Evde günler, doludizgin geçerken...

Kuş cıvıltıları eşliğinde güne uyanmak! Ve her yeni güne bi ümitle "merhaba" demek! ne güzel :)

Bu sabah gün, ışıl ışıl parlıyordu. Havada taptaze bahar kokusu salınıp durdu. Sitemizin bahçıvanı son bir haftadır toprakları havalandırmakla, çimleri tıraşlayıp yeni çiçekler ekmekle meşguldü. Gece ilerleyen saatlerde de fıskiyeleri açmıştı. Dolayısıyle sabaha kadar toprak, damla damla suyunu, gıdasını içine almıştı. Bu yüzden, çevreye yayılan o misss gibi toprağın, çiçeklerin ve çimlerin kokusu, sabah sabah beni benden aldı. Bir de bu iki kelime; 'bu yüzden';  "Bu yüzden, her gece bennnn, her geceeee" diye başlayıp, ardından cümlemin sonuna ekleyeceklerime, tam olarak karar verememiş ve yine;  'bu yüzden' yazsam mı? yazmasam mı derken!? bu defa da Mirkelam'ın başka bir şarkısı dilime dolanıyor.

Geçip giden zamanları / Bir yerlerde bulsam / Sonra üzülsem /Üzüldüğüme üzülsem / Gözyaşıma dalıp dalıp / Seniiiii hatırlarım / Gittin şimdi sennnnn / Yoksun yanımdaaaa / Bir şey istemem / Neye yarar hatıralarrrr ....

Dünden sonra, yarından önce*

Gün, keyifli başlıyor. Rutin işlerin ardından nihayet bir haftayı aşkın bir süreden sonra, gece yazdığım blogdaki yazıma eklemem gereken bir iki fotoğraf koyup, son bir kez daha şöyle bir göz gezdirip, ardından siz sevgili okurlarıma yeni bir posta bırakıp kalkacağım ekran başından!

Ama neden? Neden hemen kalkacakmışım ki!?

Gelecek olursam sadede, artık uzun dakikalar pc başında kalamıyorum. Belki bir aydan fazla bir zamandır, sağ omzumdan, dirseğime ve bileğime kadar uzanan şiddetli ağrılar beni durduruyor!. Sanki sinir sıkışması var gibi!. Ama şu virüs korkusundan hastaneye de gidemiyorum. Bu ağrılar olmasa, ekran başında eminim daha uzun süre kalırdım! Benim dalıppp dalıp, oradan oraya sörf yaparcasına pc.önündeki zamanlarıma ikazı vermek üzere, işte burada devreye, organlarım giriyor ve sen kalkmayacaksan, ben de sana böyle yaparım dercesine "alarm" veriyor. Bu yüzden, elimden geldiğince sağ kolumu fazlaca zorlayacak hareketlerden kaçınıyorum. Kendimce sorunun kaynağını anlamaya çalışıyorum. Bloguma da aslından biraz da bu yüzden sık giremiyorum. Ancak yazılarınızı, her zaman yorum bırakamasam da, akıllı telefonlarımız sayesinde yattığım yerden bile okuyorum sevgili blogger dostlarım.

Ve evde günler doludizgin geçerken, akan zamana karşı, bütün bir günün sonunda, kendimce sorgulamışım 'sıkılmaları'!. 

Ama önce 'sıkılmalar'a dair bazı anonim sözleri not almışım. Bu sözlerde kimi;

" Hayat bir oyundu. Oynamasını bilen değil oynamaktan zevk alan yaşıyordu. Oyunu bilenler ve oynamaktan sıkılanlar ise gerçeği görüyordu. Hayatın en büyük ironisi mutsuz olmaktı."  demiş... Kimi;  

"O kadar sıkıldım ki insanlardan, keşke herkesten uzakta, tanıdığım kimse olmadan yaşayabilsem. Bir daha başka hayatlara dokunmak gibi bir hata da yapmazdım..." derken...  

Küçük İskender ; "Bir insan, bir insanı sıkamaz. Bir insan canı isterse sıkılır." demiş 

Amin Maalouf  ise "Hayat insana bıkkınlık verecek kadar uzun değildir." demiş. 

