden oldukça hareketli geçen Şubat ayı'nın ardından, yine verimli ve çokça ürettiğim bir ayı daha geride bıraktım. Üretmek = Mutluluk. Bazen peş peşe ürettiğim, bazense üzerime çullanan bir rehavet içinde elimin işlemediği ve hiçbir şey yapmak istemediğim günler de oluyor tabi ki. Böyle anlarda izin veriyorum kendime. Bolca yürüyüş, okumalar ve film izlemelerle motorlarımı çalıştıracak enerjileri topluyorum yeniden. 

Bu arada kış göremeden içinin karartısını atmak istercesine paldır kültür gelen bahar mevsimi de şaşkın! 

Ağaçlar çiçek açtı! montlar, kazaklar, ceketler, bereler fora derken... hafta sonu, soğuk hava yine geri geldi. Bir sıcak, bir soğuk hava bünyelerimizi etkiledi. Bütün kış hiç grip, soğuk algınlığı yaşamayan ben, birkaç gündür yutkunmakta zorlanacak şekilde boğaz ağrıları çekiyorum. Nasıl üşüttüysem artık! Neyse sıcak içecekler, pastil ve şuruplarla geçecektir elbet. Yeter ki kafayı üşütmeyelim :) 

İnsan kafayı niye üşütür? Kafaya taktıkları yüzünden!
İnsan neyi kafaya takar? Neleri takmaz ki! 'İnsan, insanın kurdudur!' diye boşuna söylememişler. Takmak istersen bir dolu dünya!. Havalar böyle gel/git içinde olunca, bünyelerde de gel/git'ler oluyor. Ama ne diyoruz! "Havalar nasıl olursa olsun, yeter ki bizim havamız yerinde olsun!" -  

20 Nisan 2024'de bu notları düşmüşüm bloğuma. 

Yaklaşık bir ay sonra.... 

"Sanatla dolu dolu geçen Mart Ayı'na selam olsun!" diyerek... devam ediyorum güncelimden yansımaları paylaşmaya!

Ramazan Bayramı'nda ana ocağımız Bandırmaydık. Kardeşim de bizimleydi. Bayram münasebetiyle çekirdek ailemizle beraber, bir arada olmak güzeldi. Hayat olanca hızıyla akıyor. Küçükler büyüyor, abiler, ablalar, teyze, hala oluyor... anneler, babalar... anneanne ve babaanne derken... kimi erken, kimi geç, vakti saati gelen sonsuzluğa yol alıyor. Ömür dediğimiz şey, göz açıp kapayıncaya kadar geçiyor. Bu yüzden sevdiklerimizle bir arada olabildiğimiz anlar hepsinden kıymetli. 

Evet, bayramlar eskisi gibi kutlanmıyor artık. Hayat eskisi gibi değil çünkü! Ne, kapı kapı akraba, eş dost ziyaretleri yapılıyor, ne de illa ki her bayram ailelerde toplanırız muhabbeti oluyor. Artık pek çok insan için, koşullar veya tercihlere göre 'bayram' = tatil demek oluyor.  Bunun yerine mesajlar, telefonlaşmalar hatta, uzaktan görüntülü aramalarla birer ritüele dönüşen bayram muhabbetleri de öyle sanıyorum ki son demlerini yaşıyor. Bir gün buna da gerek kalmayacak. Yeni dünya düzeni, bireysel hazlar peşinde!.  Yapay zeka; sanal gerçeklikler içinde, insanın algılarıyla oynarken ve insana ihtiyaç kalmadan; zamandan ve paradan tasarruf edeceğimiz boyutta bir yaşam modeli dayatırken... insana dair bildik davranışlar yerine, sanki birer robota dönüşen çocuklar görüyorum artık!.  Bir kendi çocukluk, gençlik dönemlerime bakıyorum bir de şimdi ki çocuklara!.. Çığır açan teknoloji ile onlar mı yoksa bizler mi savruluyoruz!? bilemiyorum. Ancak duygusal iletişimde ve jenerasyonlar arasında, büyük bir uçurum ve metafor yaşandığını düşünmekteyim artık. 

Duygular giderse geriye ne kalır ki!  A-sosyal çocukların, gençlerin durumu vahim. Bu yüzden sosyal gelişimleri açısından çocukların aktif olabilecekleri bir hayatın içinde; sanatla ve sporla iç içe olmaları çok önemli. Yüz-yüze kurdukları ilişkiler; gülmeler, eğlenmeler, bazen bir küsüp bir barışmalar... paylaşımlar... hepsi sevgiyi besleyen, yaratıcılığı çoğaltan haller ve hepsi insana dair güzellikler!.  Neyse, bayram ritüelinden, yapay zekaya ve oradan sanal gerçekliğe doğru uzanan konular içinde daha fazla dağılmadan burada parantezi kapatıyor ve son birkaç aya dair güncelerimin kısa özetini kaldığım yerden anlatmaya devam ediyorum. 

