'Sesinde ne var biliyor musun. Söyleyemediğin sözler var.'

  

DIŞARIDAKİLER / DIŞARIDAKİ SESLER! (tıklayınız)

Her sokağın ve her mekânın kendine has bir dili var!.. Sabahları alarmlar ve zil sesleri çalınca ‘kalkma  vaktidir’. Kimi işe, kimi okula, kimi hastasına, kimi ustasına... çocuklar,  gençler, erkekler, kadınlar bir telaş içinde koşuşturmaca başlar. Servis araçları birbiri ardı sıra geçerken sokaktan... klakson, korna sesleri, polis arabaları ve bazen acı acı ambulans araçları vızır vızır işler durur.. hayatın nabzı her sabah böylesine hızlı ve hareketli atar. Caddeler, sokaklar, toplu taşıtlar doluverir bir anda.. Çalışanlar; memurlar, esnaflar, öğrenciler, seyyar satıcılar, yayalar, araçlar;  otobüsler, trenler, gemiler, uçaklar, işletmeler; okullar, hastaneler, işyerleri güne hazırdır artık... 

Öğretmen masasında, doktor muayenehanesinde, öğrenci sınıfında, işçi tezgahının başında, çiftçi tarlasında, hakimi, savcısı, esnafı, memuru, bakanı, valisi, askeri... her biri kendi görevi başında günün getireceklerine ve bilinmeyen daha pek çok şeye kucak açarken... zamanda akıp gider hiç anlamadan... derken, gün göz açıp kapayıncaya kadar geceye dönüşür yine.. Kepenkler kapanır, bitiş zili çalınca öğrenciler ve mesaisi bitenler yorgun argın evin yolunu tutar...belki  kısa bir dinlenme molası ve ardından yine gelecek olan yeni günün rutin hazırlıkları başlar..ve bu döngü böyle sürer gider... Bir de; 

İÇERİDEKİLER / İÇERİDEKİ SESLER! vardır. (tıklayınız) 

Tutsaklar, yatalaklar, acizler, engelliler, eksi(k)ler...  

Tutunamayanlar; Bitkinler, bıkkınlar, sıkkınlar.. Hiç’ler...Sizin hiç, günlerce ağzınıza bir lokma koymadan, yemeden içmeden... üzerinizi değiştirmek istemeden ve hatta neyi ne zaman giydiğinizi... -hangi günde ve hangi saatte olduğunuzu dahi bilemeden... sokağa bir adım atmak.. ve bi Allah’ın kuluyla iki kelam etmek içinizden gelmediği... 

Varlık ve yokluk döngüsünde.. debelenip boğuşmaktan usanmış.. bitap düşmüş bir halde... Anlamsızlıklar içinde kıvranıp...neyin ve neden.. kimin ve ne için?.  umur(un), anlam(ın), zaman(ın), an(ın)..  ve bir sürü kavramların boşluğunda.. Hiç’liklerle dolu bir yaşamtırak hayatın içinde...öylece kalakaldığınız...oldu mu!..Ve;

HAYATIN FARKINDA OLMAK! (tıklayınız)

Güzeldir elbette fark etmek hayatı.. ve  yaşarken, farkındalık yaratmak.. illa ki pek güzel de.. Ama velâkin kimin umurunda!. bunca unutan, tüketen ve üstelik çiğneyip bir de üzerine tüküren,  oburumsular varken!.. diye de düşünebilir insan. Eğer ki sadece bir başkası için ise yaşanılan.. Oysa hayatı önce kendin - kendi umurun - için yaşaman gerektiğini bileceksin. 

“Ormanda devrilen ağacı düşünürken hareketleniyorum. Şayet hiç kimse duymuyorsa ağaçtan ses çıkmış mıdır ?” (*)  diye bakınıyorum.. 

“Sesinde ne var biliyor musun / Söyleyemediğin sözler var.” (*)  dedi adam..

Oysa sesim hiç çıkmamıştı benim.. ama düşünceler maskesizce düşünce beynime... arı kovanına düşmüşçesine günlerce vızıldayıp durdular tepemde...vız vız vız!..
'konuşmuyorsam eğer sanma ki içim suskundur!' diye yanıtladı kadın... Platon’un dediği gibi 

“Düşünmek ruhun kendisiyle konuşmasıdır.”