Yine bir başka anonim sözde de; "Kitap aşığı insanların canım sıkılıyor dediğine hiç rastlamadım. "  demiş. 

Ve başlamışım kendi cümlelerimle 'sıkılmalar'ı anlatmaya;

İnsan, kendine yetmeyi öğrenince "sıkılıyorum" diyecek zaman dahi bulamıyor. Bir insan, hele ki bu zamanda, teknolojinin her şeyi önüne serdiği bir çağda yaşıyorken ve yapacak o kadar çok şey varken nasıl sıkılır ki? bunu hiç anlayabilmiş değilim. Evet, zor süreçlerden geçiyoruz. Ancak, artık hepimiz kuralların ne olduğunu biliyoruz. Yapılamaz, uygulanamaz bir durum değil!. Söylemek istediğim şu ki, virüs handikapı çıkmadan önce de, çok da evden dışarı çıkmaya, can atan bir insan değildim ben! Bu, ne gezmeyi, ne de bir 'flanöz'** edası içinde yürümeyi sevmediğimden hiç değil!. Doğanın içinde dağ, bayır dolaşmayı da, bir sahilde ya da, daha önce hiç ayak basmadığım sokaklarda yürümeyi de çok sevmişimdir hep. Hele ki sanat mekânlarını dolaşmak ayrı bir heyecandır benim için. Ancak bir  gerçek var ki, artık İstanbul'da o eski İstanbul değil!. Bazen dışarıdaki işlerimi bitirir bitirmez evde olmak isterdim. Aşırı kalabalık, trafik...enerjimi de, şevkimi de alırdı benden. Aynı zamanda evde de, evin rutin işleri dışında, benim yapmaktan keyif aldığım o kadar çok şey vardır ki!.

Okumakta olduğum, yada okuyacağım...okuyamasam dahi, aklıma takılan bir konuda araştırma yapmak için, dakikalarca bıkıp usanmadan önünde zaman geçirdiğim kitaplığım... yaptıklarım, yapacaklarıma referans beni hem mutlu, hem de motive eden resimlerim, belki çok büyük olmasa da, ama bizim için çok değerli bir sinema ve müzik arşivimizin olması...ve film seyretmenin keyfi, mutfakta - her zaman aynı duygu içinde olamasam da- ancak yine de iyi bir gurme edası içinde, damak keyfime ve el becerilerime göre döktürdüğüm lezzetlerle.. üstelik üşenmeyip sunumuna da ayrı özenerek ortaya koyduğum yemekler... Çocukken giydiğim çiçekli pazen elbiselerim gibi;) beni mutlu eden, minik ama çiçekli ve sevimli balkonumda, bir kahve molası vermek üzere oturduğum ancak elimdeki kitabın satırlarında kaybolmuş bir halde, güneş başıma geçinceye kadar vakit geçirdiğim zamanlar... ve daha pek çok şey tabi ki bana; "evim evim, benim güzel evim" dedirtir!.

Her ev, kendi içinde, kendi dinamikleriyle koskoca bir dünyadır aslında!. "Sıkıldım!" demek ne mümkün!. En fazla vaktimi çalan, ve fakat yapmak zorunda olduğum rutin işler beni gerer bazen. Nedeni? Misal; ya bloguma ayıracak vakit kalmıyordur, şöyle kafamı toparlayıp yazayım! Ya da yapmak istediğim bir resim vardır meselâ, konusu da, malzemesi de tamamdır, ancak bu defa ben 'tamam' değilimdir. Yani o 'an' gelmemiştir. İlham mı dır? beklediğim bilmiyorum, ama havam buna müsait değildir. Sonuçta keyif işidir yapacaklarım. Böyle bir ruh halinde isem eğer, işte ancak o zaman ben 'sıkılıyorum' derim kendime!.  E tabi ki insanız bizde! Duygularımız, ruhumuz var! her günümüz bir olacak değildir ki! Ama şimdi, hiçbir şekile 'sıkıldım' demek gibi bir lüksümüz yoktur!  Özlemlerimizi, sabırla, sukunetle biriktiriyoruz. Sıkılmak yerine, üretmek zamanıdır şimdi.

