“Ota, Süte, Ete, Umuda, Radyasyon Yağıyor”

Sen insanoğlu, o doymak bilmeyen iştahının önüne geçemediğin müddetçe!.. şiştikçe şişiyor ve gitgide daha da çok çirkinleşiyorsun. Sırf sen, tıka-basa doyacaksın! diye, bu kadar açgözlülük ve oyun-bozanlık yaparak darma-duman ettiğin dünyayı, hallaç pamuğuna çevirerek... eline ne geçecek sanıyorsun!..

Ne, yerin dokusunda ne, toprağın kokusunda ne, soluduğumuz havada ne de, insanın kimyasında bir hayır bıraktın sen!..

Arsızlığın ve yüzsüzlüğünle sürekli arı kovanına çomak sokuyorsun!.. düzen bozuyorsun!.. arıların da bir intikamı vardır bunu görmezden mi geliyorsun!. bal niyetine yediğin tatların bir gün çok fena intikam alacağını ve seni de zehirleyebileceğini hiç mi düşünmüyorsun!..yediğin her bir lokmada başka canlılarında hakları vardır! sen herkesi yok mu sayıyorsun!..

Bu kadar yerken bir gün tamda orta yerinden çatlayacaksın!ama korkarım çatlayan yalnızca sen olmayacaksın!..Bak, bastığın topraklara!.. nasıl ummadığın bir anda zangır zangır titretiyor seni!..

Bak o sonsuz, uçsuz bucaksız gördüğün okyanuslara!.. nasıl kabarıyor!.. senin 10 kat boyun yetişemez o dalgalara! Nasıl taşıyor bak! …nasıl sürükleyip götürüyor ne var ne yok her şeyi!..

“ vurun dalgalar vurun daha da çok vurun! ” dercesine!..

Hani büyüksün ya sen her şeyden çok!!. Hadi durdur bakalım durdurabilirsen bu dünyayı!..

Korkarım bunun cezasını ödeyecek olan tek sen olmayacaksın! Bir gün seni de, beni de, herkesi yutacak bu açgözlülük!

Artık güneş bile bir başka (can) yakıyor!

Gökten yağan yağmura “radyasyon” karışıyor!

Bu bencilliğin sadece dünyayı değil, geleceğimizi de, umutlarımızı da bire birer yok ediyor!..

Şimdi, Nazım Hikmet’in 1958’de yazdığı “ Stronsium 90 ” şiirini “atom bombası “yerine “nükleer santral” kelimelerini koyarak bir defa daha okuma zamanıdır.

STRONSİUM 90

Acayipleşti havalar,

bir güneş, bir yağmur, bir kar.

Atom bombası denemelerinden diyorlar.

Stronsium 90 yağıyormuş

ota, süte, ete,

umuda, hürriyete,

kapısını çaldığımız büyük hasrete.

Kendi kendimizle yarışmadayız, gülüm.

Ya ölü yıldızlara hayatı götüreceğiz,

ya dünyamıza inecek ölüm.

Nazım Hikmet RAN

(16 Mart 1958,Varşova - Şvider)

Esin Bozdemir

***

Görsel: devinatart - " Mahatma Destanı  ve 10 bin yıllık bir medeniyetin yok oluşunda

nükleerin izleri " çok ilginç!  bkz. Hasretsenfonileri