Nerde kalmıştık!

Bayram'da Bandırma'da iki şenlik bir arada!.

Sevdiklerimizle bir arada olmak bayram. Hava desen şeker tadında, tatlı mı tatlıydı. Ne çok sıcak, ne de soğuk olan bahar, en sevdiğim mevsim. Bu bayramda ayrıca boyuyla posuyla, duruşuyla bir delikanlı sıfatına bürünen yeğenimin de doğum günüydü. Maaile doğum günü kutlaması yaptık. Benim sürpriz hediyem ise yeğenime, benden bir anısı olsun istediğim figüratif bir portresini taktim etmek oldu. Dedesi gibi sanata yatkın olan yeğenimin de müziğe eğilimi bir hayli fazla. Vurmalı çalgılarla, ritim atmayı seviyor. 

İnsanın hobileri olmalı...hele ki, keyif aldığı, mutlu olduğu hobisi, ileride mesleği olursa bu çok daha güzel olur. Yeğenimin ve tüm gençlerin her şeyi gönüllerince olsun. 

Ana ocağımız Bandırma'nın sakin ve dingin havası bize hep iyi gelir. Bandırma'ya gidince mutlaka Tatlısu'ya ve Erdek'e gideriz. Bunlar da bizim klasiklerimiz arasında. Kapıdağ Yarımadası'nı, Tatlısu Köyü'nü, köyün fırınlarını, baston simitlerini, tatarların nefis çiböreklerini ve çınar ağaçlarının gölgesinde denize sıfır salaş çay bahçelerini hep çok severim. Ekonomik koşullara bağlı olarak köyler biraz bakım- onarım  istiyor! Yine de betona dönüşmemiş oluşu, doğal hali ve bakirliği kayda değer. 

Bu hayattan göç eden sevdiğimiz canları da ihmal etmedik. Toprak ananın koynunda yatan babamı, anneannemi, dedemi ve yakın akrabalarımızı ziyaret ederek, dualar ettik, otlarını temizleyip, çiçeklerini suladık. Geldiğimizi görmüşler midir? sesimizi duymuşlar mıdır? bilmiyorum! Umuyorum. Hepsinin ruhları şad olsun. 

- Annemin baba tarafı vakti zamanında Selanik'ten göç etmiş ve ilk olarak, günümüzde Gönen'in bir mahallesi olan Alaaddin Köyü'ne yerleşmişler. Daha sonra eşinin (anneannemin) geniş ailesinin yaşadığı yere Gönen'e yerleşmişler. Dedem uzun boylu, çakır gözlü, atları seven güzel bir adamdı. Gençliğini bilenler bir hayli yakışıklı olduğunu söylerdi. Atın üstündeki duruşunu anımsıyorum. Heybetli, gür saçlı, mavi gözlü!. Çok canlar yakmış mıdır bilemem? ama 18 ine basmaya sayılı günler kala, minyon güzel; ufak tefek anneannemi kaçırmış bir kere!. belli ki gözü karaymış!. bedelini ödemiş tabi ki! aile duruma el koymuş. Ve kısa bir süre de olsa anneannemden mahrum kalmış!. kolunda dövmeleri vardı. Keşke elimde dedemin o gençlik yıllarına ait bir fotoğrafı olabilseydi!.. sonra içgüveyden hallice yaşamlarını sürdürmüşler...akabinde peş peşe 5 çocuk, derken...hayat mücadelesi içinde oradan oraya çocukların peşinde dolanmışlar!. bir gün sıra gelirse daha uzun anlatırım. -   Yine burada da parantezi kapatayım :)

 

Ve...
Annemin anne tarafına ayrı, baba tarafına ayrı ziyaretlerimiz oldu! Önce Alaaddin Köyü'nde, ebedi istirahatinde olan dedemin kabristanına gitmek üzere yola koyulduk. Köy, Gönen Yolu istikametinde... bir süre gittikten sonra, ana yoldan çıkıp Köy yoluna saptığımızda, annem yol üzerindeki bir çeşme önünde bizi mutlaka durdurur. Çünkü bu çeşmeyi bir zamanlar annemin dedesi yaptırmış. Bu yıl da yine aynı rutinimizle çeşme önünde durduk, mis gibi havayı soluduk...annem geçmişe uzandı... biz ise birlikte bu ziyareti gerçekleştirdiğimiz için mutlu olduk. Çünkü her ziyaret, kişisel tarihimize yeni notlar eklerken, hem görsel hafımızı zenginleştiriyor hem de bizleri anılar içinde anılara çıkaran yolculuklarla buluşturuyor!.

