Korona günlerinde balkon sefası

Benim gezinti alanım iki küçük saksı. Yetiyor bu gümrah arazi :) *

Sevgili okur, bu yazı, hafta başında güzel ve güneşli bir günde yazıldı! 

Yayımlamak, ancak yağmurlu bir güne nasip oldu!. 

Ama an itibarıyla güneş  yüzünü gösterdi ☀
Belki de bu, 'ben geldim' diyedir ;)

💗 

Dün sabah güne, güzel bir sürprizle 'merhaba' dedim. Bahar coşkusu yaşayan kaktüsüm, göz alıcı rengiyle öylesine güzel çiçek açmıştı ki! görünce nasıl mutlu oldum anlatamam. Aynı zamanda biraz da karışık duygular içinde mahcubiyet yaşadım. Neden derseniz? Malumunuz coronalı günlerdeyiz ve ne zaman normal hayatımıza döneceğimiz de belli değil! Her birimiz kendi hanelerimiz içinde, çoğumuz da apartman dairelerinde dar alanlarda yaşamaktayız. Bu dönemin şanslı kişileri, müstakil evlerde yaşayıp bahçesi olanlar sanırım. Şikayet yok elbette. "Bahçe yoksa balkonlarımız ne güne duruyor!" dedim ve küçük balkonumuzu bu yıl adeta çiçek bahçesine çevirdim!

İki saksı küçük chery domates fidesi, birer saksı tatlı ve acı biber, biberiye, bir küçük saksı maydonoz, papatyalar, karanfil ve sakız çiçeği derken küçük balkonumu bir hayli şenlendirdim :) tabi bu arada, kendimize de neredeyse oturacak yer bırakmadım! Oturuyoruz oturmasına, ama öyle sere serpe değil!. Her milimetre-kare değerli, hareketlerimiz ise ölçülü. Olur da yanlış bir harekette bulunursak; "aman çiçeklerin dalları kırılmasın, aman ha saksılar yere devrilmesin" düşüncesi içinde pek dikkatliyiz anlayacağınız.

Konuyu nereye bağlayacağım?  

Geçen hafta günlük ritüellerimi uygulamak üzere yine balkona çıkmış; hem güneş banyosu yapıyorum hem de kitabıma dalmış bir haldeyken bir ara, sırtımı dayadığım noktada öyle bir canım yandı ki! Arkamı dönmemle, işte o an, göz göze gelince anladım canımı yakanı!. kaktüsüm rahat durmamış ve dikenlerini batırmıştı bana!. Oysa onu dikenleriyle sevmiştim ben. Arada sırada kendisini sularken elime değdiği yerde hafiften batardı dikenleri, buna alışmıştım, pek rahatsız olmazdım. Ama bu defa, 'batmak' ne kelime, sanki bıçakla sırtımı deldi geçti! "sen misin canımı yakan!" aramızda neredeyse kan akacaktı :) O an can havliyle onu, balkonun en uç noktasına, duvar dibine attım resmen! attım ki bir daha bana dokunamasın!.."ben onu gözüm gibi korumuşum, büyütmüşüm...bir de şunun yaptığına bak!.." derken..

Üzerinden bir iki gün geçmiş, her sabah olduğu gibi, gözümü açar açmaz yine balkona çıkıp, bu yıl ilk kez aldığım biber ve çery domates fidelerime bakmak üzereydim ki, "ah bir de ne göreyim!" dolabın dibine attığım kaktüsüm  sanki öne fırlamış... bir renk, bir ahenk içinde! "ben burdayım!" diyor. Gözlerime inanamadım! İşte o an, hem mutluluk, hem şaşkınlık... ve biraz da mahcubiyet hali içinde bakakaldım dikenli kaktüsümün güzelliğine! Kaktüslerin çiçek açtığını biliyordum ama buna, kendi yetiştirdiğim katüsümde ilk kez tanık oluyordum.

Doğanın mucizesi tüm bunlar; sabırla, sevgiyle, emekle beklemeyi bilenleri sanki müfakatlandırıyor. Kaktüsüm, gönlümü aldı gitti. Aramızdaki husumette böylece bitti. Tekrar onu koydum baş köşeye... çünkü etrafında açacak olan daha birçok tomurcuklar vardı...belli ki daha coştukça coşacak!. Kaktüsüm çiçeklendikçe, benim de yüzümde gonca güller açacak :)

"Güzel Allah'ım sen ne büyüksün!" dedim bir kez daha!. Güzellikler, bakmasını bilenler ve kıymet bilenler için aslında her yerde!.

