Korona günlerinde Haziran ayı güncesi

Meğer atalarımız boşuna dememiş "evdeki hesap çarşıya uymaz" diye! Oysa daha dün gibi geçen zamanda "nerde kalmıştık?" deyip bir anımsatma yapmış ve ardından sözüm ona, Avrupa Gezimizi kaldığımız yerden anlatmaya başlayacağımı bildirmiştim size. Koskoca bir ay geçmiş üzerinden ve ben, değil gezi notlarımı yazmak, tek bir kelam söz etmek üzere dahi bloguma siftah etmemişim. Dedim hiç değilse, yeni bir aya girmeye saatler kala, bu bir ay içinde neler yapmışım! nasıl akıp geçmiş üzerimden zaman, hiç anlamamışım! kısacık da olsa bir ayın dökümünü yapayım ki, corana günlerime dair, hem kendi bloghaneme bir not düşmüş olayım, hem de sizleri çok da fazla merakta bırakmış olmayayım!. Evet, farkındayım şu son iki aydır bloguma yeni bir şey yazarken, aynı cümleleri kurar oldum, ama maalesef durum budur.

Öncelikle; iyiyim, burada olduğuma göre yaşıyorum ;)) ne hanemize, ne de çevremize şükürler olsun ki virüs bulaşmadı!..dolanıyorsa da bize çaktırmadı! çaktırmamaya devam etsin diyelim :)

Tekrar Haziran'ın ilk günlerine dönecek olursam eğer, bir hevesle gezi notlarımı kaldığım yerden anlatmaya, Avrupa gezimizin en sevdiğim lokasyonu; İsviçre'nin Cenevre Gölü kıyısında ve Alplere yaslanmış, şahane manzaraları ve refah düzeyi yüksek "kesinlikle burada yaşanır!" dediğim güzel Montrö'yü yeniden gözümde canlandırmaya çalışıp, tek tek fotoğraflarıyla o anları yaşamaya koyulmuş...hatta biraz da olsa yazmaya başlamıştım ki!.. omuzumda //neredeyse ülkemizde Corona salgını başladığı günden bu yana süregelen// ağrılar dayanılmaz hale gelince, virüs kapma endişesi ile sürekli ertelediğim doktora görünme düşüncesi artık kaçınılmaz olmuştu. Öyle ki, bilgisayarın başına oturmak, omuz ağrılarımı bir kat daha artırınca pc.yi dolayısı ile blogu bir süreliğine nadasa bırakmak durumda kalmıştım.

Yine de İstanbul'da doktora görünmek düşüncesine pek de sıcak bakamıyordum...öyle iki arada bir derede kalmış... ama yine de canının kıymetini bilemeyenlerden biri olarak, evin rutin işlerini aynı tempoda yapmaya gayret ederken...."yok artık!" dedim! omuzumdan, koluma, dirseğime doğru ağrılarım yayılmaya başlayınca, nihayet eşim imdadıma yetişti! evdeki rutin iş yükümün bir kısmını özellikle - market alışverişi ve ütü işlerini...- üzerimden aldı. Bir nebze de olsa bu iş dağılımı beni rahatlattı ve ayakta tutabildi!.  Yoksa -sevmediğim ütü hariç- evde yaptığım hiç bir iş, aslında iş gibi gelmez bana!. Yaşadığımız şu pandemiyle birlikte, işin tadı kaçtı sadece. Ama belirsiz giden bu süreçte yapacak başka bir şey de yok. Bekliyoruz bakalım! 

Önceden alışverişe çıkmak, hele ki organik pazarları dolaşmak en sevdiğim şeylerden biri idi. Tâ ki pandemi çıkıncaya dek!. Sanırım bizi şu corona günlerinde en çok yoran durum; market - çarşı - pazar alışverişi sonrası yapmak durumunda kaldığımız hijyen ritüelleri oldu! Ama artık eskisi kadar takıntılı bir halde değilim. Alışveriş torbalarını - sabunla yıka kısmını geçip- birkaç saat bekletip, kıyafetlerimizi her zaman olduğu gibi havalandırıyor...ardından torbalar çöpe, kimi gıdaları da sirkeli suda beklettim mi "tamamdır" diyorum. Paketteki, şişelerdeki gıdaları deterjanla silmeden dolaba koymuyorum tabi ki! hepimize olduğu gibi bana da yetti çünkü bu çekilmez hareketler! " yoksa virüs bizi esir almadan, ruh ve beden sağlığımız bizi tarumar edecek!. 

