boşluktaki noktalar...

Sürekli bardağın yarısını dolu göre göre en sonunda içinde ne olduğunu anımsayamaz oldum!.. Sahi ne idi o içinde ki!..

' koskoca bir boşluk var içinde! Sadece bardak mı boş olan!.. '

İnsan ne kadar ve nereye kadar kandırabilir ki kendini!  Oysa;  'bal gibi de boş!' desem o balın kendine has tadına haksızlık etmiş olurum. Yani ille de gören ve görmesini bilen gözlere klavuz mu gerek? Bardağın tamamı boş işte! Hem de düpedüz boş!.. düz olsa yine iyi! öyle içine bakınca sanki seni de içine çekiverecekmiş gibi olan bir boşluk bu!..

Hayat ne kadar dolu ise aslında bir o kadar da boş! Ayırdına vardığında her şeyin ne kadar anlamsız olduğunu bildiğin, gördüğün kocaman bir hiç!.. sonra da içine yerleşiveren bir hiçlik hissi!..

O, aslında öyle bir koca boşluk ki neresinden doldurmaya çalışsan(k) da ‘şimdilik’ hemen öyle mümkün olamayacak bir dolduruş olur bu! kolay kolay dolacak gibi görülmeyen ama zaman zaman  dolduruşlara gelerek aldanan, aldatılan boşluklarda ve yanılsamalardayız biz!.. üstelik nasıl? ne zaman? ve ne kadar? dolacağına dair hiçbir umut kırıntısı da olmayan bir izlence bu yaşadıklarımız… kısaca seyir halindeyiz hepimiz… akıntıya kapılan kürek mahkumları gibi!..

Ve bakınca çok çok uzaklardan boşlukta küçücük bir noktayız her birimiz!..
Dokunuşlarımız olur zaman zaman birbirimize ve dokundukça birbirimize o küçü(k)minnacık noktalarımız olur bir 'ben' gibi! büyükçene…

Birbirimizi itmek ve itelemek için ise dokunuşlarımız, nokta, parçalara ayrılır ve o parçacıklar savrulurken yara bere içinde etrafa… ardında bir yığın “!” ünlem ve “?” soru işaretleri de bırakır… noktacıklar paramparça olmuş üstelik hastalıklı virüsler gibi yayılırken etrafa hem kendisini hem de dokunduğu her yeri birer birer yok eder!..

Eğer ki noktalar tamamlamak için dokunmuşsa birbirine, dokunduğu her bir noktayı daha da büyütür kendi içinde! Çoğaldıkça büyüyen her bir nokta, ufacık bir halde ve görülmez iken, nokta döne döne hem kendini hem de etrafını değiştirir… yıldız tozları gibi serpiştirerek dağıttığı her bir noktayı   "+" artıya dönüştürür bir anda!.. noktalar yerini artıya bırakırken…

"+" artılardan çoğalarak büyüyen koskocaman bir dünya oluveririz BİZ! "-" eksileri yenebilir hatta 2 eksi bir araya geldiğinde onları artıya bile dönüştürebiliriz biz!..

İşte o zaman her birimiz o boş bardakları doldurabilir! Dolup dolup taşabiliriz… umutta da, ümitte de, sevinçte ve hatta kederde de birbirimizden beslenerek, çoğaldıkça çoğalır… büyüdükçe büyüyebiliriz BİZ!..

Böyle (+) bakabildikçe ve böyle (+) hissedebildikçe bu hayatı, o zaman dolu görebiliriz tüm “boş bardakları!.."

Şimdi sevgi tohumları ekmeli yeniden !..

Boş kadehler kırılıp dağılmaya meyilli iken!.. dolu kadehler,  dolup dolup boşalmaya akmalı…

Boş kadehi ney’ leyim benJ  doldur, doldur, doldur içeyim ben!..

Haydi içelim, güzelleşelim biz yeniden… J

Esin Bozdemir

Görsel: Nonnetta