Tünelin ucundaki kuş!

Dünyamız derin ve karanlık bir tünelin içinden geçerken ve bilinmezliğe doğru sürüklenirken, ardımızda kalan o ışık giderek cılızlaşıyor!.. Bu tünel öylesine kasvetli ve boğucu ki!.. tuhaf bir duygu sararken benliğimizi, sanki bize ‘kör olmak nasılmış’ öğretir gibi!.. oysa renkli değil miydi bu dünya! yoksa ben mi yanılmıştım!.. öylesine baskın iken renkler! kırmızının, mavinin, sarının bin-bir rengi vardı bir de her çeşit ara renklerim(iz)!.. siyah öylece orta yerde sıkışıp kalmıştı hep!.. onu ancak gözlerimi  kapattığımda hissederdim!.. çünkü beni hiç yalnız bırakmayan hep renkli rüyalarım vardı!..  

Ama bu sefer bu karanlık tüneller!.. içimi(zi) daraltan bu loş koridorlar!..  birinden çıkarken ve daha ‘ohhh nihayet ışığı gördüm sonunda!’ demeye fırsat bulamadan bir diğerine geçişler!.. biraz fazlaca oldular!..

Bu git git bitmek bilmeyen tüneller öylesine uzun ki!.. bu ruh hallerini insanın hangi duygusu en iyi ifade edebilir!..  olsa olsa şizofrence bir aşka tutulmuş ve deliliğin eşiğinde kıvranan bir insanın ruh halidir!.. işte dünyamız şimdi böyle ‘şizofrence’ bir aşka tutuldu!.. ve deliliğin tavan yaptığı en tehlikeli süreçleri yaşıyor!.. “aman kaçın çabuk!.. saldırgan bir deli üzerimize üzerimize geliyor!”

Anlamlandırmakta güçlük çektiğimiz dünyanın şu haline ve sürekli değişen, kangrenleşen şizofren bir aşkın esaretinden bizi kurtaracak olan kim!

İnsan nereye kaçabilir ki!.. kendinden başka!.. senin dünya dediğin ne ki!..  hadi yüzleş ‘ kendinle!.. ‘ orada ne görüyorsun!..

" İnsanın kendine, kendi dışında bir özün gözleriyle bakabilmesi her zaman işe yarar. Bu bir alıştırmadır ve öğrenilebilir " ve

" İnsanın alıştığı kişi olmaktan çıkması çok tuhaf bir duygudur; kimliğini özümsemesi, kendini tanımlaması, sıradan bile olsa, karşılaştığı kişilerle yeni ilişkiler kurabilmesi için bir zamanlar olduğu gibi, o olduğu kişinin, yapmış olduklarının, doğum yerinin, tanıdığı kişilerin hiçbir önemi kalmamıştır artık. Bu, denemeye değer bir alıştırmadır: Belki seyahatlerde uygulanabilir!.. "

demiş Tiziano Terzani - 'Atlıkarıncada Bir Tur Daha ' ‘da ne denli doğrudur bu düşünce!

Renkler kadar çeşitli duyarlılıkta ve duygu halinde olan/olmayan bir dolu insan var etrafımızda! tünelin içi de dışı da aynı ama bakıp da gören, görüp de hisseden kaç kişiyiz bu alemde!.. dünyamız her insanın kapılamayacağı kadar tutkulu ve yıpratıcı bir delilik halinde!.. Patlamaya hazır canlı birer bomba ile dolaşıyor kimileri!.. hem kendisini hem de çevresini aynı ateşle  yakmak telaşında!..

Oysa yanıldın dostum!.. böyle dinamitleri kuşanıp takınca beline ve yakınca kendini, kendinle birlikte her şeyi aydınlanmaz bu dünya!.. olsa olsa hoşgörünün engin derinliği, bilginin yüceliği ve sevmenin gücü kurtaracaktır bu dünyayı!..

Tünelin sonunda yine ışıldayacak bu dünya!..  inandığın kendine   ve içini saran o güçlü sese kulak ver şimdi!.. bu karanlık koridorlardan bizi feraha çıkaracak olan o sesi(ni) yakala!.. 

Bu sefer başka bir yol dene!.. Hep ayağımız toprağa basacak değil ya!..

Ne zaman başımın üzerinden ‘tepeme konmuş bir kuş gibi süzülerek!’ geçse uçaklar! Ben de uçmak isterim çokkk uzak diyarlara!..

Alain de Botton sanki benim hislerime tercüman olmuş gibi demiş ki satırlarında;  

"Uçağın usulca havalanışı, iç dünyamızdaki bir dönüşümü simgeler kimi zaman. Uçak kalkış sırasında nasıl sakin bir güç sergiliyorsa, biz de kendi yaşamlarımızda benzer bir güçle hareket edebileceğimizi, bir şeyleri usulca değiştirebileceğimizi, bize acı verenlerin üzerinden sessizce uçup geçebileceğimizi hayal ederiz."  Alain de Botton  - 'Seyahat Sanatı'

Bahar kokuları sarmışken her yanımı ve renklerin gizemine tutulmuşken yeniden...
Şimdi yine havalanasım var bir kuşun kanadında!..