UMUDUN KÖRELDİĞİ YERDEYİM

I

Umudun köreldiği noktadayım ağlamaklı gözlerle
çıkış yok diyorlar bu cehennemden,
oysa ben  hep kor cennetleri tepip de geldim onca yolu Araf'tan!

Kırık bir dala sarıldı gecenin uçuk ruhu...

Umudun kör noktasındayım şimdi, sağım solum zebani!
Eski bir masaldı zulamda sakladığım gül sizin hiç bilmediğiniz,
nerelere vursam kendimi?

Baykuş tünemişti, benim gözlerimde ahu...

Çıkıp dağlara bakıyorum yine en kör noktadan
doruk görmemiş biriyim, hayat çöldür demişti bilge!
Yitirmiş bedevi hüznündeyim yine öteler.

Kurumuş bir pınarda akamadı, ah o su...
Sular!

Siz ceylanları gördünüz mü hiç su içerken avuçlarınızdan?

II

Görmek istediğim noktadasın, kör olurum!

Elimde kedilere sevda masalı satan bir çocuk kitabı.

Tam da sokakta yürüyüşlerden yorgun düşmüş
kendinin son göz ağrısı… Aşk olsun!

Kalbimin ışığıyla gördüm, ben göz olurum!

Rengi kendine yabancı, saçları düz-mavimsi gök!

Bıktım birikmiş sıradan sözcüklerimden
kendime de yeniliyorum işte, ötelerden uzakta.

Sen de gördün mü akşamdı, kal söz olurum!

Umut da bir kandırmacadır yenilgileri çoğaltan
kendini sokamayan akrebin kuyruğu neredeydi?

Bir kadeh/tas zehir olsun içebilsem kanadından!

Yürek yanar aşksızlıklarda, ben köz olurum!

Ey yarasa, gezegen yitiği ve eski yeryüzlü aşk
hadi sen kendini de acıt, zehrini kus dar ciğerine

beş para etmez bir dangalaksın dediler, sabahtı!..

Hey ben sizin incelmiş kibarlığınıza…

Toz serpeceğim kurutulmuş çiçeklerden gömütlerinize.

Ceylanlar suya iner ve ben avcıları hançerlerim göz kırpmadan, ah xezal!

(*)Aydın, 16 Ekim 2002

Bu güzel dizelerin sahibi ustaya en derin saygılarımla....

(*) Kemal Gündüzalp

Şiir: “Umudun Köreldiği Yerdeyim”

Kaynak: afrodisyaS.sanat


SESİ KENDİNE ARKADAŞ*