Dünya, şeytanın avuçlarında artık!

“Bakıyorum cenneti arıyorsunuz boyuna, / Kiminiz tekkede, kiminiz medresede / Kiminiz manastırda, kilisede kiminiz/ Ödünüz kopuyor cehenneme gitmekten/ Oysa hiç ekmedi yüreğine bu tohumu / Aklı başında olan” (*)

‘Cennet, cennet’ deyip durdun. “Kim varsa bilen çıkıp söylesin / Nerden geldik nereye gidiyoruz?” Sevgiyi ekmeden, akıl perdesini önüne geçirmeden, sormadan, düşünmeden, hiç bilmeden! Hangi cennet? hangi cehennem?  O’nu nerde arıyorsun sen!… Cennet de burası, cehennem de burası!

Cennet, güzel bir ruh gerektirir! Cennet içinde sevgi barındıran, senin yüreğindir!. Cennet; yemyeşil doğadır, güneştir, sudur, topraktır, havadır. Yüreğinde o ruhu taşımadan, sevgiyi bilmeden, sen, cenneti mi arıyorsun!. Boşuna arıyorsun. Sen önce ‘sevgi nedir?’ onu bil! Kendini bil!. Hani, sen değil miydin; 'Yaratılanı severim, Yaratandan ötürü’ diyen.  Senin Yaradan’a olan sevgin bu mu!.

“Seni kuru sofraların softası seni /  Seni cehenneme kömür olası seni / Sen mi Hak’tan rahmet dileyeceksin bana / Hakka akıl öğretmek senin haddine mi?” (*)

Bu dünyayı, cennetine kavuşmak uğruna, kendi varlığını dahi hiçe sayarak, intikamla, nefretle hiç düşünmeden yakıp, yıkarak, masum bedenleri gözünü kırpmadan lime lime parçalayarak cehenneme çeviren sensin. Eli kana bulanmış katiller!.. bu kanlı ellerinizle mi gireceksiniz cennetinize!. Bu kötülük ikliminde, toprağa yağmur yerine kan damlıyorsa!.. yeşermez hiç bir dal!..meyve vermez ağaçlar, kuşlar uçmaz... güneş açmaz!.

Bu lanetli düzeni yaratan sen! kullanan sen! sürdüren yine sen! Bu olmayan aklınla, vicdanın ve inancınla sen, ‘İNSAN DEĞİLSİN’. Sen  ‘İNSAN’ olamazsın. Ruhun sevgi bilmiyor, vicdan nedir bilmiyor. Ak nedir bilmiyorsun!. Kapkarasın. Bu hilebazlıklar, bu aymazlıklar, bu soylu kurnazlıklar yetti artık!. Yaşadığın yeri cehenneme çeviren hep sensin. Senin ruhun şeytan, sen ŞEYTANIN TA KENDİSİSİN. 

Artık dünya şeytanın avuçlarında!.  Sürekli karanlık, durmaksızın aydınlığa saldırmakta. 

Dünya yaşanılası bir yer olmaktan çıktı artık!.. Suruç'ta yaşanan katliamda gencecik insanlar öldü. Birçok ananın yüreği yandı, ocaklarına ateş düştü!. Bu kadar vicdansızlık, bu kadar şeytanın esiri olup bu vahşetleri nasıl yapabildiniz, nasıl kıydınız o masum canlara!.. akıl alır gibi değil!..

Dil, din, ırk ve mezhep ayrılığı yapmadan.. Anlamak birbirini çok mu zor!. Hoş görmek, dayanışma içinde olmak çok mu zor!. Oysa bu dünyayı sevgi kazanacak…Ne güzel söylemiş Hayyam;

“İslam ya da kâfir bu bölünmek de n’için. Madem sensin tek amaç ayrımı kaldır aradan” olsun bitsin..

Suruç'ta yaşamını kaybeden canlara Allah'tan rahmet, acılı ailelerine de sabırlar diliyorum. MİLLETİMİZİN BAŞI SAĞOLSUN.

Ve..bizler, Suruç'daki  terör saldırısının şokunu daha üzerimizden atamadan, bir başka acı haber de Adıyaman'dan geldi.. Uzman Onbaşı Müsellim Ünal teröristler tarafından çıkan çatışmada hayatını kaybetti. Ve yine Şanlı Urfa, Ceylanpınar'da (Terörle Mücadele Şubesinde görevli Feyyaz Yumuşak ve Çevik Kuvvet Şubesinde görevli Okan Açar )  kaldıkları evde teröristler tarafından şehit edilen iki polisimiz daha oldu..

Kim bilir şu dakikalarda bile, hangi canlar şeytanın esareti altında, ölüm tuzağında!.. Acı acı üstüne. Söz bitti artık!. Tüm şehitlerimize, Allah'tan Rahmet diliyorum. Allah acılı ailelerine sabırlar versin, dayanma gücünü versin. Sebep olanların hepsini de Allah bildiği gibi yapsın!.. yazıktır bu vatana, bu vatanın evlatlarına!..Ne, vatan topraklarında ne sınırlarımızda, komşularımızda, ne de dünyanın bir ucunda... olmasın artık şu kahrolası savaşlar!.. geçmişinden neden ders almaz  şu insanoğlu, neden!!!. :( hangi yana baksak yangın yeri..

Esin Bozdemir

'Çivisi Çıkmış Dünya'

(*) Ömer Hayyam Rubaileri
Görsel: buradan