Derken.... pandemi dolayısı ile aylardır kapalı olan şehirler arasına yolculuk açıldı ve ben yaklaşık dört aydır, göremediğim anneme bir an önce kavuşabilmek için kardeşimle hiç vakit geçirmeden, 'her an her şey olabilir, alınan kararlar değişebilir...' endişesi ile Bandırma yolunu tuttuk. Belki dört aydır toplasam en fazla dört - beş kez sokağa çıkmış olan bendeniz için de bu yolculuk, özgürlüğe kanat çırpmak gibi oldu adeta!

Yolculuğumuzun hem karadan, hem de deniz üzerinden bağlantısı olduğu için.. Eskihisar'dan Topçular'a arabalı vapurla geçmek dahi ferahlık kattı daralan bünyeme!..Tabi ki bu arada, arabalı vapurun içinde ve çevrede kurallara uyanlar kadar, cehaletin, vurdum-duymazlığın göstergesi kuralları hiçe sayanları da gözlemledim. Ve iki hafta sonrasını; virüsün seyrinin artabileceğini, tahmin etmekte de hiç zorlanmadım. 

Annem tek başına yaşıyor olsa da, komşular sağolsunlar çok ilgililer ama yine de aklım hep ondaydı. Mesafemiz çok uzak olmasa da pandemi hepimizin elini kolunu bağladı. Bir de kendi aracımızla yola çıkmak, tabi ki hijyen açısından çok daha konforlu...başka türlü toplu taşıtlarla yollara koyulmak elbette çok daha riskli. Haziran'ın ilk haftası büyük şehirlerden akın akın insanlar köyüne, kırsala gittiler. Yazlığı olanlar da sayfiyeye!. Bu yüzden hareketlilik çoktu. Ancak pek çok toplu taşıtın aksine arabalı feribotta ortalıkta fazlaca insan yoktu.

Arabalı feribotta giderken, ister aracından çık, istersen çıkma. Yayaların az, araçlı yolcuların çok olduğu ve çoğu yolcunun da araç içinde kalmayı tercih ettiği bir ortam, bizim için de deniz havasını almamız adına güzel bir fırsattı. Böylece iki kardeş, uzun bir aradan sonra, güvertede martılarla birlikte Marmara Denizini özlemle içimize çektik... nefis gün batımı manzarasını seyre daldık. Ne çok özlemişiz doğayı; denizi, yeşilliği, ağaçları... şu yaşadığımız günler bize, özgürlüğün nasıl güzel bir duygu olduğunu...doğanın gücü karşısında nasıl aciz kaldığımızı ve ona saygı duymamız gerektiğini bir kez daha öğretti! Öğretiler çok! Kimler ne kadar ders aldı? bilemiyorum ?. Akıllanır mı şu insanoğlu!? hiç sanmıyorum!! Dünya daha iyiye mi gidiyor!? pek de öyle görünmüyor!!! yine de umut etmeye devam edelim... Bildiğiniz gibi, umutsuz yaşanmıyor!..

Yazarken beynimden geçenlerle, a'nı yaşarken hissettiklerim 'ringe çıktılar' :)) 'dans ediyorlar' deseydim daha iyi olurdu ama değiller işte :)))

Zaten yeterince savaş hali var her yerde!. Virüsle savaş, düşmanlar(ın)la savaş, kendinle savaş, kafanda taşıdıklarınla, yüreğinde taşıdıklarınla, trafikte, mahallede...hemen her yerde bir savaş hali!. hüküm sürüyor...Çünkü doğadan uzaklaştık! doğamızı da, doğallığımızı da kaybettik! Sentetik oldu her şey, duygular, eşyalar, insanlar...alabildiğine yapaylık, sahtelik, kurnazlık,  adaletsizlik, çirkinlikler diz boyu!... Sevgisiz toplumlar ve mutsuz insanlar yığını!...

Bir ayın bilançosu böyle mi çıkar!.. kafamın içi çıfıt çarşısı :))) 

Nerde kalmıştık!!! evetttt

Nihayet Bandırma'ya varıyoruz :) 

Annem geleceğimizden habersiz, ona sürpriz yapıyoruz...bizi görünce sevinsin mi? şaşırsın mı!? Biz gerçek miyiz, değil miyiz!? kimiz biz? yoksa uzaydan mı geldik!!! insan içine çıkmaya çıkmaya,  bizi görünce, endişeli ruh hali içinde, bir an öylece bakakalıyor !. sonra, gözleri doluyor... evlatları maskeleriyle karşısında!. Biz ise öpüşüp koklaşmadan, doğru banyoya!. muhabbetimiz önce suyla!..hijyenimizi tamamladıktan sonra nihayet mesafemizi koruyarak, ana ocağında olmanın haklı sevincini, vicdani sorumluluğunu ve duygu yoğunluğunu yaşıyoruz! ilk gün böyle biraz şaşkın, biraz  mahsun ve yol yorgunluğunun üzerimize sinen rehaveti içinde çarçabuk geçiyor.

