İstanbul'un sokaklarında bir günün özeti: Düttürü dünya!

Eski bir inanca göre hiç kimse boş yere İstanbul'da dünyaya gelmez! Ve pek çok insan hayattayken dünya gözüyle de olsa bu kadim şehre ayak basmak ister, onu solumak, onunla hemhal olmak ister. Bu inanca göre bu şehirde doğan ya da bir şekilde bu şehrin suyundan içen herkesin illa ki bir vazifesi ve geçmişten gelen bazı görevleri vardır, zira burası efsunlu bir şehirdir. Bu inanç ne kadar doğrudur bilemeyiz ancak İstanbul sahip olduğu pek çok özelliği ile hakikaten müstesna bir şehirdir! Tarihin, entrikaların, yıkımların, aşkların, ihanetlerin hep kol gezdiği bir şehirdir burası ve aynı zamanda umudun şehridir. 

İstanbul'un kalbi ise Pera'da atar!. Burası yüzyıllar boyunca sanatın, güzelliğin, asaletin, görkemin her milletten renkli ve çok kültürlü hayatın çekim merkezi olmuştur!.. Ancak bugün o Beyoğlu eski günlerini ve kaybettiği kimliğini arar duruma gelmiştir. Tarihi sinemaların yerini AVM.lerin aldığı, asaletin yerini rüküş ve pejmurde bir kirliliğe bıraktığı ve pek çok esnafın birer birer kepenklerini kapattığı kentin kadim insanları biliyorum Pera'nın hızla değişen bu görüntüsüne çok üzgünler. Bir milleti sanattan mahrum bırakmak, onu gericiliğe, karanlığa teslim etmek demektir. Yine de direnen kurumlar var. Sanat Galeri ve müzikevleri, kitapevleri...ve bu kurumlar köklü geçmişleri ve birikimleri ile hayatı canlı tutmaya, toplumu aydınlığa götürecek olan sanatsal etkinliklere destek vermeye devam ediyorlar hâlâ... 

Ve benim en çok keyif aldığım şeylerden biridir. Sanat Galerini gezmek, kitapevlerinde zaman geçirmek. Sinemaya ve tiyatroya gitmek. Ancak itiraf etmem gerekir ki ben de eskisi gibi bu etkinliklerin içinde olamıyorum. Nedeni ise sizin de tahmin edeceğiniz gibi, 'İstanbul' artık kabına sığmıyor, taşıyor!. Bir şehre bu kadar çok göç olursa; Anadolu'dan ayrı, yakın coğrafyamızdan ayrı!.. akın akın her tür insan göç ettikçe nefes alacak bir alan kalmadı bizlere. Sosyal hayatımızın dışında, ne idüğü belirsiz milyonlarca insan da sınırlarımızdan içeriye girince güvenliğimiz de risk altına girdi. Doğaldır ki bir yerden bire yere gitmek, başlıbaşına bir kabus oldu artık. Bu yüzden İstanbul gibi müstesna ve devasa bir metropolde yaşayınca insan, her şeyi inceden inceye hesaplamak zorunda kalıyor. Bir yerden bir yere gitmek aksi taktirde bir işkenceye dönüşebiliyor. Bazen özel araçla gitmek yerine güzergâha uygun toplu taşıtları, metro ve ido'yu kullanmak daha makul olabiliyor.

Karşılaştığınız insan manzaraları içinde de yok yok!. Alabildiğine kaos, işsiz güçsüz başı boş dolaşan yığınla insan var sokaklarda. Sefil görüntüler, lümpen, rüküş, ucube insan yığınları.. eskisine göre Avrupalı turist daha bir az, bolca Arap vatandaşlar, biraz Uzak Doğu'lular ve biraz da bizim 'yurdum' insanlarımız :)) 

İstanbul'u çok sevsem de eskisi kadar kendimi sokaklara gözü kapalı atamıyorum artık :) ancak gezgin ruhum beni rahat bırakmıyor... özel işlerimiz (evrak takibi vs.)  için bir gerekçem olunca bunu fırsat bilip, maceracı ruhumu havalandırıyorum hemen :)

Şehrin kaotik ortamını sokak çalgıcıları inanılmaz yumuşatıyor. 

Metroda, meydanlarda,iskele önünde, Kadıköy çarşıda, 

İstiklâl'de.. her yerde müzik ruhlarımızı şenlendirmeye yetiyor.

Birkaç gün önce ben de o kalabalık güruhun arasına karışmıştım. Hem ziyaret, hem ticaret misalinde bir taşla 3-5 kuşu bir anda vurup geldim :) Gidiş geliş sadece yollarda geçirdiğim zaman, abartmıyorum takriben 3 saate yakındı.

Haydarpaşa Garı'nda restorasyon çalışmaları vardı..

Yaşadığımız lokasyondan, sırasıyla önce Kadıköy'e; trafiğe göre yarım saat ile bir saat arasında bir mesafe, oradan vapurla Karaköy'e; bir yarım saatte buraya ekleyelim..tabi ki sefer saatlerini kaçırırsanız, 15 dakika ve yarım saat gibi bir kaybınız oluyor.