Bir haftayı nasıl geçirmişim? Özetle ve 
pek tabi ki özlemle anlatmışım...

Neredeyse on gün olmuş bloguma girmeyeli. Burası da, başka bir hanemiz bizim! 'Bloghane' :) herkesin hanesi kendine göre :)) Hanemizi de havasız bırakmamamız gerekiyor. Pencereyi açmamız ve konu komşuya "ben geldim!" dememiz lâzım :)  Bu kadar lakırtıdan sonra diyorum ki; "nihayet buradayım sevgili dostlarım" :)) 

Neler yapmışım neler?

Şu karantina günlerinde farkındaysanız herkeste bir iştah, bir iştah!. Havalar da sıcak malumunuz. Ne zaman mutfak balkonunu açsam, ortak bahçeye bakan karşıki evlerin, üzerime üzerime gelen, o miss kokulu güzel /ve fakat zararlı/ şeyler!! çay hamurları mı desem!. kek ve kurabiye kokuları mı desem!. beni benden nasıl alıyordu! dur, durabilirsen! İnsanın iştahı kabarmaz mı hiç! Normalde uzun zamandır eve ekmek dahi girmiyor, anlayın yani! karbonhidrat sıfırın altında seyrediyor bizde. Daha fazla dayanamadım. Tabi ki börekler, çörekler açmadım, - açamaz mıyım hiç! hem de ne âlâ...hepsi vakti zamanında yapılmıştır -pizzalar, poğaçalar...**- ama artık değil. Şimdi; hafif yollu bir kaçamak, karantina günlerinde "müstehaktır" bize dedim ve uygulamaya geçtim hemen :)

Algılar, beklentiler doğrultusunda açık olunca, sepetime düşüveriyor hemencecik bir ekmek. Üstelik bu ekmek, unla değil de mercimekle olunca "işte budur" dedim. 'Ferdenin Mutfağı'nda karşılaştığım 'Mercimekli Ekmek' tarifini hemen hayata geçirdim. Harika bir ekmek oldu. Aynı tarifi bir zamanlar mercimek yerine, tam buğday unuyla yapardım ben, tarifi görünce anımsadım. Mercimekle de şahane oldu.  Tarifi için 'Ferde'nin Mutfağı'na bkz.

Neler okuyorum?

Bu hafta; "Bir Cemal Süreya Romanı" vardı elimde, hiç bitmesin istediğim. Korana günlerinde, güneşi yakaladığım anda, balkon sefası yapmak bir ritüele dönüştü. Sevdiğim şairlerden Cemal Süreya'da bu hafta balkonumda hep bana eşlik etti.

"Ben nerde bir çift göz gördümse. Tuttum onu güzelce sana tamamladım. Sen binlerce yaşayasın diye yaptım bunu..." diyen... 

Duygu yüklü bir yüreğin kelimeleriyle...buluştum. Aşkları, ayrılıkları ve yalnızlıklarıyla sıra dışı bir şairin fırtınalı denizlerinde yüzdüm. 

"Şiirin Efendisi" Cemal Süreya' nın tren vagonundaki sürgünlüğüyle başlayıp, Darphane Müdürlüğüne uzanan çalkantılı hayat hikâyesinin izlerini sürdüm. Galata'da sabahladığı meyhanelerde kuytu köşelerden onu izledim... Kadıköy rıhtımına yakın oturduğu evde ve Moda sokaklarında...onunla birlikte yürüdüm. Duygularını öylesine yoğun yaşayan bir adammış ki Süreya. Sevdiği kadına yanlış bir hareket yaptığını fark ettiği anda, özürünü, bileklerini kesip, intihar girişiminde bulunacak kadar hem de...duygularını diplerde yaşayan bir adam! Aksi olamazdı zaten, yoksa bu şiirler, başka nasıl çıkardı o yürekten!. 