Bayramlaştık, özlem giderdik...ve tekrar İstanbul'a döndük...

Derken...kısa bir süre sonra, üzerinden bir hafta geçmişti ki telefonda annemin endişeli sesiyle... apar topar yine kendimi Bandırma'da buldum. Ayaklarının birinden 4-5 yıl önce protez ameliyatı olmuştu, diğer ayağına protez olamadığı için o ayağında sıkıntıları devam ediyordu. Durumunu görmeden içim rahat edemeyecekti. Bir de, akraba nikahı vardı. Durumuna göre oraya da gidebilir miydik! onu anlayacaktım. Bu törenler yıllar sonra eşi, dostu  bir-arada görmek için de birer vesile. 

Annemin dr kontrollerini yaptırdıktan sonra, ayağının durumu, idare eder bir vaziyete bürününce, bu ziyareti de gerçekleştirmeye karar vererek... günü birlik de olsa Balıkesir'e gittik. Yeniden sevdiğimiz dost ve akrabalarımızı uzun yılların ardından yüze yüze  görmek, annemi de, beni de mutlu etti. Malum sosyal medyada herkes birbirini görüyor!. Ama yüz yüze görmek bir başka!. Özlemişiz!. Üstelik çocukluk yıllarımı geçirdiğim Balıkesir i de uzun zamandır görmemiştim. Bir hayli değişmiş. Tatillerde ya transit geçiyor, ya da halam hayattayken, gülüş cümbüş bir arada olmanın sevinciyle, şehir ne alemdedir? diye hiç aklımızdan geçmiyordu!. Yaklaşık üç yıl önce halamın ani vefatı hepimizi şoke etti. O gün-bu gündür içimiz hep buruk! Takdiri ilahi!. Bu yüzden sevdiklerimizle bir arada olduğumuz her an değerli!. Aynı duygular ve duyumsalar içinde kalplerimiz bir olan ve bizi karşılamaya gelen değerli abim ise, bu vesileyle küçük bir Balıkesir turu yaptı bize.  "Yenge bak burası Karaoğlan Mahallesi, burası Çamlık Tepesi,  burası Erol abimin eski şarküterinin olduğu yer... " diyerek, keyifli anlatımıyla da rehberlik etti bize.  Eksik olmasın. Yıllar geçse de, eskimeyen dostluklar! Kadirşinaslık ne güzel.

Balıkesir'de dostlarımızla buluştuğumuz güzel günün ardından yeniden Bandırma'ya geldik. Kısa bir süre sonra da 'Anneler Günü'ydü. Kardeşim de geldi... çekirdek ailemizle bir arada anneler gününü de kutladıktan sonra... son bir dr kontrolü ile (benim neredeyse bir ay kaldığım Bandırma'dan) yine bir ay sonrasına randevu alarak, tekrar gelmek üzere İstanbul yolunu tuttuk...

Anne ve babalar önce çocuklarını büyütüyor...sonra hayat yolculuğunda...yıllar geçince roller değişiyor!. Bu yüzden tek başına bir program yapamıyorum artık!. Bloğuma eskisi gibi giremiyorum...oysa uzun uzun yazacak ne çok şey var!. Birikti hepsi!. Diğer yandan onlarca yurt içinde ve yurt dışından sergi davetleri alıyor... ama birçoğuna gidemiyorum!. Seçici davranarak aralarında içinde bulunduğum koşullara göre katılımlarım oluyor elbette. Önceliklerim ve ötelediklerim var. Sağlık olsun. Anne-baba, eş, kardeş, evlat... hepsinin önünde!. Yine de sağlığım ve şevkim elverdikçe her anı değerlendirmeye gayret ediyor, fırsat bulduğum anda resim çalışmalarımı sürdürüyorum. 

Bu süreçte benim de yakın bir tarihe kadar atölyesinde eğitimler aldığım  Değerli Hocam 'Javad Soleimanpor ve öğrencileri'nin yıl sonu sergisi vardı. Atölye arkadaşlarımı ve hocamı yeniden görmek ve  birbirinden harika pastel çalışmalarını yakından izlemek çok güzeldi. 

Bu hafta sonu yine Bandırma'da olacağız. Annemin dizindeki şişlikler inmiş, ödem ortadan kalkmış ise...Dr onu rahatlatacak iğneyi vuracak dizine!. Umuyorum her şey yolunda gider. 

Güncelimden yansıyanların; son iki ayın,  özetin de özeti işte budur !;) diyorum. Umarım sizler de iyisinizdir benim eskimeyen değerli dostlarım!. 

Tekrar görüşünceye dek...kendinize iyi bakın!.
Sevgiyle, hoşlukla ve hep dostça kalın...

* Mevlana