Biz büyüdük küçüldü dünyamız!

Hepimiz çocuktuk bir zamanlar… Güle-ede, düşe-kalka oyunlar oynardık birbirimizle!.. masumiyet yüreklerimizden taşar, samimiyet hallerimize yansırdı!.. hesap-kitap nedir, bilmezdik… hayatı da masallardaki gibi zannederdik!..  Olur olmadık şeylere gülerdik, bazen de kızardık birbirimize, en fazla saçlarımızı çekerdik öfkelenince! canımız acımışsa eğer o zaman ağlar ardından da hemen oracıkta arkamızı dönerdik… küsmek olurdu bu çocuk aklımızca..  

Ve küskünlüğümüzü ifade etmenin en pratik yolu da “hadi uzat serçe parmağını ” demek olurdu!. serçe parmaklarımızı karşılıklı olarak üs-tüste getirirdik ve ; “sen de küssssssss hadi!”… der “küstüm tamam!” diyerek karşılık verirdik...bu bir tarafın kırgınlığını diğerinin onaylaması anlamına gelirdi… böyle çocuk aklımızla küsmeleri de oyun haline getirirdik!..

Kısa bir süre sonra, ne olduğunu, neden olduğunu dahi bilemeden ve anlayamadan, aslında buna da hiç gerek kalmadan küskünlüğümüzü unutuverirdik!..  öyle günlerce sürmezdi küskünlükler… bu duygu bizi esir almadan ve bizim içimizi kemirmeye dahi fırsat vermeden en küçücük şeyde gider birbirimize sarılır ve sonra parmağımızı tekrar uzatarak “hadi şimdi, düzelt” derdik… parmaklar yeniden eski duruşuna döner  bu da - barıştık artık biz! - demek olurdu… ardından hemen sarılırdık birbirimize ve oyunumuza devam ederdik  kaldığımız yerden, güle oynaya:) zaten incir çekirdeğini doldurmayacak şeydir o küskünlük ve incir çekirdeği kadar bile içte tortulanmasına zemin bırakmadan hemen geçerdi  kırgınlıklar!.. biraz da oyun gibiydi bu küçük sitemkar küslükler…

Sonra düşe kalka büyüdük… her birimiz başka başka yollara doğru ilerlerken, kimimiz kök saldık!.. kimimizin örselendi yürekleri çokça!.. kimimiz daha yolun başında yorgun düşmüş, kimi yolun ortasında savrulmuş bir yana! kimimiz erkenden varmış yolun sonuna!.. kimi de yara bere içinde çakıl toplamakla meşgul hala o dikenli yollarda!…

Zamanın çetrefilli kollarında, ne yollar ne de yolculuklar bitmez imiş!..
adım başı duraklarda inen de çok binen de!..

Kimi zaman; sevmiş sevilmiştir, incinmiş kederlenmiştir, gülmüş  ağlamıştır… türlü türlü duygularla tanışmıştır…Gördüğü her başka yürekte ve düşüncede onun da duyguları ve çocuk yüreği kanamış ve giderek değişmiştir!.. Artık yavaş yavaş büyümektedir!.. büyüklerin dünyasını gördükçe ürkmüş ve sevmemiştir  bu dünyayı pek!.. Aklın(ın) içine daha çok şeyler girmeye başladıkça ve bilgileri çoğaldıkça - insana ait - bu anlam veremediği tuhaf duyguların önemi giderek zayıflamaya başlamıştır..

“ İçi arınmamışsa, neler bekler insan / Kendi kendisiyle ne savaşlar eder boşuna, / Tutkular içinde ne kemirici kaygılar, / Ne korkular içinde kıvranır insan! / Ne çöküntüler yapar bizde gurur, şehvet /
Öfke, gevşeklik ve tembellik ! ” (*)

Nasılsa kimse kimseyi anlayamamaktaymış!..  hayat değişmiş, değişim içinde sonsuz renklerle donatılan hayatlar da, bireylerin birbirlerini anlayabilmelerine artık yetmez olmuş!.. anlamaya çalışmak yerine, daha fazla önem kazanmaya başlamış, başka başka renkler, başka yeniler ve yeni hevesler !…

şimdi artık, vakit- nakit olmuştur bir kere!..
vakit harcamak yok! ama vakti harcamak çoktur!..

Ve diğer yandan sevgiden ve hoşgörüden yoksun….nedensiz küskünlükler ya da nedeni dahi bilinmeden gittikçe artan bir öfke ile birbirinden uzaklaşmalar giderek artmış!.. gördüğü her yerde, her ortamda öfke, şiddet, hoşgörüsüzlük ve saygı/sızlık hep daha da çoğalmıştır…

“Öfke kendi kendinden hoşlanan, kendi kendini şişiren bir hırstır.” (*)

Bilmez... tutunduğu dalı kesmekte olanın kendi elleri olduğunu...

Artık kolay kolay dinmemekte imiş  öfkeler!.. öyle ki kimileri, neden olduğunu dahi bilemeden birbirine kırgın ve küskün  dahi ayrılıyormuş bu fani dünyadan!..

Oysa bir zamanlar çocukken, söze bile gerek kalmadan beden dillerimizle konuşabilirdik biz!
ağlarken bir yandan, küçücük bir hareketimizle güler-geçerdik  J) zor gelmezdi hiç, yeniden sarılıp kucaklaşmalarımız!.. Bu kadar kolaydı her şey…

Çocuk aklımızla büyük dünyalar kurardık!

Şimdi;

Biz büyüdükçe küçüldü dünyamız!

Taşlar içindeki taşta,
insan neredeydi?

  
 


Yazı : Esmir -  izler ve yansımalar
Görsel: buradan  (*) Denemeler - Montaigne