Hep beraber nice güzel zamanlara...

Open Window at Collioure

Diyorlar ki; Ocak ayında bahar ayını yaşayan Marmara ve kışı ılı ılıman geçiren Türkiye, asıl soğukla şubatta tanışacakmış. En soğuk günler şubatta yaşanacakmış. Uzmanların diğer bir görüşü ise, Türkiye artık "ılıman kış" mevsimine ve arkasından kurak geçecek yazlara hazırlıklı olmalıymış!..

Havalar daha da soğuyacakmış! Ekranlarda görülen o ki; Kar yurdun pek çok bölgesinde yağmaya başlamış… İstanbul’da henüz kar yok ama nasıl keskin bir soğuk var. Yağsa kar belki yumuşayacak hava! Sonra buzlanma ve don olacakmış… Rüzgar karayelden esecekmiş! Gökyüzü parçalı-bulutlu… Şaşkın mı şaşkın..şaşırmış bir kış mevsimi!..

Belli ki havada bulut çok olacak !..

Hayatlarımızda böyle değil midir ki çoğu kez! Öyle şeyler yaşarsın ki bir an neye uğradığını şaşırırsın..hiç beklemediğin anda birden bire doluya, yağmura tutulmuşçasına hazırlıksız yakalanıverirsin hayata! Bazen de hiç hissetmediğin bir sessizlikte ince ince yağan damlalarla "ahmak ıslatan" yağmurlarına yakalanıverirsin... anlamazsın nasıl sırılsıklam ıslandığını… donup kalıverirsin öylece olduğun yerde… tüm duyuların donmuştur adeta, ortadan seni ikiye ayırsalar içinden koskoca bir “ hiç” çıkacak kadar uyuşur bedenin, yüreğin, usun… Şaşırmaman gerektiği halde şaşırır kalırsın yine de bu durumuna! Ne kimse seni anlarmış, ne de sen kimseyi anlayamazmışsın! nezaketinden susarmışsın! Sen tertemiz düşüncelerinle güneşin aydınlattığı pırıl pırıl kirlenmemiş okyanuslarda yüzerken, yüzüne çarpan iri dalgalarla bir o yana bir bu yana savrulup bir yandan da dalgaların üzerinde durabilmeyi ve hatta rüzgarla dans etmeyi de öğrenirmişsin… denizi daha da kucaklayarak!

Eksik kalırmış sözcüklerin havada! Olsun varsın…

Ne her şeyi, ne de kimseyi, bilemez mişsin! bilmek zorunda da olmadığını… çünkü seni de kimsenin bilemeyişini, bilemeyeceğini düşünürmüşsün… ne içindeki fırtınaları, ne hüzünleri, ne kederleri, ne sevinçleri… bir tek bakınca gözlerinden anlayabilirmiş insan! O’nu da ancak 'görebilirsen!'.. ama bil-mek ve öğren-mek adına çok okuduğunu ve çok araştırdığını..yine de ' ne çok şey var öğrenilecek! 'dediğini bilir mişsin… en zor şeyin insanı anlamak olduğunu da! Ve insan-ları da anlayabilmek için hep empati ile yaklaştığını, ama insanın içinden geçenleri her zaman bile-me-ye-bi-le-ceğini... ' özü de bir sözü de bir' midir! değil midir!.. bilemediğini... bazen dilin başka yüreğin ise bambaşka söyleyebildiğini... " ikilikte olanı! " dost görünürken düşman olabilenleri!.. görebildiğini!.. bu yüzden de her söze kanmaman gerektiğini... ve sonra da hayat böylesine akıp giderken elimizden, tüm bunlara kafayı yormaman ve aldırmaman gerektiğini fısıldarmışsın kendine!..

Çoğu güne derin derin iç çekerek ya da ışıldayan gözlerle “merhaba” derken… aynı anda senin hiç bilmediğin bir başkasının kederi yada hüznünün  karışmış olduğu havayı soluduğunu fark edersin ! “ ben nerdeyim, sen nerdesin! ” derken… bir an da sebepsiz sandığın sıkıntılarının nedenini bulursun o anda! Çünkü artık sende aynı havayı çekmektesindir içine çok geçmeden anlarsın! Havanız karışmışken birbirine ve böyle düşüne dururken!..

Ve içine kaçmış olan bu hava, karabiber gibi yakıyorken ciğerlerini... yağmurdan kaçarken doluya yakalanmama telaşı içinde büyük bir fırtınayla öyle derinden çıkıverir ki birden bire dışarıya!.. (fırtına sonrası sessizliğin o huzur veren rehaveti çöker ardı-sıra…)

HAPŞUUUUUUUUUUU…

ÇOK YAŞA CANIM...!

SEN DE GÖR!..

“ Gördükte ne oldu sanki! ” diyen iç ses konuşur. “ Geleni karşıladık hevesle…gideni uğurladık hüzünle!..kiminle el sıkıştık, kiminle veda ettik, kimini özledik!..”

HEP İYİ YAŞA, GÜZEL YAŞA!..

dedik… güzellikler olsun hayatta istedik...

Az gittik uz gittik.. dere tepe düz gittik… yokuş yukarı çıktık, çıktık…yorulduk-düştük! Tam vardık derken birde baktık ki daha çok yokuş var çıkacak… yine yürüdük dimdik, eğri- büğrü, taşlı- tozlu yollardan yokuş yukarı çıktık, çıktık… sonra birden bire başımıza taşlar düştü… yuvarlandık yuvarlandık…tepe taklak olduk ! yolun başına geldik yeniden! Yeniden yürüdük, yürüdük… nefes nefese… el-ele, omuz-omuza, kol kola, iki ileri bir geri, iki ileri bir geri…yürü babam yürü! Yürüdük ki ne yürümek! ömür biter yollar bitmez dediler!...yorgunluktan bitap düştük!.. yetmedi koş bakalım hadi! Koşduk durduk!.. koş hadi koş durmadan koş!.. Ali koş! Ayşe tut! Tazıya kaç! tavşana tut!.. sonra ne için koştuğumuzu unuttuk..bilemeden koştuk durduk! Koş babam koş!.. düşe- kalka-ine-çıka-bir o yana bir bu yana…savrulduk durduk! ararken mevlayı! Yollarda kaybolduk!.. biz ne ektikse o’nu bulduk! Ne ekmedik ki o’nu bulalım olduk!.. ne bulduk, ne bulduk!.. izlerin peşinde aşka hasret koşarken birbirimizi bulduk!..el-ele, gönül-gönüle… baktık aynı yöne… sev-dik, say-dık, hoş-gördük –anla-dık! Kısa ömür biter ama ne yollar ne de yaşa-mak bitmez-miş anladık!.. Daha da sıkı sımsıkı sarıldık! ..Hayata!..

Geçermiş hepsi…bir gün öyle bir gün böyle…acısıyla, tatlısıyla, kahrıyla, sevinciyle… hayat bu işte!..Yaşamak için dayanırsın ve daha sıkı-sıkı tutunursun hayata!.. Aklında kalması gerekenlerin neler olması gerektiğini bilebilmendeymiş bütün mesele. Yüzüne tebessüm eden ve içini aydınlatan o bir çift gülen gözleri düşünür, güler geçermişsin her şeye!.. içinden hiç çıkmayanlar ise o anlar olurmuş sadece…

HAPŞUUUU…

İYİ YAŞA-YIN !..

HEP BERABER NİCE GÜZEL ZAMANLARA... :)))

 
Esin Bozdemir

 
Resim: Henri Matisse