Hoş Geldin Sonbahar

Geldi yine bir sonbahar, sessiz sedasız. "Ne çabuk geçti yaz? ne çabuk geçti kış?" derken... yazlar, kışlar ardı ardına diziliyor, ömürler geçiyor hiç anlamadan. Bir koşuşturmaca, bir curcunadır akıp gidiyor zaman.

"Yaz mı? kış mı? yoksa ilk, ya da sonbahar mı?" derseniz, ben her iki bahar mevsimini, diğer mevsimlere göre daha çok severim. 'İlkbahar' bir tazelik, bir uyanış hali iken, 'sonbahar'da sanki görmüş geçirmişliğin, vakur bir edası var gibi gelir bana. Bu dinginlik ve olgunluk mevsimi beni bir başka etkiler ve aynı zamanda hüzünlendirir de!. Oysa hayatın içinde sevinçler kadar hüzünler de var. Hepsini yaşıyor insan. Ve sanki bu mevsimler; mevsimsel geçişler, bize hayatın gerçeklerini bir kez daha anımsatıyor.

'Hüzün' deyince aklıma Hilmi Yavuz'un,"hüzün ki en çok yakışandır bize, belki de en çok anladığımız" (*) dizeleri geliyor. En çok anladığımız 'hüzün' müdür? gerçekten. Ya da bizim gibi, iki arada bir derede sıkışıp kalmış, toplumlarda mı böyle oluyor? fazla mı duygusalız? yoksa hayatı algılamakta mı zorlanıyoruz? ya da hayatın gerçeklerini kabullenmekte mi?!. Oysa hayatın adil olmadığı gerçeğini hepimiz biliyor olmalıyız! bunu kabul etmeliyiz.

Evet, hayat adil değil!. Kimine öyle, kimine böyle!..şeyler yaşatıyor işte. Oysa hiçbir şeyin garantisi de yok hayatta! Bugün öyleysen, yarın ne olacağın hiç belli değil!. O halde herkes kendi gerçeklerinden yola çıkacak, kimse kimseye öykünmeyecek. Doğa bile kendi düzenini nasıl güzel kurmuş. Yeri geldiğinde 'doğanın bir kanunu bu!' diye-biliyorsak eğer, hayatın da bir kanunu var!. kendine göre bir akışı... 

Mevsimsel geçişler tüm canlıları etkilediği gibi; ülkemiz insanını da etkiliyor. Sıcak iklimlerin yoğun yaşandığı ülkelerde insanlar da daha bir sıcak, daha açık ve net. Soğuk iklimlerde ise biraz daha soğuk, daha kapalı ve sanki biraz da ketum oluyorlar. Her toplum farklı karakteristik özelliklere sahip. Biz milletçe duygularımızı yoğun yaşıyoruz bu kesin. Ya, duygusal anlamda iyice dibe vuruyor, yerlerde sürünüyoruz, ya da tam tersine coşkularımız, sevinçlerimiz tavan yapıyor, bizi tutabilene aşk olsun diyoruz. Eser, gürler, saman alevi gibi parlar, söneriz. Bazen de bir güler, bir ağlarız :) biz de böyle bir milletiz işte. Biraz deliyiz bence!. biraz da tuhaf...arabeske de, melankoliye de yatkınlığımız ve hatta birçoğumuzun sanki 'sanatçıymış gibi'  biraz şair, biraz ressam, biraz şarkıcı olması da hep bundan. Hani sanatçılar için genel kanıdır ya, uçlarda yaşaması vs!.. Ama hepsinden birazız işte, hiç biri genellikle tam değil!. istisnalarımız var elbette. 

Çok özel bir coğrafyada, dört mevsimi doyasıya yaşıyoruz bu topraklarda. Bu ise milletçe ayrıcalıklı olduğumuzu gösteriyor. Aynı zamanda zorlu bir coğrafyadayız bütün gözler üzerimizde. Kenetlenince birbirimize, güllük gülistanlık oluyor her yer, bu güç hep bizim elimizde. Güzeliz biz aslında, bir o kadar da şanslı! bakınca etrafımıza; denizimiz de var, dağlarımız, ovalarımız, ormanlarımız da!. Güneş, yüzümüzü güldürürken, umutlarımız yeşeriyor bir anda. Yağmur, yüreğimize su serperken, ferahlıyor, nefes alıyoruz. Kar, bütün karanlıkları, karaltıları ortadan kaldırırken, içimizi de aydınlatıyor, arındırıyor bizi. Yeter ki farkında olalım ve kıymetini bilelim sahip olduğumuz güzellikleri. İzin verelim yeşilin çoğalmasına, özen gösterelim denizin ve havanın temiz kalmasına. Ve birbirimizi anlamaya çalışalım gerçekten. Biraz empati, biraz sempati belki ;) 

Bu sabah çok güzel bir yağmur vardı İstanbul'da. Huzur verici, ferahlatıcı, her zaman böyle olmaz. Bazen çok sert rüzgârlarla karışarak iner yeryüzüne damlalar. Ancak bu sabah yağmurumuz, yumuşacık, munis ve sessizdi. En çok ihtiyaç duyguğumuz 'huzur' bence. Yağmur ise bir çeşit rehabilite ediyor canlıları, havadaki negâtif yüklü elektiriği alıyor!.