Liman şehri Bandırma'da yaklaşık iki hafta kadar kalıyoruz. Hem annemizi, hem de ana ocağımızı, toprağımızı, komşularımızı özlemişiz. Bu arada kardeşim işini evden yürütüyor ben ise pandemi dolayısı ile ara verilen atölyedeki resim çalışmalarımı online üzerinden sürdürdüğüm için tuvalimi, pastel takımlarımı yanıma almış...tam techizatlı bir şekilde, odaların birine küçük bir atölye köşesi kuruyorum hemencecik!. ancak tek sıkıntım, çözüme kavuşturamadığım omzumda süregelen ağrılar!..

Virüsün en yoğun yaşandığı İstanbul'a göre, Bandırma'yı daha az riskli düşünerek en sonunda hastaneye gitmeye razı oluyorum.  Hiç değilse, ne? nedir? bilirim!. Ve... omuz eklemindeki ağrımın nedeni; - omuz eklemindeki abduksiyon hareketinin ilk 15 derecesini yaptıran supraspinatus kası tendonun iltihaplanması ile ilgili tıbbi durum'  olup - Genellikle bu rahatsızlık sporcular da görülse de, gerçek hayatta kuaförler, cerrahlar , mutfak çalışanları, büro çalışanları ve daha birçok işçi grubu bu sorunu yaşama ihtimali yüksek olan kişiler.  - imiş.  Yani kolun belli açıda askıda kalıp, inme durumu!. bu iltihaplanmaya neden oluyormuş. 

Sorun nedir öğreniyorum!. Ev kadınlığı en ağır işçilik azizim!. Yıllarca özel sektörlerde çalıştım ben, öyle ki, özel sektörde çalışmak da kolay değildir, yine de evdeki işçilikle yanyana getirince... hangisi daha ağır!. Pek tabi ki çalışılan kurumda huzursuzluk ve aşırı stres varsa, kafa yorgunluğu çok daha fazla yorar insanı, bunu bilirim. Tabi ki tek neden, sadece evdeki iş yükü değildir mutlaka!. yılların birikimi ve belki de yanlış kullanımı da buna sebep olabilir. 

Allah'tan, benim supraspinatus kasımdaki tendonun iltihabı azmış, ama yine de hemen geçmezmiş bu ağrı. Düşünüyorum, benim bu ağrıyla cebelleşmem bir dört ay olmuştur, demek ki en az iki ayım daha var. İlaçlar ve egzersizlerle - üzerine pul biber ekmezse şayet resim çalışmalarım- bu sıkıntıdan kurtulurum... Gün itibarı ile ilaçlarımı bitirdim...şimdi tamamen geçinceye kadar egzersizlere devam etmekle meşgulüm. Bir de kolumu fazlaca yormamaya çaba sarf ediyorum. Bu yüzden omuzum tam iyileşinceye kadar şimdilik seçimimi blog yazıları yerine, resim çalışmalarına ayırdım. Yoksa gezi yazılarımı yarım bırakmayı hiç düşünmüyorum...ama şu an ki vaziyetim budur!. duruma göre yazarım her şeyin başı sağlık tabi ki!. Zira, gönül işidir tüm bunlar, yazıp çizdiklerimizin maddi bir karşılığı yoktur. Severek yaptığımız uğraşlar hepsi.  Ama sizleri takip ediyor, yorum yapamasam da akıllı telefonlarla oturduğum yerden yazılarınızı okuyorum.   

Bandırma'da geçirdiğimiz iki haftalık süreçte özlem gidermiş olduk. Bol bol doğanın içinde, kâh çamlıkta, kâh sahilde yürüdük. Neredeyse hiç maskesiz insan görmedik! diyebilirim. Çoğunluk kurallara uyuyordu. Çarşılarda kurallara tek tük uymayanları gözlemlesek de, genelinde Bandırma halkı virüse karşı tedbirli idi.  Biz de daha rahattık. Sakinliğiyle, dinginliğiyle, temizliğiyle, düzeniyle... Bandırma, ruhumuza da bedenimize de, ilaç gibi geldi. Bolca temiz hava aldık, ciğerlerimiz açıldı. Yüreğimiz ana yüreğinin şefkatiyle ısındı, midelerimiz bayram etti.

İstanbul'a dönünce aynı tas aynı hamam...daha dönüş yolunda bir endişe ve telaş hali!. trafik ve kaotik görüntüler!.. Her geçen gün İstanbul'da yaşam giderek zorlaşırken... daha ne kadar dayanacağız bu şehre hiç bilmiyorum.

Gittim, geldim, iki hafta sonra benim domatesler, kendini göstermeye başlamış. İlk önce yokluğumda kuruyanları, vadesini tamamlayanları söküp attım.  Tekrar bir elden geçirdim balkonumuzdaki çiçekleri...

