Sen ne kadar kendin olabildin!..

Geçen gün uzun zamandır görmediğim ve bir süre birlikte çalışmış olduğum bir  'arkadaş' ??? ile  yolda, hani “burun buruna” derler ya! işte o vaziyette karşılaştım….

“A… ne kadar güzel görünüyorsun canım…Valla onca zaman sonra seni karşımda bu şekilde göreceğime hiç ihtimal veremezdim. Hiç yaşlanmamışsın! hep aynısın…! ”diyerek yüksek sesiyle irkilmeme sebep olan ve şaşkınlık yaratan sözlerine devam ederek konuşmasını sürdürdü. Durduk ve ayak üstü hayatımızdaki gelişmeleri kısaca özetledik birbirimize!...

O, merak etti sordu bense, kayıtsız onun anlattıklarını dinledim. O, beni hiç değişmemiş buldu, oysa aradan geçen birkaç yılın beni biraz da olsa değiştirmiş olabilme ihtimali göz ardı edilebilir miydi ki! Aralarda gizlenseler de saçlarıma birkaç tel beyaz düşmüştü! 2/3 kilo almış ve tekrar vermiştim…Özümdeki ben değişmesek de hayata dair düşüncelerimde zaman içinde değişimler olmuştu elbette!..

O ise sahte konuşmalarının ve ısrarlı sözlerinin ardından! İç seslerimin bana söylediği ve birkaç yıl birlikte çalışırken yakından tanıma fırsatım olan bu insanın, beni ne için ve neden arayabileceğini tahmin etmem hiç zor değildi. Benim onu geçmişte tanıyabildiğim kadarı ile karşımda duran aynı karakterdeki hep o kadındı. Yıllar onu hem görüntüsü ile hem de hayatın içinde yaşadıkları ile daha hırçın, daha hırslı ve daha sinirli yapmıştı. Hele o sahte gülüşü yok mu!.. Gözlerini kısarak ve aşağı eğerek, dudaklarını da hafiften yamultarak tuhaf sesler çıkartan o sahte gülüşü!... Takındığı bu rüküş hali ve karakterine uygun maskesi ile karşımdaki oyununu ( tam tersini yaşadığı hayatına rağmen) yüzüne gözüne bulaştırmış bir vaziyette oynayıp duruyordu!..

Hayatındaki her şey harikaydı! Övündü, övündü durdu!.. Birbiri ardına sıraladı, dizdi döktü anlatmaya:

“ kızlarımın ikisi de birbirinden güzeller, reklam teklifleri alıyorlar vallahi teyzesi! onlara alışveriş için geldim (…) alışveriş merkezine, arabamı zor park edebildim!”

bir de bu arada arabasının markasını da söylemeyi ihmal etmeyen bir görgüsüz!..ilgilenmediğim halde sözlerini sürdürmeye devam etti...Eşim kariyerinde ilerledi.. Şu ülkeye iş gezisine çıktı...ben de fırsat bu fırsattır dedim, doğru alışverişe..vs. vs..

Nihayetinde dayanamadım ve beni yolumdan alıkoymasına daha fazla fırsat vermemesi için, acelem olduğunu ve yetiştirmem gereken çok önemli işlerim olduğunu söyleyerek kaçarcasına yanından uzaklaştım. O ise, kursağında kalakalmış olan, abuk sabuk anlatacaklarını anlatamamış olmanın şaşkınlığı içinde öylece bakakaldı. Çünkü alışkın, biliyor ki kürküme rağbet! ‘Ne kadarsa pulun o kadardır cümle alem kulun!’ hesabı... rağbet göremeyişine içerlemiş bir halde ve yine aynı yapmacık edası ile;

“Aman seni hiç anlayamıyorum nedir bu işlerin vallahi canım! çoluk yok, çocuk yok! bütün dünyanın yükünü sen mi taşıyacaksın!..” Bende içimden “senin gibiler elbette beni anlayamazlar! tıpkı benim de bu insanları hiç anlayamadığım gibi!...” dedim

“Görüşelim bak! tf.’ larım … …” dedi. Ben ise direkt olarak “ararım dersem yalan olur, sanmıyorum! Gerçekten hiç zamanım yok! ” dedim. Gerçek olan ise, benim bu tür saçmalıklarla hayatını yaşayan insanlara ayıracak zamanımın olamayacağı idi. Sahte yarattığı dünyasında, değil sadece karşısındakini aslında kendisini kandırıp duruyordu. Böyle bir hayatın içinde benim yer almam mümkün değildi..

Geçen yıllar içinde bir milim dahi ilerleme kaydetmemiş, üzerine giymeyi çalıştığı elbiseyi bir türlü taşıyamayan, görüntüsü ile traji komik ve rüküş bir kadınla, sürekli markaların ardında kendini gizlemeye çalışan! Bu kompleksli ve hayatına hiçbir değer katamamış bir insanla …ııh, mümkün değildi!...

Giderayak, “Sen hiç değişmemişsin hep aynısın vallahi” dedi…” yoksa cildini mi gerdirdin!”... “ben de istiyorum şu göz altlarımı!”