Ve ben 'Eylül sabahının serinliği'ni bir başka seviyorum. Bir başka seviyorum sonbaharda yağmuru; pıtır pıtır düşerken toprağa, evlerin çatısına, camlara... "ben geldimmm" dercesine! O billur gibi parlayan yağmur damlacıkları ne hoş!. ıslanmış güvercinlerin kanat çırpınışları... kedilerin telaşla kuytu köşelere kaçışları... İnsan, doğanın bir parçası nihayetinde. Doğadan uzaklaştıkça kendimize de yabancılaşıyoruz.

Sonbaharı; yağmuruyla, sararan, kızaran yapraklarıyla...doğanın mucizevi dönüşümlerine tanıklık ederek karşılamaya hazırım. Onu sadece karşıdan seyretmek, camların ardından ona bakmak istemiyorum. Belli periyodlarla ancak mevsime göre farklı zaman dilimleri içinde yaptığım rutin yürüyüşlerimi sonbaharla birlikte sabah saatlerine ayırdım. Kışın, güneşten istifade etmek için öğle saatlerinde yürüyorum. Yazın ya çok erken, ya da akşam saatlerinde, ancak genellikle akşamı tercih ediyorum. (Sayfiyede; deniz veya bir kır evinde yaşasaydım eğer, daha farklı olurdu tabi ki!) Şimdi sonbahardayız ve ben sonbaharda yağmur, çamur demeden -her ne kadar özlediğim bir doğa parkının içinde olamasam da-  yürüyüşlerimi sabah saatlerine ayırıyorum yeniden. Ama özellikle el ayak çekildikten sonra. Öğrenci ve diğer servislerin çekilip, trafiğin rahat bir nefes aldığı saatler benimdir artık.

Yağmurun beni ıslatmasına aldırmadan; saçlarıma, yüzüme, ellerime düşmesine; ağaçlara, toprağa, çiçeklere karışan o mis kokuyu ciğerlerime çekerek yürümeye.... hele salyangozların aniden karşıma çıkıp, başlarını havaya kaldırarak yavaşşşş yavaş yürüyüşlerini seyretmeyi.. sonra birden başlarını içe çekip toparlanarak yuvarlanışlarıyla...beni şaşırtmalarını seviyorum. Ruhumun buna (bu çocukça hoşluklara) ihtiyacı var. Gürültüden kaçmak istediğimde, kulağımdaki müzik iyi geliyor. Sakin ise ortam ve bulmuşsam doğadan üç beş can, gerek kalmıyor 'walkman'e; kuşların, çiçeklerin, böceklerin sesleri ve varlığı yetiyor bana. 

Bu yıl da özlediğim sonbaharı yine bin şükürle karşılarken,  onu doyasıya yaşamaya hazırım!
Eğer sen de hazırsan 'hayat' ben yine varım!

Bir döngüdür yaşam; kimi 'elveda' derken, kimi yepyeni gün doğumlarıyla
'merhaba' diyecek hayata.  O halde "hoş geldin sonbahar" sefalar getir dünyalarımıza.

  

Esin Bozdemir

*****

(*) Hilmi Yavuz'un Nazım Hikmet'e ithafen yazmış olduğu şiirinde geçen bir dizedir. 

NÂZIM HİKMET --- hüzün ki en çok yakışandır bize / belki de en çok anladığımız /biz ki sessiz ve yağız /bir yazın yumağını çözerek /ve ölümü bir kepenek gibi örtüp üstümüze /ovayı köpürte köpürte akan küheylan /ve günleri hoyrat bir mahmuz /ya da atlastan bir çarkıfelek /gibi döndüre döndüre /bir mapustan bir mapusa yollandığımız ----- biz, ey sürgünlerin nâzım'ı derken /tutkulu, sevecen ve yalnız /gerek acının teleğinden ve gerek /lâcivert gergefinde gecelerin /şiiri bir kuş gibi örerek /halkımız, gülün sesini savurup /bir türkünün kekiğinden tüterken / der ki, böyle yazılır sevdamız hüzün ki en çok yakışandır bize / belki de en çok anladığımız  ---  Şiir: :HİLMİ YAVUZ