Ancak işin en keyifli anı, vapura adım atıp, sotalı bir güverte kenarında kendinize yer bulabilmeniz oluyor, artık bundan sonrasında yerli turist moduna girebilirsiniz. Ben öyle yaptım yine. 

Tabi ki bu ambiyans simitsiz olmaz!.yarısı benim, yarısı da martıların nasibi:) püfür püfür rüzgara karşı, martılarla birlikte, bakına bakına yol almak keyifliydi.. bu mutluluk anlarını çok görmedim kendime :)) koştur, koştur..sonunda yetişince vapura, bu sevinç anını kutlamadan olmazdı!. çaylı, simitli ve boğaz manzaralı...Kızkulesi, Haydarpaşa...uzaklarda Kule-i Galata'ya karşı keyifli yol seyrinden sonra..çok da fazla rehavete kapılmadan varıyoruz Karaköy'e.

Daha Karaköy iskeleden adımımızı atar atmaz...çevreye yayılan yüksek volüm Arapça şarkıları duyunca bir an; 'nereye geldim ben?' 'yoksa yanlış bir yerde miyim?' dedim, sonra seslerin geldiği yöne, çevirince başımı, boğaz turunu tamamlayıp Karaköy'den Eminönü'ne doğru yanaşmaya çalışan bir tekne dolusu Arap vatandaşları gördüm. Ve o an ayaklarım suya değdi.

Meğer Arap kardeşlerimiz teknenin tamamını kapatmış.. bangır bangır kendi lisanlarında Arapça şarkılara eşlik etmektelermiş. anlaşılıyor ki  hallerinden oldukça memnunlar. Başkalarının sevinçli,coşkulu halleri elbette bizi de sevindirir ama böyle değil!. toplum içinde bir arada yaşamanın da bazı kuralları vardır. Çevreye rahatsızlık vermeden daha medenice yaşamak da bir kültür işi. Ve artık İstanbul'da böyle bir birikim kalmadı. Ne görgü, ne adab!. Bu yüzden böylesine fütursuz rahatlıklardan hiç mi hiç hoşnut değilim!. zira benim gibi düşünen çok insan olduğunu tahmin ediyorum.

*****

****

Önce Karaköy'de öğle arasına takılmadan bir an önce halletmem gereken işleri hallediyorum. Ardından biraz Galata Köprüsünde dolaşıyorum. Biraz Eminönü ve Sirkeci'de...

Kum gibi balık, kum gibi!..

müziğimizi de açalım :)

Sonra olta balıkçılarını izliyorum. Olta balıkçılar bereketli bir gün geçiriyor olmalılar ki, kapların içi balık kaynıyor. Bugünün nafakası tamamdır. Balıkçıların yüzü gülüyor. Güneşte, denizde bizden yana..

Biraz köprü altından, biraz da üstten değişik açılardan 

görüş alanıma giren, Haliç ve karşı kıyıların, 

fotoğraflarını çektikten sonra...

****

Görmeyi çok istediğim Taksim'deki sergiye en pratik olacak şekilde gitmek üzere, Karaköy tünel'den Beyoğluna giden vagona biniyorum ve...kısa bir süre sonra Taksim'e ulaşıyorum.

 

Taksim'de ise bir başka sürpriz beni bekliyor.  Tünelden dışarı çıkar çıkmaz etrafta tomalar, akrepler ve bir dolu resmi ve sivil polisler. çevirmişler her yeri...bölüm bölüm paravanlar !!! sanırım tüm bunlar 1 Mayıs öncesi hazırlıkları olmalı diye düşünüyorum. Bir yanda da her yer delik deşik, yollarda çalışma var. 

 

Taksim'e hoşgeldim :) ancak herkes bu manzaraya alıştı sanırım, ama ben alışmadım, alışmak istemiyorum. Arıyorum o eski günleri!. Hey gidi günler!. bir zamanlar böyle miydi Taksim. 

Tünelden çıktığımda karşımda solda makine dairesi yada atölye binası
ve yanında 1883 yılında yapılmış olan Tünel Pasajının
zarif mimari süslemeleri ile meydana bakan cephesini görüyoruz..

****

Yine sokak çalgıcıları var, yine insanlar merakla yürüyorlar Taksim'de ve çoğunluk Arap nüfus!.ancak İstiklal'in o (kaliteli) sanat kokan ruhundan eser yok artık!.var(dı)lar ama artık yoklar!. şimdi ki varlar işte bunlar...

Anadolu kadını elinde sazı..nefes almakta güçlük çekse de
 yine de bir hevesle çalıyor bağlamayı

Afrika kökenli çukulata tenli bir arkadaş!
Beatles'dan parçalar söylüyor...

bunlar da ülkemizin müdavimleri Kızılderili çalgıcılar:)
geleneksel kıyafetleriyle bir hayli dikkat çekiyorlar

İstanbul'un kalbi Beyoğlu'nda, Karaköy, Galata ve Eminönü'nde... sokaklardan insan manzaralarımız böyle. Ve madem yolumuzu düşürdük Taksim'e artık Sanat Galeri'ne teşrif etmeden ayrılmak olmaz diyorum.  

Esin Bozdemir

Devamı yakında