Başka bir senfonidir sonbahar

Mevsimler içinde kendini fazlasıyla hissettiren bir aydır sonbahar. Nice sanat eserine ilham kaynağı olmuştur. Müzisyeni,  şairi, ressamı, fotoğraf sanatçısı mevsimin yaymış olduğu ışığıyla, kokusuyla, dokusuyla beslenmiştir adeta. 'Bu hüznü siz de bilirsiniz / Anlat deseniz anlatamam / Enine boyuna yaşarım ancak'' demiş Turgut uyar.   

Sonbahar içimizde biriken hüznün resmidir bir anlamda. Yağmurlar, göz yaşlarımızı, kuruyan ve dökülen yapraklar birer birer kaybettiklerimizi, sisli puslu havalar içimizin karanlığını günyüzüne çıkarıverir bir anda. (Yer: Silifke-Narlıkuyu)

“Yaprak sıkılmıştı ağaçtan, bahaneydi sonbahar.”  der
Necip Fazıl Kısakürek.

Mevsim yazdan güze dönerken toprak sevgiliye kavuşma anının heyecanı ve özlemi içindedir. Hazanın kalbinde yanıp tutuşan yapraklar, hasret ateşiyle kavrulurlar. Ve bir bir düşerler dallarından yerlere. Yeşil vadiyi, çimeni, ormanı bir yorgan gibi örter, sarı ve turuncu rengin tonlarıyla boyarlar birer birer. Ve ardından bir hışırtı duyulur esen rüzgârlara karışan. Gök gürler, şimşekler çakar… Damla damla yaş akar dallardan.. Artık hazan vaktinin senfonisidir çalan...(Gönen-Dağ Ilıca Bölgesi)

Bir rüzgar esiyor hafiften,
bir ayrılık melodisi çalıyor sanki gizliden…

Bizim gibi fotoğraf tutkunlarını da davet eder doğa. Düşen her bir yaprağın ardına takılırız. Sararmış yapraklar, yeşilden kırmızıya dönüşen ağaçlar… Mis gibi toprak kokusu nasıl da çağırır bizi. (Yer: Kütahya Bölgesi / Akdağ) 

“En sevdiğim mevsime geldik; yapraklar sararacak, gök gürültülü yağmurlar yağacak. Sonbahar, hüzündür; hüzün ise ben demektir.” der Özdemir ASAF

Hangimiz sonbaharı yaşamadık ki!.. an gelir yazı, baharı yaşarız ömrümüzde ve an gelir!.. hiç yaşamasaydık keşke o mevsimi deriz !.. yeter ki yaşadığımız ‘son bahar’ olmasın!..

Şimdi yine mevsim sonbahar, bizim ise elimizde kameralar;  o kare senin,  bu kare benim diye dolanırken ormanın içinde kayboluyoruz derinlere. Doğanın anlatacakları ne çok birikmiştir kim bilir! İşte bu yüzden şimdi biz susalım, fotoğraflarımız anlatsın sonbaharı...

Kazdağları’nda ulu çınarların ve çam ağaçlarının arasında dolaşırken, Hasanboğuldu şelalesi’nin bir tül zarafetinde yükseklerden aşağıya akışı ve sararmış yaprakların sudaki süzülüşlerine bir de ağaçların yansımaları karışınca… sonbahar en güzel senfonisiyle karşılar bizi.

“Onu neden sevdiğimi bir türlü anlamıyor. Ağzı temmuz sıcağı, bakışları sonbahar. “Attilâ İlhan

Tabiat ana gökyüzüne, ağaçlara, dallara, güneşe vurgundur ve ayna tutarak bizleri de davet eder kendi sahnesine adeta. Değil mi ki en büyük sanat eseri kâinatın ta kendisidir! O bunu iyi bilir, sevgiyle ve şükranla ağırlarken doğayı, aynı sevgiyi ve itinayı bizlerin de göstermesini ister.. İşte bu yüzden biz de fotoğraflarımızı paylaşırken, bizimle birlikte doğanın seslerine siz de kulak veriniz ve yaşadıklarımıza, hislerimize siz de ortak olasınız isteriz.  

“Sökülüp salkım salkım leylekler gelirse ilkbahar olur, kül mavinin yanına kirli sarı gelirse sonbahar,sen benim yanıma gelirsen kıyamet olur “ Attilâ İlhan

Bir ormanın içine; kâh Abant’a, Gölcük Gölün’e, kâh Yedigöller’e -öylesine zengin ve cömert bir coğrafyaya sahip  iken-  mutlaka yakın bir seçeneğiniz vardır sizin de! atın kendinizi doğanın kucağına bir yerlere…  Sık dokunmuş bir halı gibi serilmiş turuncu alacası yapraklar üzerine, uzanın boylu boyunca. (Yer: Kazdağları/ Hasanboğuldu Şelalesi)

Yıldırım Gürses’in içli içli söylediği ; “Düşen bir yaprak görürsen, beni hatırla demiştin, biliyorsun seni ben sonbaharda sevmiştim..” i mırıldanın keyfinizce J

Uzanıp bu geniş manzarayı seyre dalarken, dalın hülyalara, ormanda yaşanmışların gerisinde kalan anılarınıza yenilerini ekleyin bir kez daha. Çoğalın, arının…

Daldığınız hülyalardan çıkıp, gökyüzüne bakın bu defa.  Ağaçların gölgesinde soluklanırken güneş ışıklarının ince bir tül gibi içeriye süzülüşünü hayranlıkla seyrederken,  doğru kare fotoğraf da size kucak açıverir bir anda.

“Nasıl iş bu her yanına çiçek yağmış erik ağacının, ışık içinde yüzüyor, neresinden baksan gözlerin kamaşır. Oysa ben akşam olmuşum, yapraklarım dökülüyor usul usul, adım sonbahar. “Attilâ İlhan

Sonra ağaçları, çalıları, yaprakları gözlemlersiniz. Kimi birbirine dolanmış, kimi başı dik ama hiç bir zaman hiç bir yerde yalnız değildirler. Coşkuyu severler sadece. Anlarsınız siz de, boşuna değildir, güneşle dostlukları, bulutlar ile yarenlikleri, toprak ile vuslatları. Bundandır sonbaharda yapraklarını savurup etraflarına saçmaları. (Yer: Gönen/Ilıca Bölgesi)

“Dikenin kalbime battığı bir sonbahar günüdür. Sen elini bulutların içinde gezdirirsin, bulutlar senin gözlerinin üstünde yürürler. “Attilâ İlhan 

Bir dinginlik, durgunluk, sakinlik hali sezinlersiniz sonbaharda. Ağaçlar durgun ve mahzun, göllerde de bir koyu rehavet saklı gibidir. Su hayat verdiği yeşilliklerin koynunda uykudadır adeta. Can verdiği yapraklar şimdi onun kollarındadır...

“Sen yaz/dın ben son/bahar”

Doğanın güneşle, ışıkla, gölgeyle oyunu devam eder, yolları aşarsınız. Bir an gelir ki sisler kaplar önünüzü. Sislerle oyununuz başlar şimdi de, kovalarsınız. Ardından bir anda gün iken gece oluverir… gök gürler, şimşekler çakar…

Yağmur bardaktan boşanırcasına yağar… Akar, akar, sel olur, arınır her şey… Yeni bir perde aralanır birden ve gökkuşağı alabildiğine ışıltısıyla başımıza taç olur yeniden.  

Esin Bozdemir