Sözlerinin bir kısmı 'estetik hariç!' belki biraz gerçeğe yakın olabilirdi. Belki görüntü olarak fazlaca değişmemiş olabilirdim. Bu olsa olsa, kilomu elimden geldiğince muhafaza etmeye çalışmaktan olabilirdi belki ama yıllara kim dayanabilmişti ki, eninde sonunda, yaşlanıyorduk işte! Ama eskisine göre hayata ve insana dair düşüncelerim, onu tanıdıkça değişiyordu. Duygularımı ve mantığımı daha gerçekçi bir zemine oturtup ona göre tavırlarıma yön veriyordum. Herkese hak ettiği değeri vermek gerektiğini öğrenmiştim artık. Çünkü, anladım ki, eğer onları kırmamak ve incitmemek adına “mış” gibi yapıyorsam daha çok üzülen ben oluyordum! Hele ki hiç tahammül edemeyeceğim insanlarla bir arada olmak, sırf onlar istiyor diye bu hiç mümkün değildi! Ama çok değerli bulduğum o özel insanlara da hakkını vererek davranan ve onlara zamanımı gönüllüce ayıran biriydim artık…Hayat gereksiz insanlarla vakit kaybedilmeyecek kadar çok değerli ve göz açıp kapayıncaya kadar da çok kısa, bunu biliyorum...

Tesadüf karşıma çıkan bu eski tanıdık yüz ile kendi kendime sessizce konuştum durdum içimden ve bir an düşündüm de;

Tanrı’nın bize bahşettiği zaman dilimi boyunca yaşadığımız süreçlerde ve farklı evrelerimizde pek çok insanla kesişiyor hayatlarımız. Kendimizce doğru bulduğumuz ve değerlerimize yakın bulduğumuz insanlarla dostluklarımız ilelebet sürüyor. Onlarla sık görüşemesek de, konuşamasak da, bir an gelip karşılaştığımızda aynen kaldığımız yerden o kuvvetli enerjiyi ve sıcaklığı yakalayabiliyorum-(uz). Çok kalabalıkların olması gerçek dostlukların var olduğu anlamına da gelmiyor. Yanıltıcı olabiliyor bu kalabalıklar çoğu kez. Çünkü çoğu insan, aslında kendisi gibi değil! Gerçek dostun-muş gibi, yada arkadaşın-mış! gibi davranan, ama aslında öyle olmayan pek çok insan var! Gerçek olan insan, sana sadece senin duymak istediklerini değil, belki kendi dillendiremediğin gerçekleri de sana söyleyebilen ve yeri geldiğinde seni eleştirebilen ve gerçeği senin görebilmeni sağlayan kişidir aslında.

Bu ayırımı yapabilmek ve “hangisi benim için gerçek dosttur!” diyebilmek için bizim kendimizde sorgulamamız gereken ise; Hayatımızdaki önemli kırılma noktalarında, başarılarımızda ve sıkıntılarımızda, çevremizdeki insanların bizlere olan yaklaşımları bu sorunun yanıtı olabilir. Kendin olabilmek ve samimiyet o insanı çok daha özel kılıyor. Güzellik geçici, ama güzel 'iyi ve erdemli' bir insan olmak en mühimi, çünkü kalıcı olan bu!. 

Benimde hayatın içindeki bu süreçleri yaşarken insanlar konusunda yanılgı paylarım oldu elbet. Ama şimdi daha fazla dikkat ediyorum. Ve benim için su gibi geçiveren bu yaşamın içinde, çok değerli gördüğüm ve zamanımı ayırdığım insanların da yaşamımı anlamlı kılacak insanlar olmasına önem veriyorum.

Bazıları hayatımızdan teyet geçip gidiyor ve onları görmesek de duymasak da eksikliklerini hiçbir zaman hissetmiyoruz. Hatta zarar vereceğini düşündüğümüz insanlardan mümkün olduğunca uzak kalmayı tercih ediyoruz. Ama bazıları var ki onların varlığını hep arıyor ve özlüyoruz. Ve onlarla bir arada olmak için hayatın tesadüflerine bırakmadan, varlıklarıyla anlam bulan yaşamlarımızı hep sürdürmek istiyor ve bunun için gereken neyse tüm gayreti de gösteriyoruz. Öyle ki, hayattayken ve bazen bizlerden istemsiz ayrılırken, bu dünyadan göç edip gittiklerinde de onları hep içimizde yaşatıyoruz!..

İşte ben en çok, özü sözü bir olan, gerçek ve samimi insanları sevdim. Saygıyı bilen, art niyet taşımayan, yaşamımdaki olumsuzluklara üzüldüğü kadar başarılarımı ve güzelliklerimi de benimle paylaşan ve sıcaklığını içtenlikle hissedebildiğim insanları…

Bir de kendi yarattıkları dünyayı varlıklarıyla büyütüp paylaşarak çoğaltan, uzakta dahi olsalar hayatlarımıza kattıkları o ışıkla güzel çağları yakalamamıza vesile olan ve silinmeyecek izler bırakan o çok özel insanları !..

Esin Bozdemir

Resim: deviantart