Ve yolu bilmek ile yolda yürümek arasında çok fark vardır.. (**)
Günlerce suskun, günlerce ağır ve yorgun öylece...      

'İç seslerim beni daima uyardı ve hayatı doğru okumamda bana en ideal olan yolu gösterdi. Eleştirilerimi ve özeleştirilerimi yaptığım ve henüz farkına varmamış olduğum güçlerimi keşfettiğim bir alan yarattım içimde.. Kendimi keşfetmek için içimdeki ‘ben’ i daha iyi korumam ve ona çok iyi bakmam gerektiğine inandım. Bu yüzden zamanımı olur olmadık şeylerle doldurmak yerine, gerçekten yapmaktan keyif aldığım ve içimdeki coşkulu, mutlu, tutkulu tarafları ortaya çıkaran şeyleri hayatımda çoğaltmaya çalıştım. Böylece sevdiğim şeyleri yaparken de daha fazla başbaşa kaldım kendimle... kendimde güzel bulduğum tarafları daha çok yaşayabildim, bunları çoğaltmaya çalıştım. Sonra sürekli kendimle kavga etmek, savaşmak yerine barışmayı öğrendim.. Ve kendime iyi davranmayı...Kendimle ilgili farkındalığım arttıkça daha olumlu düşünmeyi, kuvvetli taraflarımı eğitmeyi, geliştirmeyi...iyi olmayan taraflarımın etkisini de azaltmayı öğrendim-öğrettim kendime..' diyerek içinden sessizce konuştu kadın.. 

Varlığını, düşünceleriyle şekillendirirken bir de;

Descartes’in cogito ergo sum’ u..  ‘düşünüyorum öyleyse varım’ moduna girmişti...ama sadece düşünmek yeter miydi  ki!. yetmezdi elbette... 

“ Yaşam ancak eylemle anlam kazanır.”  demiş engin kişi (***) 

Hayatın içinde kendi yerini alabilmen için; Dikenlere aldırmadan...Ormanın içine girip yolunu bulman...ve  dağların zirvelerinden bir de manzarayı seyretmek için çok tırmanman gerek.. bunu biliyorsun, evet.. bastığın yerlerin izi mutlaka kalacaktır. Bil ki düzlüklerde dolaşan da  birbirinin ayağına basan da çok olur.. Oysa dağın zirveleri!.. sarf ettiğin tüm yorgunluğa değecektir buna inan..

Nefes almaya ne çok ihtiyacın var bunu düşün bir de...
Ormanlarda yürümeye... okyanuslarda yüzmeye, güneşe yüzünü sürmeye, aya uzanıp dokunmaya...

 

Adam çağa aldırmadan başı dik, yolunda ilerlemekte idi..
ve eline kazmayı, küreği  alıp;

Derine hep derine kazıyorum.. / Nerde çağımızın o altın kalbi!.. / Çağımızın altın kalbini arıyorum... 

diyerek... çoktan girmişti ormana...İnsan, bu güzel yaşamda nokta kadar bile olsa, küçücük bir iz bırakabiliyorsa eğer ardında... boşa hayat yaşamamıştır o zaman.  (Görsel burdan) 

Çünkü; ‘İnsanın gerçek ömrü geride bıraktığı izlerin derinliği kadardır.’  

‘Bu kadar suskunluk ve düşünmek yeter.. Şimdi eyleme geçme zamanıdır artık! ‘ dedi kadın.. 

Önce eline kağıdı kalemi aldı.. ve ardından başladı yazmaya..  

Sonra geçti tualinin karşısına..  rengârenk boyalarıyla..
Tüm dünyayı yeni baştan boyamaya... 

Esin Bozdemir

1. Görsel: Pierre Auguste Renoir 2. Görsel: Ferenczy, Károly

(*) Cemal Süreya dizesi ' 8.10 Vapuru ' 

(**) Nasuh Mahruki 'Kendi Everestinize Tırmanın'

(***) Danimarkalı masalcı Hans Christian Andersen’in sözü