Kaktüsüm bir arkadaşımın hediyesiydi, böyle çiçeklenince, hakkında biraz araştırdım ben de. Benim kaktüsümün adı ingilizce; Echinopsis Chamaecereus Silvestrii olarak geçiyor. Bizdeki adı ise;'Tilki kuyruğu kaktüsü'  olarak biliniyor. Bu adı duyunca, bir kez daha dikkatli baktım kaktüsüme, sahiden de kaktüsün şekli şemali, bildiğiniz tilki kuyruğu. Cinsi çok yavrulu çiçek açmasıymış. Kaktüsler  hakkındaki genel bilgiler ise;

- Kaktüs bitkisi, succulent bitki ailesinden olup, hem Kuzey hem Güney Amerika'da, Kuzey Kanada ve hatta Afrika kıtasında yetişmekteymiş. Evlerde ve ofislerde dekoratif amaçlı kullanılan ve genellikle çok yer kaplamayan küçük kaktüsler olduğu gibi çok büyük türleri de olan kaktüslerin yeryüzünde 2000 den fazla  türü bulunmakta imiş. 

Dünyanın en büyük kaktüsü Sguaro Kaktüsü olup, 20 metre yüksekliğe, 1 metre çapa sahipmiş. Meksika kaktüsü içinde psikoaktif kimyasallar olan meskalin ve bazı alkaloidleri bulundurduğu için Kızıldereliler tarafından anestezide kullanılmış. Birçok kaktüs türü çölde yetişmesine rağmen, yağmur ormanları ve dağ etekleri gibi soğuk yerlerde de yetişen türleri varmış.. 

Kaktüs denilince ilk akla, çöl şartlarında bile rahatlıkla yaşayabilen çetin hava şartlarına dayanıklı, dikenli bitkiler geliyor ancak kaktüsün dikensiz olanları da mevcutmuş. Hatta battığında his yetinizi kaybedebilir, baş dönmesi yaşayabilirmişiz.. Demek ki benim kaktüsüm zehirli değilmiş:) Bazı türleri ise yenilebilmekte imiş. Meksika, Orta ve Güney Amerika  ülkelerinde oldukça tercih edilen bir besinmiş. Hemen her rengi olan kaktüs çiçeklerinin bazı türlerinde çiçeklerin ebatları, yemek tabağı kadar büyük iken, bazı türlerinde ise madeni para kadar küçük olanları da mevcutmuş. 

Gerekli sıcaklıkta sterilize edildiğinde dikiş ipliği yapımında bile kullanılmaktaymış. Bazı türleri ahşap eşya yapımında, bazı türlerinin meyveleri de, şurup yapımında kullanılırmış. - 

Kısaca kaktüsler için; 'kendi kendine yetebilen, uzun süre susuz kalabilen ve her tür iklim koşuluna direnen azimli bir bitkidir' diyebiliriz. :) Yılda sadece bir defa çiçek açan kaktüslerin, bazı türleri bir hafta, bazı türleri de bir ay kadar çiçeğini arz-ı endam ediyormuş. Demem o ki; "kaktüstür, ne açar, ne kokar" deyip geçmemek lâzım...bakar mısınız? az - buz değilmiş hayata dokunurluğu!

Şimdi ben de, her sabah gözümü açar açmaz ilk işim balkona çıkıp, kaktüsüme bakıyor ve yeni açan tomurcukları sayıyorum.  Bugün 5. tomurcuk da çiçeklenmiş!

Kaktüsümde açan çiçek bir iken, bir gün sonra üç oldu...böyle; dört, beş...derken, belli ki dikenleri görünmez olacak. "Seni dikenlerinle kabul etmiştim, böyle allı çiçekli yüzünü görünce, şimdi seni daha da sevdim. "

Dikenli hali başka, çiçekli hali başka bir edaya bürünen kaktüsüm, corana günlerinde benim bile gönlümü fethetti!  hâl böyle olunca, "kaktüs bitkisi, mutlaka şairlere de ilham olmuştur!"dedim...Ve araştırınca...panelime düştü birkaç dize.

Bazı belirtiler bazı belirtilerle buluşunca

Sözleşiyor kafasında insanın:

Bu çocuk beni hiç sevmedi

Sevmeyecek.