Ve Bandırma'dan geldikten sonra yine her yıl olduğu gibi evi kışlık stilden yazlık stile döndürdüm. Gitmeden önce evde halıları kaldırmıştım, kadife perdeleri, yollukları...yünlü ne varsa hepsini. Bu defa bohçadan yazlık aksesurları çıkarttım:)  Antreye ve salona orta yere tek parça ince bir kilim attım. Kışlık kırlentlerin yüzlerini çıkarıp yerine ince koton kırlent yüzleri geçirdim. Böylece evimize bir ferahlık, bir sadelik geldi!. evin her yeri havalandı! diyorum ki bu ne hâl "sâfi rüzgâr" :))) 

Havalar daha da ısınmaya başladı. Bu yüzden öğlen güneşinde balkonda fazlaca kalamıyor, onun yerine ay ışığında balkon sefası yapmayı daha çok tercih ediyorum. 

Bu süreçte doğru düzgün kitap okuyamadım desem yeridir. Elime aldığım hiçbir kitabı tam olarak bitiremedim. Sabah okurum.. diyorum ama en fazla yarım saat okuyorum... sonra; gece yatmadan önce okurum! diyorum bu defa da günün rehaveti içinde en fazla 20 sayfa derken...gözlerim kapanıyor. Bu haleti ruhiyede, kullandığım antiinflamatuar ilaçların da bir etkisi var tabii ki. Bu kadarla kalsa iyi, öyle tuhaf yan etkileri var ki ilaçların!. Ancak iltihabı kurutmak için başkaca bir çare de yok!. Bu yüzden şikayet etmekte yok. Ama çoğunlukla dokuz canlı hareketler içinde olup, her yere koşturmaya çalışan, karınca kardeş hallerimden mümkün olduğunca uzaklaşmaya gayret edip, bedenimi biraz daha hoş tutmak konusunda kendime ettiğim nasihatlarim çok!. uygulamaya çalışıyorum. Bilmem ki sözümü tutabilir miyim? "can çıkmayınca huy çıkmazmış" göreceğiz bakalım!. 

Kitap okumalarımda istediğim performansı gösterememiş olsam da, onun yerine bol bol film seyrettim. İzlemekte olduğumuz bir dizi vardı... "Cabel Girls" bu sefer nedense bu diziyi bitiremedik!. 

Bir dönemi yansıtan filmde görseller, oyuncu kadrosu ve çekimler güzel olsa da, filmin senaryosunda öyle çok mantık hataları vardı ki "bu kadarı da olmaz artık!" diyerek... diziyi izlemekten vaz geçtik. Yine de bir şans verip diziyi 7 bölüme kadar izlemişiz.  

Son zamanlarda izlediğim ve tavsiye edeceğim öncelikli netflix filmleri ise kolajda gördükleriniz...

A Fortunate Man, The Other Side of The Wind, Tibet'te Yedi Yıl, Our Souls At Night, Roma, Outlow King... 

Pastel ustası, Javad Soleimanpour Hocamızla sanal ortamda devam eden derslerimiz portre çalışmaları ile son derece keyifli geçiyor. Büyük bir konsatrasyonla, detayları takip ederek...sukunet içinde, sabırla, sevgiyle yaptığım resimler şu pandemi sürecinde inanılmaz iyi geldi ruhuma. Resim yaptığım anlarda, hiçbir şey düşünmüyorum... benim için tam bir terapi oldu! Tek dileğim omzumun bir an önce iyileşmesi.

©EsinBozdemir.art

'Babam' 2020
(40x30) Soft Pastel

Portre çalışmalarıma paralel, serbest olarak yaptığım son çalışmam ise babamın portresini yapmak oldu. Canım babama 'Babalar Gününde' çizgilerimle, renklerimle dokunmak istedim. Resmi yaparken babam, gözleriyle konuştu adeta benimle!. İlk kez pastelde bu ölçekte bir portreyi babamın resmiyle deneyimlemiş oldum. Bana uğur getirsin babam! Ruhu şad olsun...

Rutin ev işleri, omuz egzersizleri, gün aşırı yürüyüşler, resim çalışmaları, keyfe keder hareketler; mutfakta denediğim yeni lezzetler, mercimek ekmeğidir, yorğurttur..beynimde uçuşan kelimeler, geçmiş seyahatlerin anısı ve gelecek güzel günlerin hayalleriyle geçen günler içinde...şaka maka, Haziran'da bitti, Temmuz' da bitecek....Ağustos'tu, Eylül'dü..derken...hayırlısı ile 2020'yi virüssüz kapatabilmek dilekleriyle...tüm okurlarıma ve değerli blogger dostlarıma sevgiler, selamlar...

Kalın sağlıcakla sevgili dostlarım ♥

Esin Bozdemir