Korana günlerinde, uzun zamandır hiç olmadığı kadar 
dizi seyreder olduk bir de!.

Genelde bizim evde dizi seyretme alışkanlığı pek yoktur. Çoğunlukla sinema filmleri seyrderiz. Ama bu, söz konusu  Netflix olunca ve komut sadece bizim elimizde olunca birde, hemen her gece, bir - iki, bazen de üçer bölüm derken...en az 20 bölümlük dizileri bir haftada bitirir olduk. 

En son geçtiğimiz hafta Marsillia'yı seyrettik. Film önerileri, 'Elegant Avrupa' turumuzun rehberinden gelmişti. bkz Filmler, konularıyla ilginç olduğu kadar, aynı zamanda gezdiğimiz ülkelerde geçiyordu. Elegant Avrupa turumuzda Marsilya'yı da gezmiştik. Bu yüzden filmin pek çok karesinde biraz da kendi ayak izlerimizi sürmenin heyecanını duyumsadık.

Her ne kadar diziye başlarken; Marsilya şehri üzerinden dönen siyasi rekabetler ve entrikalarla dolu geçen ilk bir iki bölümde diziye ön yargıyla yaklaşmış ve pek ısınamamış olsam da, sonraları gelişen  olaylar döngüsü içinde; politika'dan, mafyaya, göçmenlerden aile içi sorunlara, entrika ve futbola kadar Marsilya'ya dair, önem arz edecek, ne varsa dizide yer  alıyordu. Bol bol da Akdeniz manzarası ve Marsilya'nın simgesi Notre dame de la Garde Bazilikası neredeyse filmin her karesinde odak yapılmıştı. Film çokça da Marsilya Belediye Sarayı'nda geçiyordu. İçini göremediğimiz Sarayı bu vesileyle de görmüş olduk.  Üstelik başrolde muhteşem karakter oyuncusu Jerard Depardieu olunca, filmi ilgiyle izledik. Oyuncuların hemen hepsi çok başlarılıydı. Hele ki filmin jenerik müziği çok etkileyiciydi. Ya da bana öyle geldi!. Hatta üşenmeyip şarkının sözlerini de buldum. Ve, altta videoyu izlerken ve beraberinde şarkıyı dinlerken, sözler de size eşlik etsin istedim.

  Ya Sidi
 ♥ 'BAYIM' ♥

Duygularımı incitmenize izin vermeyeceğim
Daha fazla hikâyemle eğlenmenize de
Haysiyetimi çiğnemenize izin vermeyeceğim
Onurumu ayaklarınız altında çiğnemenize izin vermeyeceğim
***

Kalbim erise / Ahlar etse de

Hayatta olduğumuz sürece
Kalbim sizi dinlemeyi reddedecek
Bayım, bayım, bayım ben tövbe ettim!

- Orange Blossom - Ya Sidi 
tıklayın

*

Bu arada, corona münasebetiyle 'You Tube' kanallarına da ilgi bir hayli arttı öyle değil mi! Artık neredeyse herkesin kendine ait bir kanalı var. Ha bu arada, benim de 'izler ve yansımalar' kanalımı bir an önce hayata geçirmem şart oldu. Çünkü yansıtamadığım daha pek çok güzel şey var :) Takibe aldığım bazı kanalları bu süreçte ben de merakla izlemekteyim. Anlaşılan o ki, televizyonlar da artık tedavülden kalkacak. Geçen haftanın iç dökümleri sadece bunlar değil... ama şimdilik buraya bir virgül koymuş olayım. Devamı, yakında gelecek diyeyim!  

Sağlıkla, esenlikle ama hiç sıkıldım artık! demeden, 
evde kalın sevgili dostlarım...  ♥
biz bize lâzımız daha  ツ

Esin Bozdemir

 Kapak fotoğrafı 

Mihrabat Korusu'nda çekilmiştir. bkz

*Bir Zuhal Olcay Şarkısı
**Flanöz bkz

***Pizzalar bkz

Elegant Avrupa Gezi Notları buradadır 

Marsilya Gezi Notları buradadır