Kim kimi sevdi? kim kimle yaşıyor ki?

Bezik oynuyoruz, rakı içiyoruz

Ve konuşmuyoruz gerekmedikçe

Arada mektup yazıyorum sana

Ah, olmayan sana. Hiç olmadın ki

Bunu kendime, Cemile’ye söylüyoruz.

Bitti yalnızlıklar, bir büyük yalnızlık var artık

İki kaktüs gibiyiz Cemalle ben

Kendi çöllerimizden koparılmış.

Edip Cansever, Sonrası Kalır 2

💗  

Şimdi yalnızdım, tıpkı çöldeki bir kaktüs gibi.

O çölde, ben bu iç karartıcı kentte ...

Fyodor Mihayloviç Dostoyevski, Kumarbaz 

💙

Göğüs kafesimdeki papatyayı 

kaktüs edip yüreğime batıran 

sen değil misin?

Oğuz Atay, Tutunamayanlar

💖

söylenir ve yarım kalır

bütün aşklar yeryüzünde

bir kaktüs bol sudan nasıl

nasıl çürürse öyle

Turgut Uyar, Divan 

Corona günlerimde, balkonumdaki güzellikler şu aralar böyle...  hele ki güneş çıkmaya görsün!. elimde kitabım, güneşin verdiği enerjiyle bir de, kanatlanıp uçuyor ruhum!. En son okumakta olduğum kitap; blog dostlarımın tavsiyesi ile çok önceden aldığım, ama ancak fırsat bulup okumaya başladığım, Alain de Botton'un, 'Seyahat Sanatı' kitabı.  Tam benlik bir kitap. 

Alain de Botton seyahat etmeyi, enine boyuna masaya yatırmış, çeşitli kavramlar ve yepyeni bir bakışla seyahati anlatıyor. Farklı şehirleri, farklı yazarların hayali eşliğinde geziyorsun. Hele şimdi, evde kalmak zorunda olduğumuz şu günlerde,  bu gezmeler ruhuma nasıl iyi geliyor. 

Okurken küçük notlar alıyor...altını işaretlediğim satırları not kâğıtlarıma iliştiriyorum. 

Mutluluk, bizim beklentilerimizdeki gibi kesintisiz ve uzun süren bir memnuniyet duygusu değildir. Aksine, aklın ve bilincin de işin içinde olduğu, kısacık ve tesadüfi bir olgudur; kısa bir süre için dünyayı çok net algılarız; geçmişin ve geleceğin olumlu düşünceleri bir araya gelir ve endişeler ortadan kaybolur. Fakat bu durumun on dakikadan daha uzun sürdüğü pek nadirdir. Bilincin ufkunda yeni yeni endişe bulutları beliriverir...// Geçmişteki zaferler artık önemsizdir, gelecek karmaşalarla doludur ve önümüzde duran o güzelim manzara her gün gördüğümüz ve görmeye alıştığımız herhangi bir şey kadar göze görünmez olur. Sf. 30

...// Bir yere gitmeden önceki beklentilerimiz ve o yerden döndükten sonraki anılarımız müthiş bir saflık taşır: Bir yer, en saf haliyle, beklentilerde ve anılarda var olur. Sf. 31

...// Baudeleaire seyahat tutkusunu, "şairler" adını verdiği insanların soylu arayışı olarak nitelendiriyordu; Ona göre bu şairler, evin dar sınırlarıyla yetinmiyor, başka diyarların sınırlarını keşfetmek istiyor, duyguları tıpkı bir metronom gibi bir umuda oradan umutsuzluğa, bir çocuksu idealizme, oradan da şüpheciliğe gidip geliyordu. Hıristiyan hacıların kaderi neyse şairlerin kaderi de oydu: ayakları yerden kesik yaşamayı kabul etmek ve böylece alternatif ve üzerinde uzlaşmaya varılmamış bir yaşam alanından vazgeçememek. Sf. 43

Ve...güneş daha fazla başıma geçmeden, daldığım bu hülyadan bir an önce uyanıp...içeriye giriyorum. Şimdi evin içinde başka bir dünya beni bekler!.

Tekrar buralarda oluncaya kadar... kalın sağlıkla, hoşlukla... sevgili dostlarım...

Esin Bozdemir

* Ahmet Oktay, Toplu Şiirler